Axudando ao meu fillo Juanpe co
latín da secundaria (no seu colexio, cousa rara, é obrigatorio), rememoro
sufrimentos escolares, hoxe entrañables malia teren influído amargamente no seu
momento, ao punto de facerme case desistir de seguir coa carreira. Suspendín
latín en segundo ano da miña licenciatura en Filoloxía Hispánica, pois daquela
consagraba eu a miña condición de estudante en Compostela a unha existencia
noctívaga, na que Tácito e as Metamorfoses ovidianas se conciliaban pouco coa
ofrenda dos meus dezanove anos a musas, digamos, máis mundanas. O verán
subseguinte ao patinazo, e xa reposto do trauma (era o primeiro suspenso da
miña vida), adiqueino a traducir De
amicitia, de Cicerón, un sublime tratado de humanidade, que evidencia o herdo
incalculable de Roma ao mundo occidental. O que comezou sendo unha obriga por
demais molesta, e directamente imposta pola necesidade de render contas no
exame de setembro, foi mudando paseniño nun labor feito, ao cabo, máis por pracer
ca por compromiso. No silencio nocturnal do estío e baixo a luz pálida do
flexo, eu ía montando as pezas da sintaxe ciceroniana e adquirindo aos poucos a
visión dunha paisaxe lúcida e coherente, cando penetraba o sentido final dun
período que comezara cinco liñas máis arrriba. Xa aprobada a asignatura, seguín
durante meses traducindo, por puro gusto, outras obras e autores. Hoxe teño a
absoluta certeza do moito que a miña pobre intelixencia debe á extraordinaria ximnasia
mental que é o latín e ao acervo cultural que me proporcionaron os clásicos. Na
sempre imprescindible incitación ao pensamento complexo, o abandono de materias
como o latín ou a filosofía supón unha lamentable depauperación intelectual. Actualmente,
cando tanto se bota man dunha artillaría terminolóxica que inclúe produtividade, transferencia
de tecnoloxía, excelencia ou rendibilidade, ata o
punto de mesturárense alarmantemente as lindes da universidade e da empresa, un
profesor que ensina os verbos polirrizos gregos, as fontes medievais de Lutero
ou o positivismo hegeliano, pregúntase, con moita razón, o valor que as súas
ensinanzas teñen en termos de transferencia de tecnoloxía ou produtividade. Sospeito
que Sócrates tería serias dificultades hoxe para acreditarse como catedrático
universitario de Filosofía.
No hay comentarios:
Publicar un comentario