26.6.18

La dejeté


Na caixa tonta vin hai pouco un anuncio no que se promociona un aparello para, literalmente, que non lle sigan metendo a man no peto, é dicir, dito doutro xeito, para que non lle sigan roubando. Así exposto, e se non lle proporciono máis datos, pensaría vostede, de certo, que o aparello de marras se consagra á detección de gánsters, destes que tanto abundan, dedicados aos máis variados timos, ladroízos e mesteres varios pero directamente relacionados cos oficios que, dende que o mundo é mundo, desenvolven os amigos do alleo. Pois non; está vostede diametralmente errado. O aparello famoso é un chintófano que, permanentemente actualizado vía internet (como non), acomoda vostede no seu automóbil e se chiva de todo cando radar a Dirección General de Tráfico ten a ben dispoñer nos máis recónditos recantos das estradas da vella pel de touro. 
DGT, dejeté: velaí un acrónimo terrible. Dinlle a un: chegouche unha carta da dejeté e, cal vimbio en  vendaval, bótase a tremer, cismando en se a cifra, baixo a tremenda etiqueta Importe de la sanción, terá dous ou tres díxitos e se alá irán dous puntos (e aínda bo era)… En fin que a dejeté, sen dúbida a máis universalmente querida institución do país, ocupa nos tempos modernos o lugar que na vella España ocupaba a Inquisición, cando menos nas emocións profundas dos españolitos de a pé. Eu mesmo ás veces, cando un membro do benemérito corpo, a carón duna moto, faime dende a beira da estrada o aceno de que deteña o coche, véxoo, non co proverbial uniforme verde e a gorra de viseira, senón co hábito branquinegro da orde dominica e o siniestro capuchón, disposto a participarme a sentenza fatal.  
O de andar en coche é como todas as rutinas da vida, que deixan de facerse conscientes e por iso mesmo son rutinas, e que, ademais, teñen que ver coa idiosincrasia persoal de cada quen: hai quen fala máis rápido, hai quen anda máis rápido, hai quen pensa máis rápido e hai… quen conduce máis rápido, sen que iso, naturalemente dentro de límites razoables, deba supoñer necesariamente un perigo público. Esixir a cidadáns que botan dúas horas de media ao volante faceren conscientes todas as circunstancias que arrodean un acto tan rutineiro, punindo con duras sancións económicas unha acción tan vandálica como ir a 117 km/h nun límite de 100, agocha, máis que a idea da nosa protección e seguridade, a filosofía do máis desproporcionado abuso de poder, algo do cal cada vez máis contribuíntes estan ata o gorro.

11.6.18

Bookemy


Antes, cando se remataba a carreira de Filoloxía (e outras, como Xeografía e Historia, que non tiñan moito máis horizonte ca a docencia) era obrigatorio facer uns cursillos, tan pintorescos como inútiles, que respondían ao suxestivo nome de Curso de Aptitude Pedagóxica, CAP. Pintorescos, porque alí se mesturaban un crego que nos ilustraba sobre as relacións ente a teoloxía da liberación e as clases de literatura galega, un inspector de ensino medio que nos colocaba diferentes batallitas sobre o seu sufrido labor e un profesor de creatividade ao que, para exercicio desta, debiamos insultar. Inútiles, pois ben sabido é que a docencia é unha fonda vocación e as dotes para a mesma case innatas e, xa que logo, quod natura non dat… 
Pero, en fin, é o caso que o CAP famoso era condición sine qua non para iniciar, no instituto de bacaharelato da Fonsagrada, Pontecaldelas ou Camariñas, unha traxectoria docente caracterizada, as máis das veces, por un intento de perversión intelectual de adolescentes entre cuxas preferencias vitais non estaban precisamente as cantigas de Joám Airas ou os séculos escuros. Con todo, de algo valeume a min aquel curso. Un profesor experimentado fíxonos ver o disparate cometido cun alumno do seu centro ao que lle catearon literatura española por non facer ben o exame, cando ese alumno fora o organizador dun grupo de teatro que levara a escena a adptación de varias obras (de Lope e Lorca) no centro durante o curso. 
O xeito en que, en efecto, o mercado laboral valora (ou confunde) as nosas aptitudes deixa ocos notables, cando non fracasa estrepitosamente, tal e como, ben ás claras, manifesta o caso precedente. Nunha época na que, fronte ao tsunami de suxerentes apps e omnipotentes dispositivos tecnolóxicos, o libro é un obxecto gris e pobretón, a un colega meu, soñador, heterodoxo e entusiasta (características que casan ben co editor de raza), se lle ocorreu montar un sistema de acreditación dos libros que levamos lido (bookemy.com) como criterio de  valoración curricular. Como é posible, en efecto, que unha entrevista de traballo para un posto de informático, por exemplo, non exista xeito de avaliar, e por tanto puntuar, que o candidato ou candidata leran vinte ou trinta libros da especialidade? É igual para un filólogo estar familiarizado coa Historia de la Lengua Español de Rafael Lapesa que non coñecer nin o forro de tan incomparable manual?
Rematar unha carreira universitaria sen tocar un libro é unha realidade dos nosos días, directamente derivada da indefensión dun obxecto venerable que, malia a súa brillantísima historia, non ten pantalla táctil, conexión para auriculares nin portos USB. Unha pena, vaia.