Cousas que pasan nun sofá

Hai metamorfoses sorprendentes. Eu sei dun comunicador moi popular, barbado, de lentes escuras e nome raro para máis datos que, tras facerse popular en programas de telelixo facendo permanente gala dunha arrogancia, dunha insolente prepotencia e dunha impiedade non sei se máis impresentables que ridículas, agora, transmutada a mala baba co pelexo do año, senta con persoas, persoeiros e personaxes do famoseo nun sofá para, moi ao seu pracer e no que se supón é un programa serio (e non os brodios que antes protagonizaba), afondar no aspecto humano dos seus entrevistados desde o que semella unha visión intelixente das cousas e das persoas. Todo ben ata aquí. Non serei eu , desprovisto de categoría e coñecementos para tal cousa, quen critique o dereito que todos temos a dar matute aos demais sempre que os demais nos crean. Ben sabido é que para que haxa listos ten que haber parvos e a nosa, tamén é ben sabido, é unha sociedade que vai, como rabaño de ovellas, a onde a caixa tonta se propoña conducila. Ora, talvez ao noso comunicador, nesa curiosa transmutación de borde supremo e oficial a xornalista lúcido e ecuánime, quedoulle en stand-by algo da súa soberbia pasada, só pendente de que o seu convidado no sofá non se lle puxera ao rego, como se adoita dicir, e, contra o criterio onmipotente do noso comunicador, aquel ousase rebelarse e non dicir amén.

Nun contexto social de extrema polarización das ideas, de confronto permanente nun ruído mediático insoportable e de gurús da comunicación que, dende os seus púlpitos, pontifican diariamente para a súa parroquia, eu, humilde cidadán, creo que se erosionaron irremediablemente (ou francamente se perderon no camiño) moitas dos máis nobres trazos da nobilísima arte da información e a comunicación. Penso eu que o xornalista debe someterse inequivocamente á fluidez e plasticidade da realidade da que informa e non pretender moldeala ao seu criterio. Neste senso, sentar a unha persoa no sofá para, minutos despois, romper coa entrevista e botar ao entrevistado porque ao xornalista non lle gustan as opinións deste (por moito que sexan polémicas e incorrectísimas politicamente) é, ao meu modesto entender, unha felonía impropia dun verdadeiro xornalista e dá a medida dos tempos e ao que temos chegado. Persoalmente, deume a sensación de que o señor Mejide, por moito Chester no que agora sente, bota en falta a liberdade da que gozaba na silla de Got Talent.

Bu

Un tipo moito máis novo ca min, ao que quero con ese amor rabioso que prende en nós como unha segunda pel ou a hipoteca da casa, usa unha interxección de factura propia para expresar toda unha gama de reaccións negativas acerca dos acontecementos da vida: decepción, estrañeza, incomprensión, hostilidade, preocupación, crítica, negación… A interxección é máis ben minimalista e caracteristicamente desprovista de entoación: bu. É un bu neutro, nin alto nin baixo, pasivo, como apagado. Este tipo tan querido di bu se a comida non lle atrae; di bu se esquecín botar gasolina (ao seu coche, por suposto); di bu cando na neveira non hai zume de brick e bu perante a perspectiva de madrugar o día seguinte. Cando, por algunha razón, a percepción é especialmente negativa ou xera unha reacción de desgusto máis intensa, a interxección reitérase: bu bu, podendo chegar, en casos de decepción extrema, a un enfático bu bu bu. Nunca, ata o momento, lle rexistrei mais de tres bus. O tipo este leva a interxección tamén ao territorio da escrita e, ante un guasap no que lle comunico algo que non lle gusta (o cal non é inhabitual), a resposta no bocado de texto do meu celular é Bu / Bu, bu ou Bu, bu, bu, segundo o grao de contrariedade que a misiva lle provoque. 

O curioso do caso,  será polo contacto, e que se me contaxiou a interxección e tamén eu me descubro de cando en vez exclamando bu. É máis, ultimamente digo bu con sorprendente frecuencia. Déitome coa matraca insoportable do procès e esperto coa matraca insoportable do procès, e digo bu. Escoito a un gurú de idade provecta pontificar na caixa tonta afirmando que o país está máis cerca de 1939 que de 1978, e digo bu. Antes a xente vía o parte da tele á hora de xantar e esquecíase do conto ata a hora de cear. Agora, o balbordo dos medios, xornais impresos e dixitais, canles de tv, redes sociais, streamings, fake news e demais chatarra non pecha nunca e sobarda todo límite. Ruxe-ruxe, díxome-díxome. E digo bu. Oio (que non escoito) a Sánchez, logo a Rivera, despois a Iglesias, Casado e o de Vox, de cuxo nome nunca me lembro, e digo bu.  Xa quixera eu non dicilo e que as cousas marcharan mellor!

O bo (ou talvez non tan bo) do asunto é que, coincidindo co tío este que tanto quero, os meus bus son tamén inexpresivos, exánimes, non levan en si a semente da saudable indignación, nin da xusta carraxe, nin da enerxía do dinamiteiro que soña con cambiar o mundo. Levan só fastío, un aburrimento abismal, e a escura convicción de que ao mellor é certo que, como país, non temos remedio.