Comprometín toda a tarde dun sábado
a esperar o tractor de leña que un empresario (¿) do ramo me prometera para as
tres da tarde. Chamei ás tres e media. Díxome que ás catro e media. Ás cinco e
media volvín chamar e xa nin me colleu o teléfono. O inaudito é que eu lle ía
pagar, claro, e que o fulano dedícase a iso, a vender leña. Unha anécdota?
Pode. Todo na vida, se ben o pensamos, son anécdotas.
22.2.14
Unha anécdota
14.2.14
Rosa, rosae
Axudando ao meu fillo Juanpe co
latín da secundaria (no seu colexio, cousa rara, é obrigatorio), rememoro
sufrimentos escolares, hoxe entrañables malia teren influído amargamente no seu
momento, ao punto de facerme case desistir de seguir coa carreira. Suspendín
latín en segundo ano da miña licenciatura en Filoloxía Hispánica, pois daquela
consagraba eu a miña condición de estudante en Compostela a unha existencia
noctívaga, na que Tácito e as Metamorfoses ovidianas se conciliaban pouco coa
ofrenda dos meus dezanove anos a musas, digamos, máis mundanas. O verán
subseguinte ao patinazo, e xa reposto do trauma (era o primeiro suspenso da
miña vida), adiqueino a traducir De
amicitia, de Cicerón, un sublime tratado de humanidade, que evidencia o herdo
incalculable de Roma ao mundo occidental. O que comezou sendo unha obriga por
demais molesta, e directamente imposta pola necesidade de render contas no
exame de setembro, foi mudando paseniño nun labor feito, ao cabo, máis por pracer
ca por compromiso. No silencio nocturnal do estío e baixo a luz pálida do
flexo, eu ía montando as pezas da sintaxe ciceroniana e adquirindo aos poucos a
visión dunha paisaxe lúcida e coherente, cando penetraba o sentido final dun
período que comezara cinco liñas máis arrriba. Xa aprobada a asignatura, seguín
durante meses traducindo, por puro gusto, outras obras e autores. Hoxe teño a
absoluta certeza do moito que a miña pobre intelixencia debe á extraordinaria ximnasia
mental que é o latín e ao acervo cultural que me proporcionaron os clásicos. Na
sempre imprescindible incitación ao pensamento complexo, o abandono de materias
como o latín ou a filosofía supón unha lamentable depauperación intelectual. Actualmente,
cando tanto se bota man dunha artillaría terminolóxica que inclúe produtividade, transferencia
de tecnoloxía, excelencia ou rendibilidade, ata o
punto de mesturárense alarmantemente as lindes da universidade e da empresa, un
profesor que ensina os verbos polirrizos gregos, as fontes medievais de Lutero
ou o positivismo hegeliano, pregúntase, con moita razón, o valor que as súas
ensinanzas teñen en termos de transferencia de tecnoloxía ou produtividade. Sospeito
que Sócrates tería serias dificultades hoxe para acreditarse como catedrático
universitario de Filosofía.
Etiquetas:
Da artesa da memoria,
lectura,
personalia,
sociedade,
universidade
5.2.14
Un niño de pombo
Os temporais deste terrible inverno derruban edificios,
levantan tellados, derraman bosques e xeran vagas xigantes, capaces de mover
coches e mesmo de engulir vidas humanas, as vidas de quen ignoran a virulencia
do perfecto asasino que pode ser o océano. Pero, como nunca choveu que non
escampara, tras o trebón vén a calma, malia que, no país, a calma sexa, ben de
veces, o torvo heraldo de novos vendavais. Cando isto escribo, contemplo o val
da Amaía baixo o palio dun ceo de inverno, azul e pálido, sutilmente mechado de
nubes branquigrises, a imaxe amable dunha natureza materna e tépeda. Atopo na
contemplación da paisaxe, no mudo estupor perante a súa serenidade elementos de
reflexión. Eu penso, por exemplo, que a estupidez e a maldade humanas foron incrementándose,
en canto pautas de conduta social, na mesma medida en que se foron esquecendo
os ritmos eternos, sabios e pausados de Nai Natura, torpemente substuídos polos
aberrantes elementos constitutivos diso que chamamos vida moderna: comer lixo ás présas, beber máis lixo, durmir de día
a causa do insomnio nocturno, padecer angustia cando nada nos falta e todo nos
sobra, someterse á tensión permanente, da competitividade, da produtividade, da
rendibilidade, do alimento da autoestima, da envexa do éxito alleo, da inexplicable
ignorancia allea acerca da nosa evidentísima valía… é dicir, do estrés. Non quero dicir que o home paleolítico
non fose tamén, ao seu xeito, vítima do estrés. Pero malíciome que entre arriscar
o pelexo diante dun mamut de sete mil quilos e non acadar o nivel de
produtividade da empresa, media unha medida do estrés definida por 50000 anos
de evolución. Aí seguimos. Temos máis saúde e estiramos o noso programa
biolóxico, dominamos as forzas cegas de bacterias e virus, inventamos milleiros
de leis e normas, todo para alicerzar a nosa existencia no benestar, pero o
suicidio é en Occidente a primeira causa de morte traumática, máis que os
accidentes de coche. Entre tanto paradoxo, eu adoro as leccións, caladas pero
sublimes, con que a natureza humilla a nosa vaidade. O temporal levou andamios
e edificios, derramou piñeiros, arrincou tellados e vidas inocentes, pero,
nunha nogueira que coñezo, hai un niño de pombo que sobreviviu a tanta
turbulencia. Cada vez que o vexo, suspiro reconfortado
Suscribirse a:
Entradas (Atom)