23.5.17

Un pregón



Eu creo, sinceramente, que a vaidade é cousa de parvos. Ben está, para mellor levar a vida e aturar as moitas embestidas do traballo, da familia, dos amigos…, unha certa dose de autoestima, imprescindible para aguilloar a forza da nosa imaxe perante os demais e dar a entender que non chupamos o dedo. Pero, ai!, o camiño entre unha certa de dose de autoestima e unha sobrecarga de vaidade é demasiado curto. Non quixera, conste, exercer de moralista (madia a levo) nin moito menos emitir xuízos de valor, pero o sentido común e a miña experiencia na vida, que non é pouca, ponme ben ás claras que a vaidade é como as nubes que impiden ver o ceo. O vaidoso (e, en certas contornas profesionais, a vaidade patolóxica é unha pandemia) non xulga con ecuanimidade, pois todos os seus xuízos estan tinguidos dun kit de ideais letais: 1) a miña valía (e polo tanto opinión, argumento, idea, proxecto, suxestión…) é indiscutiblemente superior á calquera outra; 2) non podo permitirme perder o tempo cambiando o sentido con xentes intelectualmente inferiores, e 3) en todo caso, si podería considerar facerlles o favor de deixar que tiren proveito do moito que vallo. 
Como corolario do anterior, o vaidoso acostuma ser antipático e repunante, pois ese pedestal onde vive empoleirado fai que todos os demais teñamos que mirar, se queremos velo, para arriba cun incómodo revirichamento do pescozo.  
Sobre estes razoamentos, eu conclúo que as persoas intelixentes e de vitola, entre as que, por suposto, eu me atopo, adoitan ser pouco vaidosas, como ben se ve que é o meu caso... 
En fin, que resulta que a algúns amigos da miña vila, co gallo dunha importante festa gastronómica que pide, como toda boa festa, ser pregoada, se lles ocorreu que eu podería ser o pregoeiro. As miñas protestas iniciais contra tal dislate baseáronse na miña convicción sincera de estar desposuído de todo mérito para tal honra. Pero, ouh valor da amizade!, como desairar tanto afecto? Neste tipo de lances, actúa, creo eu, precisamente esa delicada dinámica entre autoestima e vaidade, aquela absolutamente imprescindible na dose xusta, esta unha porta aberta a moita infelicidade. 
Naturalmente, dixen que si, lin o meu pregón e os bos amigos da Estrada agasalláronme cunhas das máis felices xornadas da miña vida. Tras o consabido baño de parabéns, felicitacións e emotivas apertas (pois, ao cabo, supoño que o discursiño algo de bo tería), eu lembraba os cónsules que entraban na vella Roma en triunfo e levaban no carro un escravo que, cada tanto, lles soplaba: Lembra que es mortal. Tíos listos estes romanos, carallo. 

6.5.17

Unha milanesa de porco



En certo colexio público, tres nenos xogaron unha mala pasada a outro facéndolle crer, na hora do xantar no comedor do centro, que estaba papando unha milanesa de polo cando, en realidade, era de porco, pois, co conto do empanado, a carne ía disimulada. A cousa, claro, non tería máis transcendencia se non fora porque a vítima da brincadeira é musulmán. Como é lóxico, e por demais esperable dun funcionamento social afeito ao esquema semiautomático ‘estímulo-resposta’, no colexio armouse o lío padre, no que, supoño eu, sería bastante complicado deslindar a trastada irreflexiva de tres calaveras de dez anos e as consecuencias, matices ou lecturas eventualmente xenófobas ou racistas, tan delicadas nunha sociedade mestiza como a nosa. A min, persoalmente, que teño certo tendencia a desmarcarme no que podo da matraca politicamente correcta (malia que logo me poñan de verán), a chuscada dos cativos, preguntando ao seu colega se o polo estaba bo, semelloume merecente da mellor portada de Charlie Hebdo, dito co respecto que profesa a todas as relixións este menda, que non cre en ningunha. En fin. 
Neste asunto das cada vez máis abundantes e intensas fobias ao distinto (xenofobia, homofobia) eu creo que interveñen varios factores máis ou menos evidentes (o fanatismo, inmobilismo e rixidez inherente a todo credo e/ou ideoloxía, a larvada agresividade que sae á supercificie coa discrepancia, a rendibilidade que os medios tiran destes asuntos… ) pero, sobre todo, unha marcada inclinación colectiva a tomármonos todo demasiado a serio, proporcionando a situacións dignas de menor vitola unha importancia desmedida e atopando pantasmas onde non os hai. Dixo Sartre que o inferno son os outros. Por que non o ceo? Teño para min que o fondo de sublime escepticismo de que facemos gala os galegos, iso tan engaiolante e indefinible que chamamos retranca, é un antídoto infalible para ese rico catálogo de noxos e xenreiras cara ao distinto, que si se manifestan con crueza noutras latitudes.
Un amigo meu, posuidor dun can de raza carísimo, paseaba co chucho por unha aldea do Courel. Parou a botar un párrafo cun pastor que por alí andaba cunhas cabuxas, e preguntado por este, díxolle que saíra a pasear o can. O fulano, sorrindo, espetoulle: «Bueno. Aquí os cans pasean solos». A isto me refiro.