
Pero, por
fortuna, existe outra lectura do Volksgeist
romántico, pois no espírito dos pobos, para alén dos excesos ideolóxicos que
con el se avivan, latexa o pulso de peculiaridades moitas veces únicas ou
dificilmente transferibles, se non é pola vía da ironía e o humor.
Serigrafar
nikis con exemplares fraseolóxicos de galeguidade popular, cotiá e mesmo
familiar resúltame unha enxeñosa iniciativa empresarial, que aplaudo
vigorosamente. Merquei o verán pasado unha destas camisetas, que, sobre un
fondo azul abisal, exhibe orgullosamente un anuncio categórico, derivado dos
moitos compromisos da nosa axenda: Marcho
que tengo que marchar. Outras refírense ao imperdoable pecado en Galicia de
erguerse da mesa con fame: Come, neniño, come
ou Quedaches con fame? Fágoche un bisté?
Cualquier cosiña, ya sabes (cando, tras
pagar, saímos da tenda cunha prenda ou un par de zapatos e nos despedimos da
dependenta); ¿No me comprendes lo que yo
te digo? (pregunta reiterada dalguén que nos está colocando un cotilleo); Ai, que feito! (=Ai, que lindo! en
Santiago, con especialmente referencia a un neno); Yo es que esto no te lo trabajo (tamén en Compostela, expresión de
ser alleo á explotación comercial de certos xéneros) son outros fascinantes
(e intraducibles) especimes dun Volksgeist irrepetible,
dignos de perpetuarse no algodón dun niki. Tomen nota, fabricantes!!