23.11.10

Agasallo de hoxe

Recibo vía e-mail un convite para certa velada poética a celebrar en Campinas, Sao Paulo, Brasil. Sinto esa insoportable levedade, etc, pensando no muito que gostaria... En fin. Na carta de convite inclúese unha redondilha, que me deixa estupefacto. Transmite un pensamento lateral, unha desas chispas de xenio poético que leva a preguntar: como non se me ocorreu antes? Di:
Quando tinha cinco anos
disse a criança de sete
descobrindo a nostálgia.
Poeta é o que conmove. Nin máis nin menos.

16.11.10

Ímola virando

A edición, toda a edición móvese hoxe entre unha disparidade de criterios que por veces chega ao desasosego. Non resulta doado decidir entre as inercias do pasado e as esixencias do futuro, sobre todo cando estas non se amosan de xeito claro. A iso sumo eu o adn propio das universidades. Temos un papel didáctico, de transmisión dos soportes do coñecemento a xeracións permanente renovadas. Nas nosas aulas, cos nosos manuais e monografías fórmanse os nativos dixitais de hoxe. Os do futuro farano en breve. Persoalmente, non me cabe dúbida de que imos progresivamente cara, xa non a un soporte físico diferente do libro impreso, senón a unha interfaz de lectura radicalmente distinta: a solidez do libro impreso e o seu sucedáneo .pdf/ePub/ebook terá que ir licuándose en unidades de lectura hipermedia, un espazo de interactuación co soporte -cada vez máis levián e fluído, pero ao tempo cada vez máis poderoso- que é o territorio onde viven comodamente os estudantes actuais. Onte, cando vin chegar do colexio o meu fillo adolescente cunha mochila cargada con oito libros que importaban os seus bos seis quilos de peso tiven unha visión do futuro.
O camiño non é doado, onde se dixo que o doado fose excitante? De momento, ímola virando. O caso é non perder comba.
Fotos da XXIX Asemblea da UNE.
Entrega dos XIII Premios de Edición Universitaria.

8.11.10

Luns de outono

Malia que esta semana ando máis liado ca a pata dun romano, a min o meu blog seméllame un geranio nun tiesto: se non o regas morre redondo. Xa que logo, aínda que sexa apenas como relanzo mental despois de tanto rigor académico, aí vai un pensamento vagamundo.
Quixera falar de cousas con mala fama que non teñen culpa ningunha. Por exemplo, o luns, o día da semana (despois do muermingo) máis odiado, deostado, e vilipendiado. Maldito luns, puto luns, cajonolunsdediós, por aquí sobrevivindo ao luns... oése o luns no café. Culpa terá o pobre luns de vir despos da finde! Eu coñezo un tipo -militante no máis radical optimismo- que di que o malo dos venres é que xa anda máis preto o luns. Hai que joderse. Al respective, lin hai pouco unha fórmula que lles recomendo: Non é Qué día teño. É Qué día quero ter. A min vaime funcionando, non crean.
O mesmo que lle pasa ao luns lle pasa ao outono. Como vivimos a golpe de caixa tonta e topicazos de Corte Inglés, o outono é o paraíso da síndrome postvacacional, da insoportable lonxanía do próximo verán, da lembranza de churrascos, sardiñadas, verbenas e outras horteradas estivais, da vuelta al cole, dos fascículos e do cambio de hora. Logo anda un medio mes aparvado, preguntando pola vella ou pola nova? Pobre outono.
Eu, xa ven, adoro o outono, as cores do outono, o cheiro a bosque e fume do outono, o doméstico e case materno sosego do outono, o silencio capturado nas pólas baldeiras e na pátina mol das follas secas, un silencio que semella acubillarse no tobo en espera da vindeira luz. O outono nas selvas de Galicia-Broceliande é do mellor que a inmensa deseñadora que é Natura pode servirnos. O malo é traballar, claro. Pero, para outonos jodidos, que lle pregunten aos porcos. Non se consola o que non quere.

4.11.10

Merlín e familia

Un dos efectos máis notables que lembro do lisérxico é a vivísima sensación de verse un a si mesmo desde fóra. Onte, sen necesidade de recorrer aos riscos de paraísos artificiais hoxe venturosamente esquecidos, revivín, de xeito máis sereo e acaso erudito, aquela máxica vivencia. Participei con Ali, Arantxa, Morgana, Carlos e Roberto na tertulia literaria de O sombreiro de Merlín en Radio Obradoiro. Risas, complicidade, amor polas letras, reflexión, anécdotas, lembranzas, analise e bromas mesturáronse dun xeito absolutamente harmónico.
Eu non me teño por escritor, pois tal vitola, ademais de comportar unha certa adicación profesional na miña opinión, fáiseme un pouco elevada e ostensosa á miña modesta condición de artesán das palabras. Con todo, na hora escasa de duración dunha tertulia que tivo a miña obra (e de paso sinto estar utilizando un léxico desproporcionado) como centro de atención, non puiden evitar esa visión dende fóra, que eu evocaba de psicodelias pasadas. Ler a outros cousas que escribiches para ti ten ese xermolo de outredade, que provoca estrañeza e lonxanía do escrito, case como se fose de outro.
En referencia ao texto da lapela do meu poemario Ruínas e tamén á breve mancheta que obra baixo o título desta bitácora, Ali dixo que lle gustaban moito as miñas presentacións. Eu retruquei que me daría por satisfeito se lle gustase máis o que segue.
Por certo, a tertulia emítese o sábado 6 ás 12:00. Pero ao mellor está vostede en misa, no Obradoiro. É mal día.