Neste ano
2017 que comeza a esmorecer, tres feitos directamente relacionados coa miña
prezada patria chica, A Estrada, quixeron que botara a vista atrás para visitar
o pasado, ese país estranxeiro onde as cousas se fan doutro xeito. Non me
entenda vostede mal, que non quero falar de min pero é a verdade (e tamén a
inmodestia excesiva é de parvos) que a algúns dos meus queridos amigos da vila ocorréuselles
que eu podería ser o pregoeiro da Festa do Salmón, veterana cita gastronómica,
festiva e primaveral. O texto que redactei para tal efecto ía escrito co
corazón, dende os máis fondos vencellos coas xentes e as lembranzas da miña
nenez no barrio de Bedelle. Semanas despois, subido a un venerable autocar dos
anos cincuenta aparcado fronte á maxestosa casa consistorial estradense,
participei no programa Anacos de Vida,
que produce e dirixe o sempre inquedo Aser Álvarez, relatando fragmentos da
historia da miña familia, non polo seu valor de seu, senón porque considero que
son, en efecto, anacos paradigmáticos da recente historia do meu país (España,
por se hai dúbidas). E, finalmente, cumpríndose o pasado 18 de setembro o
centenario de meu pai, Mario Blanco Fuentes, alcalde que foi da Estrada entre
1959 e 1971, o Seminario de Estudios Locais, que é un orgullo para a vila,
quixo organizar unhas xornadas de lembranza da súa dimensión pública, na que,
canda varios relatores máis, colaborei achegando a miña visión, inevitablemente
subxectiva, do home e o seu tempo.
Tan emotivas
(case debera dicir emocionantes) visitas ao pasado provocaron, dígolle a verdade,
que o malísimo momento que está pasando España me inflixa un sentimento de
perda aínda máis agudo. Tras un millón de mortos entre 1936 e 1939, que
sinalaron o paroxismo daquela dor de España que atormentaba a Unamuno, meu pai debuxou
o seu mapa de mundo sobre un dos poucos elementos inmutables e con capacidade
de ordenar o caos: o amor. Os centos de fotos, en branco e negro, que hoxe contemplo
da miña familia, miñas e dos meus irmáns e curmáns, das miñas avoas e tías, son
iconas da concordia, dun grupo que ansía, sobre calquera outra cousa,
establecer as coordenadas sobre as que alicerzar un proxecto de vida. Nunha
longuísima noite de pedra, foi unha xeración que soubo dar luz ao futuro e
construír penosamente unha casa común. Unha casa común que (ai, dor de España!) seguimos empeñados en derrubar.