Un crítico (con bastante mala leite, condición polo visto anexada á
propia profesión) referiuse a certo poeta con retranca. Nunha crónica dicía: Fulano (o nome do poeta), hoxe felizmente esquecido… A retranca,
tan do país, ten sempre un compoñente paradoxal, divinamente expresado nesta
opinión do noso malévolo crítico, porque, como é posible que o esquecemento
sexa feliz?
Lembro o crítico inimigo do indefenso vate por unha expresión, de seu terrible, que, como tantas cousas,
puxo de moda a Internet. Digo terrible, pois todo dereito se exerce para a
consecución de algo bo, nobre, mellor, e así dicimos o dereito á vida, o
dereito a unha vivenda digna, o dereito á liberdade ou á saúde. Non obstante, para
protexer a nosa intimidade a lei ofrécenos un novo dereito, o dereito ao esquecemento, ou, de
traducírmolo ad pedem litterae da
secuencia orixinal (right to be forgotten),
o dereito a ser esquecido. Tremendo. Como pode ser un dereito algo de
consecuencias tan tristes? Nada hai máis seguro que a morte, certo é, pero
precisamente por iso facemos en vida o posible por ser amados, por ser
respectados, mesmo por ser coñecidos, é dicir, por sermos lembrados unha vez a
parca inexorable pase coa gadaña fatal.
Os heroes clásicos (Xasón, Eneas, Hércules, Aragorn fillo de Arathorn e por aí) e os reis e príncipes da antigüidade (dos de agora mellor non falar) orientaban toda a súa existencia, a través de aventuras e machadas nas que, por regra xeral, amosaban un valor extraordinario fronte a poderosos inimigos, mares embravecidos e horrendos monstros, a perpetuarse e ser lembrados por toda a eternidade, como símbolos áureos das máis nobres xestas.
Os heroes clásicos (Xasón, Eneas, Hércules, Aragorn fillo de Arathorn e por aí) e os reis e príncipes da antigüidade (dos de agora mellor non falar) orientaban toda a súa existencia, a través de aventuras e machadas nas que, por regra xeral, amosaban un valor extraordinario fronte a poderosos inimigos, mares embravecidos e horrendos monstros, a perpetuarse e ser lembrados por toda a eternidade, como símbolos áureos das máis nobres xestas.
Hoxe, desventurados tempos de mediocridade, o que queremos é que as cousas
máis prosaicas dunha existencia pobretona (fotos feas, o número do noso DNI,
unha multa de tráfico, o expediente da egebé ou o malfadado vídeo dun baile no
que facemos o ridi), pegadas, que vaia usté a saber por que, un bo día
apareceron na nube, desaparezan, sexan borradas da faz da Internet, nunca
existiran. Pero internet é como un labirinto enganoso no que, unha vez se
entra, resulta imposible ou moi difícil saír.
O dereito ao esquecemento soa como o dereito á soidade ou o dereito ao
desespero. Día a día, a humanidade reinvéntase e escribe liñas novas sobre un
vello papel. Ao mellor, os heroes dos nosos días son os anónimos pringaos que,
como vostede e coma min, pululamos, sen térmolo solicitado, pola rede. Vai ser
complicado que se nos esqueza. O signo dos heroes.