Os temporais deste terrible inverno derruban edificios,
levantan tellados, derraman bosques e xeran vagas xigantes, capaces de mover
coches e mesmo de engulir vidas humanas, as vidas de quen ignoran a virulencia
do perfecto asasino que pode ser o océano. Pero, como nunca choveu que non
escampara, tras o trebón vén a calma, malia que, no país, a calma sexa, ben de
veces, o torvo heraldo de novos vendavais. Cando isto escribo, contemplo o val
da Amaía baixo o palio dun ceo de inverno, azul e pálido, sutilmente mechado de
nubes branquigrises, a imaxe amable dunha natureza materna e tépeda. Atopo na
contemplación da paisaxe, no mudo estupor perante a súa serenidade elementos de
reflexión. Eu penso, por exemplo, que a estupidez e a maldade humanas foron incrementándose,
en canto pautas de conduta social, na mesma medida en que se foron esquecendo
os ritmos eternos, sabios e pausados de Nai Natura, torpemente substuídos polos
aberrantes elementos constitutivos diso que chamamos vida moderna: comer lixo ás présas, beber máis lixo, durmir de día
a causa do insomnio nocturno, padecer angustia cando nada nos falta e todo nos
sobra, someterse á tensión permanente, da competitividade, da produtividade, da
rendibilidade, do alimento da autoestima, da envexa do éxito alleo, da inexplicable
ignorancia allea acerca da nosa evidentísima valía… é dicir, do estrés. Non quero dicir que o home paleolítico
non fose tamén, ao seu xeito, vítima do estrés. Pero malíciome que entre arriscar
o pelexo diante dun mamut de sete mil quilos e non acadar o nivel de
produtividade da empresa, media unha medida do estrés definida por 50000 anos
de evolución. Aí seguimos. Temos máis saúde e estiramos o noso programa
biolóxico, dominamos as forzas cegas de bacterias e virus, inventamos milleiros
de leis e normas, todo para alicerzar a nosa existencia no benestar, pero o
suicidio é en Occidente a primeira causa de morte traumática, máis que os
accidentes de coche. Entre tanto paradoxo, eu adoro as leccións, caladas pero
sublimes, con que a natureza humilla a nosa vaidade. O temporal levou andamios
e edificios, derramou piñeiros, arrincou tellados e vidas inocentes, pero,
nunha nogueira que coñezo, hai un niño de pombo que sobreviviu a tanta
turbulencia. Cada vez que o vexo, suspiro reconfortado
No hay comentarios:
Publicar un comentario