La dejeté

Na caixa tonta vin hai pouco un anuncio no que se promociona un aparello para, literalmente, que non lle sigan metendo a man no peto, é dicir, dito doutro xeito, para que non lle sigan roubando. Así exposto, e se non lle proporciono máis datos, pensaría vostede, de certo, que o aparello de marras se consagra á detección de gánsters, destes que tanto abundan, dedicados aos máis variados timos, ladroízos e mesteres varios pero directamente relacionados cos oficios que, dende que o mundo é mundo, desenvolven os amigos do alleo. Pois non; está vostede diametralmente errado. O aparello famoso é un chintófano que, permanentemente actualizado vía internet (como non), acomoda vostede no seu automóbil e se chiva de todo cando radar a Dirección General de Tráfico ten a ben dispoñer nos máis recónditos recantos das estradas da vella pel de touro. 

DGT, dejeté: velaí un acrónimo terrible. Dinlle a un: chegouche unha carta da dejeté e, cal vimbio en  vendaval, bótase a tremer, cismando en se a cifra, baixo a tremenda etiqueta Importe de la sanción, terá dous ou tres díxitos e se alá irán dous puntos (e aínda bo era)… En fin que a dejeté, sen dúbida a máis universalmente querida institución do país, ocupa nos tempos modernos o lugar que na vella España ocupaba a Inquisición, cando menos nas emocións profundas dos españolitos de a pé. Eu mesmo ás veces, cando un membro do benemérito corpo, a carón duna moto, faime dende a beira da estrada o aceno de que deteña o coche, véxoo, non co proverbial uniforme verde e a gorra de viseira, senón co hábito branquinegro da orde dominica e o siniestro capuchón, disposto a participarme a sentenza fatal.  

O de andar en coche é como todas as rutinas da vida, que deixan de facerse conscientes e por iso mesmo son rutinas, e que, ademais, teñen que ver coa idiosincrasia persoal de cada quen: hai quen fala máis rápido, hai quen anda máis rápido, hai quen pensa máis rápido e hai… quen conduce máis rápido, sen que iso, naturalemente dentro de límites razoables, deba supoñer necesariamente un perigo público. Esixir a cidadáns que botan dúas horas de media ao volante faceren conscientes todas as circunstancias que arrodean un acto tan rutineiro, punindo con duras sancións económicas unha acción tan vandálica como ir a 117 km/h nun límite de 100, agocha, máis que a idea da nosa protección e seguridade, a filosofía do máis desproporcionado abuso de poder, algo do cal cada vez máis contribuíntes estan ata o gorro.