18.8.06

Tercera cala en la lejanía




Me duele infinitamente la lejanía serena del mar
que terso como la piel del cielo duerme.
Una vez más me abrumará el cómplice silencio
de la luna que los mira y ríe en su blancura
mientras septiembre en la pureza del verano que agoniza
ofrenda su virginidad a un día sucio, de ceniza.

Remota, casi imperceptiblemente percibo los quebrantos
que en el alma causa este dolor, de tanto azul cargada.
Entreverando mi llanto al ulular de las bestias de la noche,
y tendiendo mis brazos adelante
cual el ciego que tantea las tinieblas,
intento vanamente capturar su esencia,
explicar su etiología, descifrar, al menos,
para así adqurir un rasgo imprescindible de cordura,
su cadencia.
¿No habrá quien exhale al aire un alarido
que desgarre en el tránsito oscuro del espíritu
tanto orden aparente?
¿Seré yo sólo
quien deba afrontar este trabajo?
Pues sea, si así es.
Yo mismo he de enfrentarme
al cinismo del infinito mar y su lejanía serena,
yo mismo romperé su piel
en jirones de espuma blanca y sangre del ocaso.
Y sea mi testigo
el tiempo, que en la pureza del verano que agoniza
ha de trocar por riña y muerte
la virginidad inocente de su ofrenda.

16.8.06

Toponimia e tradución

Sabían Vdes. que en castelán Laxe dise Lage, o mesmo ca en inglés? (Nesta lingua, ademais, a pronuncia correcta é léich...). O cartel é da autoridade portuaria da Coruña . Sen comentarios.

7.8.06

Bágoas de lume


Arde o país. Cinza coma unha sentenza, fume coma brétema asasina. De principio á fin. De norte a sur. Arde a xente, os cans, os esquíos, as touzas, os soutos... E eu xa non me pregunto por que. Só sinto chorar bágoas de lume.
Será que de verdade o país non ten remedio?

1.8.06

O dereito a pasmonear


Neste proceso imparable de americanización dos modos socio-culturais de Occidente —o cal en si mesmo non é nin bo nin malo, alá cada quen— creo termos chegado ao case convencemento de que o traballo é unha obriga e as ferias (ou vacacións, a min gústame o lusismo) unha especie de privilexio ao que a penas temos dereito. Nunha sociedade como a española, co récord europeo en horas adicadas ao traballo e baixísimos niveis de produtividade —literalmente: ir ao traballo a rascar o carallo, ejem, perdón—, estase sistematizando a figura do tipo ou tipa que presume do moito que traballa: joder, tío, non paro, acabo de chegar de aquí a mañá voume palá, o que, claro está, debe ser traducido por fíxate o importante que son. Non os aguanto. O meu entorno está cheo de individuos persuadidos de que do seu labor intelectual depende o futuro da civilización occidental. O traballo transfórmase así nun valor e o dispor de lecer nun signo de pouco volume social: o tempo libre é, polo tanto, propio de xentes de pouca importancia.
Eu teño unha amiga que un día me dixo que reclamaba o dereito a pasmonear. Pois ben, signo da miña intrascendencia socio-cultural, vou a exercer ese dereito no días vindeiros.
Tirarei, non obstante, ao mar algunha mensaxe nunha botella.
Non podo deixar de mencionar o fondo musical da redacción deste post: o contrapunto do piano de Carla Bley, saxo de Andy Sheppard, e o baixo de Steve Swallow no número 4 de Songs with Legs, "Misterioso", orixinal de Thelonious Monk e arranxado por Bley. Xenial. Para escoitar a tope de volume e pechando os ollos. De cando o jazz pode facerte chorar de pura emoción.