Cando, durante o confinamento, vin o modelo de triquini que
nos memes da rede se agoiraba para
este verán (parte de arriba, parte de abaixo e máscara), fiando no pensamento
popular de que nunca choveu que non escampara, crin que era unha esaxeración e
que a tanto non chegariamos pois, de certo, Illa e Simón, que semellan xente
seria e sabedora do que fai, axiña poñerían couto ao que, na altura de abril
abril, dera xa mostras de ser un bicho ben túzaro.
Non sendo a tipos raros coma min, capaces de ponderar o
engado dunha praia salvaxe ―digamos Soesto, na Costa da Morte― nun día de
inverno rigoroso, a imaxe que a praia proporciona ao común dos españolitos está
directamente asociada a luminosos días de folganza, crema solar, churrasco, area
nos pés, as cañas no chiringuito, festa rachada e niño, deja ya de joder con la pelota. Un modelo de felicidade
tradicional, por certo, nada despreciable e que é motivo de internacional
envexa e orixe dun movemento turístico, este verán brutalmente xugulado pola
impertinencia do microbio. Recoñezo, a este respecto, que os pais e nais da
miña quinta reproducimos cos nosos fillos, cando nos tocou, ese modelo de
veraneo herdado dos nosos proxenitores e lembro emocionado aqueles días felices
da nenez coa friameira dos bistés empanados (logo viría o táper con milanesas, unha cursilada) nun piñeiral da praia das
Sinas.
En fin, ao que vou, que eu prendo nunha silva. Como
encaixar, entre tanto hedonismo e xúbilo estival, a puñetería esta da máscara?
A máscara, normaliña de pack, estampada, cirúrxica, branca, negra ou colorá, é o símbolo da nova orde social,
a punta do iceberg dunha normalidade absolutamente anormal, na que a praia,
emblema e paradigma do estío, proporciona unha nova e por demais siniestra,
como agora se di, experiencia de usuario:
chega un ao areal de Lapamán ou Aguieira ou ás recoletas calas do Carreirón e
aquilo semella unha procesión de espectros, unha sorte de Santa Compaña diúrna e untada en factor 30 ou comparsa de Fantomas, na que a ocultación de media cara
impulsa exponencialmente a intensidade das miradas.
E que hai nas miradas? Cal
é a paisaxe dende o borde dun tapabocas que acumula o suor no dondo do queixo e
a bafarada do noso propio alento (algo así como un sorpresivo concentrado de
nós mesmos)? Ollamos máis pantasmas. Intentamos identificar amigos e coñecidos
e poñemos por obra unha sorte de caza de bruxas na que a vítima propiciatoria é
o herexe sen máscara, que ousa desafiar o maligno poñendo en
risco a nosa saúde (e a súa, que, ben mirado, é o de menos, que lle dean bertorella).
Afágase vostede á nova tendencia: mirar dende o borde do tapabocas. Crimos
que, coma sempre, don Estado podería con todo, pero aos poucos imos adquirindo a
conciencia de que non, de que aire corrupto e bozal chegaron para quedar, madia
a levan.