O finado de meu pai, en gloria estea, avogado de pueblo, relatoume un sucedido moi gracioso, no que se demostra o necesaria que, por veces, resulta a transgresión dos límites sociolingüísticos en beneficio da mellor comprensión dos conceptos. Celebrábase un xuízo, por demais chocarreiro, no que pesaba sobre o encausado a morte dunha cabuxa. É o caso que o tipo, dipsómano adoito pero cegado na noite de autos por unha inxesta etílica de especial intensidade, tras procurar abusos deshonestos cunha veciña de idade provecta que se lle opuxo valientemente, ben como venganza, ben como canalización do ímpeto erótico insatisfeito, decidiu orientar o
calentón ao devandito animal caprino, que se atopaba na eira da casa, atado a unha estaca. Sexa que a resistencia do cadrúpedo foi grande, sexa que a forza de empuxe do pretendente excesiva, ao cabo a cabra finouse, aganada polo cordel que a suxeitaba. Con ocasión da vista oral, a xuíza, que era muller seria e estatuaria, inquiría á caraja da vella sobre as intencións do asaltante:
-¿Practicó el coito el aquí presente, don Fulano, con usted?
Ao que a outra respostou non entender. Insistía a xuíza:
-Le pregunto si llegó a consumar con usted el acto sexual.
-Eu non lle entendo o que me quere dicir.
Meu pai, que era o defensor de oficio, interviu:
-Con la venia, señoría, e dirixíndose á vella
-Que si a fodeu.
A vella replicou que o outro (literalmente) estivera
chuza que chuza pero non fodeu nada, máis quixera.
E así que unha palabra acolle a claridade e plenitude do significado, mentres outra, que vale o mesmo, resulta escura, opaca e pouco lúcida.
Nun
interesante artigo, curto e de lectura amena (que é moito dicir), sitúase o e-book como o
gadget (dispositivo-cacharro-cachivache-chirimbolo provisto dun atractivo tecnolóxico, cfr. wikipedia,
sub voce) capaz de converter a edición e a lectura (polos extremos dun mesmo proceso) en algo con
aspiracionalidad, palabro opaco e feo, moi de hoxe, que os autores traducen piadosamente por
molar. Ah, isto é outra cousa!
Aspiracionalidade e
molar. Se, de feito, a lectura amosa tan baixos índices entre os adolescentes e pola
ausencia de aspiracionalidad [do libro],
de ser un objeto cuyo consumo ostentoso diga algo de quien lo porta, por la incapacidad para transmitir valores deseables del consumidor. O e-book, en troques, é un gadget que pertence, cando menos de momento, ao terreo dos consumos deseables, do que "mola tener", fundamentalmente caracterizados, entre outros trazos, pola súa rápida obsolescencia.
Eu, que observo o mundo co rostro saudoso de quen lembra con moitísimo amor o seu pasado, creo cada vez máis firmemente que, ao igual que ocorreu co trebello de Gutenberg hai cincocentos anos, nada será como foi ata hoxe e que é posible, mesmo probable, que pese sobre o libro impreso unha sentenza inapelable. E, con todo, non podo deixar de sentir un punto de tristura, un chisco de honesta e tenra compaixón, ollando os centos de libros que me observan dende os seus andeis, moitos deles amigos de vello, preguntándose, preguntándome, sen que teña eu resposta, o tempo que lles queda
Para as poucas almas descarriadas que teñan a feliz ocorrencia de pasar por aquí e para todas as que pasaron no ano que xa remata, vai a miña sincera gratitude por comunicarme o alento necesario e os meus mellores desexos de paz, saúde e ventura. De por parte, agardo seguir na brecha, mentres non falten as forzas e o caletre non amingüe.
Conduce a algures argumentar que neste país botamos media vida mirándonos o embigo? Non é só o feito de dicilo teimar en seguir ollándonos o embigo? O meu amigo Arume cre, con razón creo eu, que no rollo patatero da lingua e a política lingüística (por certo, e por joder aínda un pouco máis, pido para o redactor da postal da plataforma Queremos galego dirixida a don Alberto presidente un galardón abondo para coroar tan senlleiras dotes textuais, xapó!) se substancian a metade das enerxías blogosféricas, o cal non deixa de ser inquietante síntoma dunha necesidade, diriamos case xenética, de polemizar. No entanto, a cultura patria se desenvolve entre academias, unhas reais e outras irreais; aburridísimas e reiterativas presentacións de libros comandadas por un limitado pero permanentemente intercambiable conxunto de rostros dotados dun curioso poder de ubicuidade; unha infinidade de premios literarios, municipais e doutra índole, que son vía segura para unha carreira literaria condenada ás catacumbas dende os seus inicios. Neste circuíto pechado, dende o meu afastamento voluntario a xeito de novo Mendel cos seus chícharos, atopo unha satisfacción tépeda e agradable, unha satisfacción íntima e sen trompeta, cando comprobo que o labor intelectual humilde, calado pero inspirado pola constancia, a ilusión e o rigor, non pasa desapercibido a ollos sensibles, malia non se reflectir de costume nos circuítos "oficiais" da bambolla e os xornais. Loli Vilavedra escribe nas páxinas culturais de "Luces" (El País, 18.12.09):
O finado de meu pai, en gloria estea, avogado de pueblo, relatoume un sucedido moi gracioso, no que se demostra o necesaria que, por veces, resulta a transgresión dos límites sociolingüísticos en beneficio da mellor comprensión dos conceptos. Celebrábase un xuízo, por demais chocarreiro, no que pesaba sobre o encausado a morte dunha cabuxa. É o caso que o tipo, dipsómano adoito pero cegado na noite de autos por unha inxesta etílica de especial intensidade, tras procurar abusos deshonestos cunha veciña de idade provecta que se lle opuxo valientemente, ben como venganza, ben como canalización do ímpeto erótico insatisfeito, decidiu orientar o calentón ao devandito animal caprino, que se atopaba na eira da casa, atado a unha estaca. Sexa que a resistencia do cadrúpedo foi grande, sexa que a forza de empuxe do pretendente excesiva, ao cabo a cabra finouse, aganada polo cordel que a suxeitaba. Con ocasión da vista oral, a xuíza, que era muller seria e estatuaria, inquiría á caraja da vella sobre as intencións do asaltante:
Teño este local ultimamente abandonado. Cada vez que entro nel e observo que o último post ten seis, sete, dez, doce días... sinto un desasosego que daría para outro libro como o do vate lisboeta. De feito, aínda que poida soar a excusa va, isto que escribo, o escribo para safarme da vergonza de recoñecer que non teño de que escribir. A política, o AVE galego, a folga de fame de Aminatu, os últimos escándalos inmobiliarios, a grisalla que anega a cultureta patria, a amenaza do e-book, a fin da crise anunciada polo presi (lagarto, lagarto!) son outras tantas lousas sobre o meu espírito xa aburrido, de escasa ou nula capacidade de mobilización para unha reflexión minimamente orixinal, irónica ou chispeante.
Paseando polo blogomillo, chámame a atención o seria que se pon a maior parte da peña: entre aqueles que tratan sesudos temas profesionais e aqueloutros que converten a súa bitácora nunha aburrida prolongacion do aburrimento dos xornais (xa saben, algo de política, máis política e un pouco de política), substánciase boa parte dos blos do país. Hai nada, onte mesmo, o intelixente comentarista ao meu último post, sentenciaba contundente que hai moito tempo que sei que os mass media eses non son senón puro terrorismo informativo. De acordo. Eu, que como medida profiláctica nunca leo xornais, practico a estratexia, que reputo bastante práctica e por demais sa, de botarlle imaxinación e humor aos elementos daquilo que unha vitriólica revista de hai ben anos bautizou como los eventos consuetudinarios que acontecen en la rue. Atopo un estraño gusto en descontextualizar as cousas e miralas dende a óptica, rica e variada, da súa virtualidade. Algúns exemplos tomados ao chou.
