Sempre que algún informe estatístcio
reflicte a nosa actualidade sociolingüística ármase a marimorena. E, nesta ocasión,
non é para menos, cando se constata que só un de cada catro rapaces de
entre cinco e 14 anos (é dicir, o relevo xeracional do país) ten o galego como lingua cotiá e que o
47% do mesmo estrato demográfico non o
usa nunca. Eu non son sociolingüísta nin podo achegar unha análise destes datos
que vaia para alén das reflexións a que me move a miña condición de usuario e
cultivador dunha lingua que levo moi dentro, nesa paraxe onde reside a
CPU da nosa alma. Porque, cando falamos da lingua, falamos do bastidor onde facemos
encaixar a vida. Se hai un elección persoal e intransferible que contribúe a
nos definir como os seres humanos que somos —en realidade son dous, lembrémolo:
bipedestación e linguaxe articulada—é a lingua. A lingua e a outredade
do mundo que nos arrodea: coa lingua chamámoslle arbore ao que é unha árbore
e cabalo ao que é
un cabalo, obxectos —árbore e cabalo— de existencia anterior e independente á
da súa denominación idiomática. Así é que os obxectos 'árbore' e 'cabalo' son tree
e horse, puu e hevonen, Baum
e Pferd, segundo a latitude e nación do falante. Non hai
nada, polo tanto, máis móbil colectivamente nin máis estable individualmente ca
a lingua. Coa lingua enamorámonos, insultamos, convencemos, dicimos as cousas
máis fermosas e podemos dicir as máis malvadas.
Por iso, e aínda recoñecendo os encomiables esforzos de tantas beneméritas institucións e persoas a prol dunha lingua que é o meu tesouro, debo dicir que non son moi optimista. Tampouco quixera soar derrotista, pero se existe algo túzaro é a realidade, e, na realidade dun mundo globalizado, que ten elevado a koiné universal, o inglés, á categoría de valor macroeconómico, ficará cada vez menos espazo para o herdo espontáneo e o desenvolvemento funcional das linguas vernáculas de tantos países.
A apreciación do secretario da Real Academia Galega, o meu prezado amigo Henrique Monteagudo, de que o futuro do galego estásenos indo das mans reflicte, ao meu modo de ver, a cuota de inevitable frustración inherente á pretensión de que as institucións induzan unha elección tan fonda, tan persoal, tan íntima, tan intransferible, tan inxustificable —por non existir razón algunha que nos leve a xustificala— como a lingua na que se vai desenvolver a nosa vida. Pero ogallá me equivoque.
Por iso, e aínda recoñecendo os encomiables esforzos de tantas beneméritas institucións e persoas a prol dunha lingua que é o meu tesouro, debo dicir que non son moi optimista. Tampouco quixera soar derrotista, pero se existe algo túzaro é a realidade, e, na realidade dun mundo globalizado, que ten elevado a koiné universal, o inglés, á categoría de valor macroeconómico, ficará cada vez menos espazo para o herdo espontáneo e o desenvolvemento funcional das linguas vernáculas de tantos países.
A apreciación do secretario da Real Academia Galega, o meu prezado amigo Henrique Monteagudo, de que o futuro do galego estásenos indo das mans reflicte, ao meu modo de ver, a cuota de inevitable frustración inherente á pretensión de que as institucións induzan unha elección tan fonda, tan persoal, tan íntima, tan intransferible, tan inxustificable —por non existir razón algunha que nos leve a xustificala— como a lingua na que se vai desenvolver a nosa vida. Pero ogallá me equivoque.