7.8.18

Teoría do paraíso


Non sei se como produto dunha idea orixinal ou apelando a un pensamento alleo, nesa pequena obra mestra que é Viaje a la Alcarria di Cela que a mañán é para camiñar, a tarde para pensar e a noite para durmir, é dicir, morrer un pouco. Eu teño unha teoría do paseo, que fun desenvolvendo grazas a que Galicia é unha imensa urdime de sendas, vereas, vieiros e camiños verdes, carreiros intratables e corredoiras máxicas, onde camiñar polo mero gusto de facelo constitúe un pracer (ademais dunha magnífica terapia para moitos males). De feito, teño o convencemento de que o día que o ser humano deixou de andar polo mero gusto de facelo deron comezo moitas eivas que hoxe aqueixan a sufrida humanidade. 
Unha tarde saudei un petrucio que, sentado nunha pedra grande a carón dun valado, compoñía a imaxe vivente da ignorancia do concepto estrés. Cando (inxenuo de min) lle preguntei se non acostumaba camiñar, propinoume unha lección gratuíta da lóxica máis absoluta. Díxome: Se non teño que ir a ningún sitio, non! 
Velaí a realidade imposta pola cultura do positivismo: nada paga a pena senón ten un obxectivo práctico ou recompensa material. E aí é onde eu encaixo a miña teoría do paseo. Cando camiño, non agardo nada nin chegar a ningures. Déixome engaiolar pola absoluta inutilidade da contemplación pois, observada con calma e tempo e non como simple obxecto de consumo rápido, a paisaxe proporciona un inmediato efecto balsámico. E, neste terreo, Galicia é unha enorme paleta de efectos, cores e matices, e non só a sede internacional do culto estival ao exceso e a permanente festa jolgorrio. Dos cantís inhóspitos e escuros da Costa da Morte aos imponentes altores das serras interiores e orientais; dos castros evocadores de rudos celtas ás calzadas medievais de monxes e irmandiños, a gama de escenarios que o país ofrece a unha experiencia sensorial esixente é inacabable. 
Unha mañán de agosto, baixando cara a Balarés, facemos parada na fonte de Froxán, de famosa banda de música. É un lugar deleitoso, con hortensias, un estanque lindo e auga clara. Coas rodas dun carro fixeron alí un banco, onde sentamos a botar un grolo e un bocado. Seguimos cruzando bosque e, tras visitar a Pedra da Serpe, unha ofiolatría antiquísima torpemente cristianizada cunha cruz, a mar volve aparecer ao lonxe e despexa o nubeiro mouro. Percíbese a mar no frescor do aire, no efluvio salgado da bris.
Hai momentos perfectos, nos que sinto como un privilexio habitar o paraíso.

No hay comentarios: