18.3.16

Un conto pequeno



Hai moito, moito tempo había un reino afastado, que tocaba o grande océano por tres lados dos catro que tiña. Aquel reino era verde e vizoso arriba e ocre e seco por abaixo, porque no norte chovía moito e no sur ía de costume abafante fogaxe.  Era un reino antigo no que os habitantes, malia partillaren unha lingua común e seren de seu ben semellantes, estaban condenados a non se entenderen xamais: uns dicían de construír unha casa e outros unha ponte; feita a casa, o lío era polo teito, se de palla ou tellado; estes querían tirar abaixo unha tapia grande que había e aqueles facela aínda máis alta; os loiros dicían que era mellor ser loiro e os morenos que morenos, e loiros e morenos pelexaban; os do leste, créndose máis ricos, tiñan noxo dos do oeste, menos afortunados. E o peor era que os habitantes, impasibles perante a decadencia e ruína do reino, lonxe de procurar entenderse en algo, teimaban con saña nos insultos duns cos outros, nas violentas liortas, pois calquera diferenza servía para cargar a súa carraxe e espallala, como se espalla a auga das olas pola arena. Non satisfeitos con andar todo o día a estacazos, deron os dun lado en roubar aos do outro e todo, ao cabo, era acusárense uns aos outros a ver quen roubara máis, pois, de feito, roubar, roubaban todos. 
Había no reino un druída, sabio e venerable, que,  vendo esvaírse as enerxías dos habitantes no cultivo cotián da xenreira e seriamente comprometida a boa gobernanza do reino, pensou en ceibalos da maldición. Mesturando herbas, follas e flores con óleos secretos e antiquísimas apócemas, destilou un perfume tan extraordinario, un arrecendo tan sublime, un aroma tan sobrenatural que só con salpicar unha gota no aire era manifesto o seu efecto euforizante e unha corrente irresistible de balsámica bondade apoderábase dos corazóns, perdoando a vítima ao ladrón e facendo este xurdia promesa de non voltar a roubar, anegándose as falas de harmonía e acordo sobre o mellor futuro do reino. Creu o compasivo mago que de alí en diante o siso voltaría ao malfadado reino pero quíxoo o destino doutro xeito, pois, uns e outros habitantes nunca cousa si se puxeron de acordo: foron á selva onde vivía o mago e destruíron todas as redomas de perfume que o mago tiña e aínda, poñendo mans violentas sobre o bo feiticeiro, asasinárono, non fora que se lle ocorrera facer máis colonia máxica, e, así, seguiron vivindo como ata entón, pois comprenderon que a carraxe, o desprezo e o enfrontamento eran a súa savia, un fluído agre sen o cal non sabían vivir.

2.3.16

O español



Raros, curiosos e imprevisibles son os camiños que conducen ao éxito unha obra calquera do humano entendemento. É ben sabido que Franz Kafka deixou encomendado ao seu albacea testamentario Max Brod destruír sen excepción todos os seus manuscritos. Ou que o sublime Van Gogh, pobre, roxo de pelo e tolo, vendeu só un cadro en vida, O viñedo vermello, por 400 francos. Morreron, ao cabo, don Franz vienés e don Vincent neerlandés ben ignorantes de que co andar dos anos serían, aquel un dos máis fascinantes narradores e este un dos máis extraordinarios pintores da vixésima centuria, considerados con todo merecemento cánones da novela e da pintura contemporáneas. 
Se don Miguel de apelidos tan galegos Cervantes e Saavedra intuía cando estirou a pata a inmensa repercusión do seu fidalgo de los de lanza en astillero é algo que non di a historia. Ao mellor, envexoso do éxito do seu colega, o fénix dos enxeños, rico, ligón, famoso e un pouco fantasma, e que por riba non era impedido dunha man, pensou que os loureiros do parnaso non lle estaban reservados e foise para o outro barrio na crenza de que as andanzas do seu Quijano pasarían sen mágoa nin gloria. Pero dispúxoo o destino doutro xeito e elevou o seu Quijote ao pedestal da obra máis universal, coñecida, lida e traducida da literatura de todos os tempos. Sería outro o seu futuro de non estar escrita en español? De novo, temos que dicir que non se sabe. Xa daquela, cando don Miguel puxo o punto final ao manuscrito, era o español o primeiro idioma do mundo, falado nunha extensión na que nunca se deitaba o sol.  Non sei a vostede pero a min prodúceme un pasmo reverente ver un misquito de Honduras, un guaraní do Paraguai ou un quechua andino falar un idioma absolutamente tansparente e intelixible.  Non constitúe esa comunidad de lingua un patrimonio impagable? Iso no étnico ou antropolóxico, porque, no puramente crematístico, a existencia dunha colectividade de máis de 600 millóns de usuarios dunha mesma lingua agocha un potencial económico que, cando ben explotado, pode reportar incalculables beneficios de toda índole.  
Cando as guerras carlistas, aquel meu admirado don Jorgito el Inglés, que vendía biblias luteranas por España adiante, deu fe que era característico dos españois o desprezo ou indeferenza do seu, en beneficio da devoción servil por todo o foráneo. Eu quérolle moito o meu país, pero vendo que imos mandar a Eurovisión unha gicha cantando en inglés dáme gana de marchar del. Odio a estupidez.