Non sei se
como produto dunha idea orixinal ou apelando a un pensamento alleo, nesa
pequena obra mestra que é Viaje a la
Alcarria di Cela que a mañán é para camiñar, a tarde para pensar e a noite
para durmir, é dicir, morrer un pouco. Eu teño unha teoría do paseo, que fun
desenvolvendo grazas a que Galicia é unha imensa urdime de sendas, vereas,
vieiros e camiños verdes, carreiros intratables e corredoiras máxicas, onde
camiñar polo mero gusto de facelo constitúe un pracer (ademais dunha magnífica
terapia para moitos males). De feito, teño o convencemento de que o día que o
ser humano deixou de andar polo mero gusto de facelo deron comezo moitas eivas
que hoxe aqueixan a sufrida humanidade.
Unha tarde
saudei un petrucio que, sentado nunha pedra grande a carón dun valado, compoñía
a imaxe vivente da ignorancia do concepto estrés. Cando (inxenuo de min) lle
preguntei se non acostumaba camiñar, propinoume unha lección gratuíta da lóxica
máis absoluta. Díxome: Se non teño que ir a ningún sitio, non!
Velaí a
realidade imposta pola cultura do positivismo: nada paga a pena senón ten un
obxectivo práctico ou recompensa material. E aí é onde eu encaixo a miña teoría
do paseo. Cando camiño, non agardo nada nin chegar a ningures. Déixome
engaiolar pola absoluta inutilidade da contemplación pois, observada con calma
e tempo e non como simple obxecto de consumo rápido, a paisaxe proporciona un
inmediato efecto balsámico. E, neste terreo, Galicia é unha enorme paleta de
efectos, cores e matices, e non só a sede internacional do culto estival ao
exceso e a permanente festa jolgorrio. Dos cantís inhóspitos e escuros da Costa
da Morte aos imponentes altores das serras interiores e orientais; dos castros
evocadores de rudos celtas ás calzadas medievais de monxes e irmandiños, a gama
de escenarios que o país ofrece a unha experiencia sensorial esixente é
inacabable.
Unha mañán
de agosto, baixando cara a Balarés, facemos parada na fonte de Froxán, de
famosa banda de música. É un lugar deleitoso, con hortensias, un estanque lindo
e auga clara. Coas rodas dun carro fixeron alí un banco, onde sentamos a botar
un grolo e un bocado. Seguimos cruzando bosque e, tras visitar a Pedra da
Serpe, unha ofiolatría antiquísima torpemente cristianizada cunha cruz, a mar
volve aparecer ao lonxe e despexa o nubeiro mouro. Percíbese a mar no frescor
do aire, no efluvio salgado da bris.
Hai momentos
perfectos, nos que sinto como un privilexio habitar o paraíso.
No hay comentarios:
Publicar un comentario