Machos

Hai uns anos, antes de que a tele fose o esterqueiro que é hoxe,  eran acostumados os documentais sobre a vida salvaxe e animal en hora tan deleitosa como a sobremesa. Deste xeito, un podía, aproveitando o sopor post-prandium e comodamente instalado no sofá, ir caendo docemente nos dominios de Pedro Chosco, mentres entrevía, cos ollos semipechados e a conciencia en stand by, programas tan suxestivos como a parada nupcial do pingüíno juanito ou a migración anual do búfalo almiscreiro. Do limiar, pois, dunha destas sonecas, lembro unha excelente reportaxe da BBC sobre os hábitos de vida dos leóns da sabana. As imaxes, opotunamente comentadas pola voz do narrador, amosaban as rechamantes diferenzas de comportamento social entre os cachorros machos e femias. Mentres estas, con parsimonia, se dirixían, entre si e cos adultos, maullidos, lametóns, leves contactos coas patas e delicados revolcóns, os machos ruxían, bradaban, choutaban, trabábanse e agredíanse violentamente coas gadoupas en horrísono balbordo, que importunaba os adultos e descompoñía a harmonía do grupo. Eis a condición xenética do macho de calquera especie de mamíferos superiores. Incluído, claro, o homo sapiens. Eu non teño nova, por exemplo, de que una señora ao volante sinta como unha afrenta imperdoable que outra señora a adiante co seu vehículo. Percibo, por outra parte, que, en reunións, foros e outras catacumbas, o individuo encantado de coñecerse (e de oírse) é un especime que sobrancea máis na súa variante macho ca na variante femia. Unha boa amiga dicíame hai pouco, con brillante metáfora, que certo departamento da súa empresa resulta moi pouco operativo porque nel hai moito macho alfa competindo entre si por impoñer a súa autoridade.

Que douscentos antropomorfos conveñan nunha quedada vía guasap darse de trancazos antes dun partido de fútbol, ademais de poñer en valor os beneficios incontestables das redes sociais, é un feito que reivindica esta dimensión basal do macho, inzada de testosterona, axilas suadas e alaridos rociados de cuspe. Un anuncio de desodorante masculino, que acaso vostede lembre, sobre a imaxe dun fulano que, con pelo a lo Henry Colomer, deixaba emparafuxada a unha señorita co seu irresistible engado masculino, tiña como lema: Vuelve el hombre. O home nunca marchou. Dende o Circo Máximo de Roma ao Estadio Vicente Calderón de Madrid, o macho deambula pola historia do mundo sometendo o seu cerebro ao imperio dos seus testículos e sementando toneladas de sangue estúpida.