Na foto de portada do xornal hai
unha muller maior que chora sentada na beirarrúa, as pernas formando un difícil
ángulo recto co torso, consolada por un rapaz novo que, anicado ao seu carón, a
arrodea co seu brazo dereito, mentres ela pousa a cabeza no oco que forma o
amplo peito do mozo. Ao lonxe hai fume, volutas torvas, de mal agoiro. A vella
e o rapaz miran con angustia un corpo morto moi próximo a eles, estomballado de
calquera xeito, con esa falta de estilo propia dos cadáveres que aínda no
asumiron, por efecto da sorpresa, a súa condición de fisioloxías inertes. O
corpo semella o dunha muller aínda nova; non é doado aseguralo pois está
deitado de costas, pero o envurullo revolto dun pelo loiro mesturado con sangue
intúe unha melena vizosa e as pernas, axustadas nuns leggins vermellos, rematan
en turxentes nádegas. Os pés, calzados cunhas bailarinas tamén vermellas,
forman un ángulo imposible cos nocelos, cubertos dunhas breves medias calcetín
de malla negra. Un brazo, que exhibe unha dobrez grotesca, aínda está anudado
ao bolso, parte de cuxo contido aparece desparramado polo firme: unha axenda de
man; o móbil; un pano estampado…
Ao mellor, se o xornal se abrise cun
titular globalizado de infortunios non se me cortaba o café con cruasán: «40 mortos nun atentado
en Bagdad», «Nova masacre na franxa
de Gaza». É como ter unha
leira inmensa ou un xardín pequeno. Naquela, as malas herbas e as desfeitas das
toupas esvaénse nunha lonxanía terapéutica; neste, a intimidade do defecto
faino máis perceptible e, polo mesmo, insoportable. Individuar a morte nunha morte ten resultas devastadoras: eis a provocación
intolerable desta foto. Esixe imaxinar as rutinas desta muller que, tal vez
media hora despois de lavar o pelo, falar co seu fillo polo móbil, poñer rimel
nos ollos e calzar as bailarinas, ingresou, sen comelo nin bebelo, na confraría
abisal dos espectros, onde nada é nin nada bule. Unha molesta característica
dos efectos colaterais é que case sempre teñen nome e apelidos, un enderezo, un
e-mail, un número de móbil, pelo, pernas, parentes, un bolso con catro
tonterías, xenreiras, amores, en fin, unha vida. Co meu café con cruasán, paso
a páxina do xornal. Pero xa é tarde. Imposible conciliar o aire balsámico do
meu retiro litoral coa muller tiroteada
nas rúas de Donetsk, perante dous impresionados peóns. É o que di o pé da
foto.
