Ser especial

Sentirnos especiais: velaí o reto. Desque nacemos, todo en nós tende a afirmar unha individualidade constituída por trazos persoais e intransferibles, pero a sociedade global e uniformada que habitamos pon moi difícil brillarmos por riba dos demais.  Nada hai máis molesto que recoñecer posuírmos un físico vulgar ou que o DNI, pola parte de atrás, nos indique o número de persoas que se chaman igual ca nós (o cal non sei se é ou non unha lenda urbana…). Aquela alegre tonadilla de hai algúns anos, Antes muerta que sencilla, faime lembrar a opinión de Wilde: todo poema malo é sincero. A canción, en efecto, era un horror musical pero contiña un xermolo de radical sinceridade: a xente, a maioría da xente, mataría porque os demais lle recoñeceran seren especiais, pois, na verdade, poucas evidencias resultan máis devastadoras como a de recoñecer que somos sencillos, vulgares, do montón. Só en situacións de amor extremo unha persoa dille a outra que é moi especial. E que é ser moi especial? Ah, boa pregunta! Que lle pregunten a Cupido, a quen, por certo, pintan cunha banda nos ollos. Non lle sorprende a vostede que certas persoas poidan suscitar sentimentos amorosos ou de atracción? Aí está a resposta: para alguén (e por moito que para nós representen o máis repunante, antipático e mesmo odioso que poida ter unha persoa), para alguén, digo, esas persoas son especiais. 

O atractivo de Facebook e Instagram alicerza no mesmo sentimento de irresistible sedución que experimentamos candos nos sentimos especiais porque alguén nos cre especiais. A imaxe dixital dunha adolescente con máis de 100 likes fai que a retratada soñe con Cara Delevingne e ser un día a it-girl de moda en Instagram, anque as probabilidades de que o soño se faga realidade son máis ben poucas, pois moitos son as chamadas pero poucas as elixidas. Pero, que importa? Non se vive tamén de ilusións? O caso é termos o noso segundo de gloria
Contáronme do responsable dun cátering que serve un colexio a quen os pais dos nenos volven tolo coas necesidades especiais dos fillos. Polo visto, que o neno sexa intolerante ás proteínas da troita ou á auga da billa fai sentir ao pai que o seu fillo é especial, algo que, claro está, marca diferenzas cos demais. Di o sufrido hostaleiro: “O caso é que o rapaz sexa especial, aínda que sexa para mal!”. Ai, tempos idos da aurea mediocritas!