3.11.13

A hora dos cidadáns



O recente comentario dun amigo induciume a unha reflexión acerca do alcance da crise dos nosos días. Concedo, en efecto, como quere o meu amigo, que dende a perspectiva da gran pestilencia europea de 1348, que levou a unha espantosa morte a 25 millóns dos nosos devanceiros, ou con imaxes como as de Berlín ou Auschwitz en 1945, tildar de crise a actual recesión do consumo só é posible dende a analxesia social a que conduciu o estado do benestar, es decir, a baixísima tolerancia ao sufrimento e as privacións características dunha xeración cocida ao lume da hiperabundancia. Non quero dicir, líbreme Deus, que non me sinta solidario cos desempregados e as familias que as están pasando canutas para chegaren a fin de mes, eu que teño (de momento) o enorme privilexio de ter un posto de traballo, con todos os recurtes e desincentivos que se queira. Pero, como mero cidadán, percibo sinceramente que as dimensións e, por así dicir, a intensidade da crise actual esváense á luz dun universo, aínda cercano no tempo, sumido no horror dos campos de exterminio, as cinzas de cidades laminadas e a insondable desventura das familias desfeitas, a fame, as epidemias, o exilio e a incertidume. Insisto: resulta doado, e desde logo de produtiva rendibilidade electoral (dicir política sería facerlle fraco favor a este adxectivo) endosar á crise económica todos os males. Pero tal vez nos estea ameazando un transo moito máis nocivo e de máis fondo calado; unha crise profunda do pensamento traducida na ruína dunha lóxica estable na que ata agora crimos e que semella non funcionar cando un pai non sabe xa que aconsellar aos seus fillos, pois ve que, nin a mellor formación e a máis completa cualificación, vanlles ser garantía de nada nin asegurarlles unha mínima posición dende a que debuxar o seu mapa do mundo. Cando descremos de todo, e percibimos con dorosísima evidencia que quen nos goberna e debera ser exemplo moral da comunidade é, ben en troques, paradigma de toda corrupción e espello de sinvergonzas, carotas, arribistas e indocumentados, acaso teña chegado, en efecto, a hora dos cidadáns, dos emprendedores, das asociacións cívicas de todo tipo, dos movementos colectivos forxados dende as iniciativas individuais, da mobilización do entusiasmo, da militancia na integridade, da convicción en pertencermos a un gran país onde a clase política hai moito que deixou de estar á altura dos seus cidadáns. Eu, cando menos, non penso renderme ao pesimismo e, como antídoto ao lixo e a crónica sensación de derrota que nos arrodea, seguirei poñendo en práctica o que, supoño, ten levado aos grandes países do mundo a ser o que son: traballar duro na procura de obxectivos sensatos, pensando non en min senón no equipo ao que pertenzo e facendo co meu esforzo individual non só o país que quero senón non o que quero deixar aos meus fillos. O cal, creo, non é pouco.