25.1.15

A lei de Todovale



A demasía informativa de Occidente roza xa as lindes do colapso. Sabe Vde. o que é un exabyte? Por se non, déixeme dicirlle que un exabyte é un millón de terabytes. Ou, se o prefire, 1018 bytes, vale? Pois ben, o tamaño calculado da Internet (en almacenamento global de datos dixitais) é de 500 exabytes. Pero o mellor é que, segundo Cisco, a Internet engordará ata 2017 a razón de 134 exabytes anuais (ou, o que é o mesmo, 3’7 exabytes anuais). Para que se faga Vde. unha idea de que estamos falando, neses 134 exabytes compréndese 30 billóns de imaxes, equivalentes a dez imaxes diarias xeradas por cada habitante do planeta durante un ano enteiro. A pera limonera. 
Un tráfico comunicativo de tales dimensións implica, claro está, a máis rampante e inevitable indiscriminación: non existe tempo para procesar tal volume de datos nin o estado mental preciso para a súa análise serena, e, como consecuencia, un acaba crendo todo pildorazo e concedendo creto ao poder canonizador da rede e os mass media. Durante un tempo, crin certa a defunción de certo adestrador canino moi popular da TV, pois un gilipollas calquera introduciu o boato da sá morte na rede.
En España, a bulimia informativa ten tintes propios. Non é a primeira vez, nin será probablemente a última, que me refiro ao dano social que produce o ruído (mellor sería dicir balbordo) mediático que trufa a cotidianidade dos españois do século XXI, razón pola cal eu encarezo ao lector benevolente afastarse de periódicos, telexornais e debates televisivos de toda laia. Este é un país de ruxe-ruxe, de díxome-díxome, un inmenso patio de Monipodio gobernado a golpe de titulares, diariamente interpretados á hora do café por expertos arranxadores do mundo, un país rexido pola densa urdime cotiá de declaracións e contradeclaracións, que, como unha hamaca, non fan máis que mover os cidadáns dun punto a outro sen chegaren a ningún sitio. 
O exceso expresivo, o debate crónico e a mobilización permanente son, ao meu xuízo, os ingredientes dunha fervenza na que todo vale e todos valemos para todo. Como, por exemplo, cando certa asociación insta á Real Academia Española a modificar o seu dicionario (e hai que dicir que un dicionario non é unha obra normativa, senón o inventario no que se espella a realidade léxica dunha colectividade) porque non lles gusta unha das acepcións de gitano. A repanocha.

19.1.15

Razóns para o orgullo




Estimo que en poucas latitudes da actual Europa debe verificarse coa intensidade que o fai en Galicia a colisión entre mundo urbano e rural. O peso da tradición rural e a sobredimensión do sector primario reducen a poboación urbana galega a un 67%, determinando tamén que nin un notable pulo industrial nin o éxodo rural ás cidades fose abondo para o desenvolvemento de grandes urbes: no temos en Galicia a gran cidade que teñen outras comunidades, como Bilbao, Sevilla, Valencia, Murcia ou Zaragoza. A nosa cidade máis grande, Vigo, concello incluído, apenas chega aos 300.000 habitantes, e os medios de comunicación refírense ás sete grandes cidades de Galicia, incluíndo nesta vitola Pontevedra, Santiago de Compostela, Ferrol ou Lugo, que non chegan aos 100.000.
A  migración do rural ao urbano e a difícil convivencia entre as fortísimas inercias da tradición e as suxestivas luces da modernidade amósanse en Galicia cheas de traumáticas mestizaxes e producen contrastes contundentes entre dúas velocidades de desenvolvemento socio-cultural. Íncola dunha urbanización de acaroados na volta de Compostela, teño para min que, en moitos respectos, vivo, razono e funciono a anos-luz de cidadáns que habitan a escasos douscentos metros do meu domicilio. Non fago valoracións éticas sobre estas condicións nin vou recorrer (estou certo de que o prezado lector non ofendería a miña escasa intelixencia supoñéndoo) á deprecación do rural, por subdesenvolvido, fronte ao urbano, por moderno e guai. Ben en troques, a miña fuxida da cidade ao campo (como a de tantos cidadáns occidentais) respondeu a unha revaloración vital da natureza, da súa beleza, da súa sabedoría, fronte aos agobios e falsías da cidade. Pero, precisamente, no contexto dun medio natural soberbio, as mestizaxes rururbanas ás que antes me refería impuxeron no país o cobro dunha peaxe insoportable: o feísmo.
Para min, o feísmo representa un verdadeiro problema vital, que levo, debo dicir, moi mal, pois, enamorado como son da nosa paisaxe atlántica, do engado céltico dos nosos bosques, da luz incomparable desta esquina nórdica e verde, o impacto visual do horror urbanísitico e maltrato do medio é brutal e irremediable. Agora que semos europeos e os nosos fogares e ambientes réxense por altos criterios de estética, calidade e deseño (con obvios beneficios para Ikea), vivir arrodeado de palafitos, salpicón urbanístico, aberracións de ladrillo e cemento, uralita, lixo e aluminio é simplemente un pesadelo: un dos grandes patrimonios de Galicia debidos, por certo, exclusivamente aos galegos