Hai metamorfoses sorprendentes. Eu sei dun comunicador moi popular,
barbado, de lentes escuras e nome raro para máis datos que, tras facerse
popular en programas de telelixo facendo permanente gala dunha arrogancia,
dunha insolente prepotencia e dunha impiedade non sei se máis impresentables
que ridículas, agora, transmutada a mala baba co pelexo do año, senta con
persoas, persoeiros e personaxes do famoseo nun sofá para, moi ao seu pracer e
no que se supón é un programa serio
(e non os brodios que antes protagonizaba), afondar no aspecto humano dos seus entrevistados desde o que semella unha visión intelixente das cousas e das
persoas. Todo ben ata aquí. Non serei eu , desprovisto de categoría e
coñecementos para tal cousa, quen critique o dereito que todos temos a dar
matute aos demais sempre que os demais nos crean. Ben sabido é que para que haxa
listos ten que haber parvos e a nosa, tamén é ben sabido, é unha sociedade que
vai, como rabaño de ovellas, a onde a caixa tonta se propoña conducila. Ora,
talvez ao noso comunicador, nesa curiosa transmutación de borde supremo e
oficial a xornalista lúcido e ecuánime, quedoulle en stand-by algo da súa soberbia pasada, só pendente de que o seu
convidado no sofá non se lle puxera ao rego, como se adoita dicir, e, contra o criterio
onmipotente do noso comunicador, aquel ousase rebelarse e non dicir amén.
Nun contexto social de extrema polarización das ideas, de confronto
permanente nun ruído mediático insoportable e de gurús da comunicación que,
dende os seus púlpitos, pontifican diariamente para a súa parroquia, eu,
humilde cidadán, creo que se erosionaron irremediablemente (ou francamente se perderon
no camiño) moitas dos máis nobres trazos da nobilísima arte da información e a
comunicación. Penso eu que o xornalista debe someterse inequivocamente á
fluidez e plasticidade da realidade da que informa e non pretender moldeala ao
seu criterio. Neste senso, sentar a unha persoa no sofá para, minutos despois, romper
coa entrevista e botar ao entrevistado porque ao xornalista non lle gustan as
opinións deste (por moito que sexan polémicas e incorrectísimas politicamente) é,
ao meu modesto entender, unha felonía impropia dun verdadeiro xornalista e dá a
medida dos tempos e ao que temos chegado. Persoalmente, deume a sensación de
que o señor Mejide, por moito Chester no que agora sente, bota en falta a
liberdade da que gozaba na silla de Got Talent.