Eu creo, sinceramente, que a vaidade é cousa de parvos. Ben está, para mellor
levar a vida e aturar as moitas embestidas do traballo, da familia, dos amigos…,
unha certa dose de autoestima, imprescindible para aguilloar a forza da nosa
imaxe perante os demais e dar a entender que non chupamos o dedo. Pero, ai!, o
camiño entre unha certa de dose de autoestima e unha sobrecarga de vaidade é
demasiado curto. Non quixera, conste, exercer de moralista (madia a levo) nin
moito menos emitir xuízos de valor, pero o sentido común e a miña experiencia
na vida, que non é pouca, ponme ben ás claras que a vaidade é como as nubes que
impiden ver o ceo. O vaidoso (e, en certas contornas profesionais, a vaidade
patolóxica é unha pandemia) non xulga con ecuanimidade, pois todos os seus xuízos
estan tinguidos dun kit de ideais
letais: 1) a miña valía (e polo tanto opinión, argumento, idea, proxecto,
suxestión…) é indiscutiblemente superior á calquera outra; 2) non podo
permitirme perder o tempo cambiando o sentido con xentes intelectualmente inferiores,
e 3) en todo caso, si podería considerar facerlles o favor de deixar que tiren
proveito do moito que vallo.
Como corolario do anterior, o vaidoso acostuma ser antipático e
repunante, pois ese pedestal onde vive empoleirado fai que todos os demais
teñamos que mirar, se queremos velo, para arriba cun incómodo revirichamento do
pescozo.
Sobre estes razoamentos, eu conclúo que as persoas intelixentes e de
vitola, entre as que, por suposto, eu me atopo, adoitan ser pouco vaidosas,
como ben se ve que é o meu caso...
En fin, que resulta que a algúns amigos da miña vila, co gallo dunha
importante festa gastronómica que pide, como toda boa festa, ser pregoada, se
lles ocorreu que eu podería ser o pregoeiro. As miñas protestas iniciais contra
tal dislate baseáronse na miña convicción sincera de estar desposuído de todo
mérito para tal honra. Pero, ouh valor da amizade!, como desairar tanto afecto?
Neste tipo de lances, actúa, creo eu, precisamente esa delicada dinámica entre
autoestima e vaidade, aquela absolutamente imprescindible na dose xusta, esta
unha porta aberta a moita infelicidade.
Naturalmente, dixen que si, lin o meu pregón e os bos amigos da Estrada agasalláronme cunhas das máis felices xornadas da miña vida. Tras o consabido baño de parabéns, felicitacións e emotivas apertas (pois, ao cabo, supoño que o discursiño algo de bo tería), eu lembraba os cónsules que entraban na vella Roma en triunfo e levaban no carro un escravo que, cada tanto, lles soplaba: Lembra que es mortal. Tíos listos estes romanos, carallo.
Naturalmente, dixen que si, lin o meu pregón e os bos amigos da Estrada agasalláronme cunhas das máis felices xornadas da miña vida. Tras o consabido baño de parabéns, felicitacións e emotivas apertas (pois, ao cabo, supoño que o discursiño algo de bo tería), eu lembraba os cónsules que entraban na vella Roma en triunfo e levaban no carro un escravo que, cada tanto, lles soplaba: Lembra que es mortal. Tíos listos estes romanos, carallo.