Unha anécdota

Cando era neno, contábase un chiste que sempre me estrañou. É aquel no que un grupo diverso de europeos proba a súa capacidade de convivir cos porcos dunha cochiqueira. Os alemáns tardan tres días en saír; os franceses cinco; os ingleses unha semana. Entran os galegos e ás doce horas… saen escopeteados os porcos. No meu inxel pensamento infantil, o que me estrañaba era sermos precisamente os galegos quen riamos do chiste. Eu razoaba que a cousa tería máis lóxica se fosen os franceses ou alemáns os que provocasen a fuxida dos cochos e non acababa de verlle a graza a ridiculizarnos a nós mesmos. Só co tempo, e as moitas cicatrices que vai deixando na alma esta congostra virada e fodida que é a vida, cheguei a penetrar o fondo de autodesprezo que nos é característico. O discurso de sesudos antropólogos, ideológos, políticos, historiadores e outros intelectuais de gardarroupa explican, segundo a cor de cada quen, as razóns desta peculiar tendencia á autodeprecación. Eu as relaciono cun secular subdesenvolvemento moral, pois, simplemente, ignoro por que un pobo contento de si mesmo ía autodesprezarse. Nunca me traguei o pildorazo do campesiño asoballado e demais monsergas, plausibles, tal vez, hai cen anos pero sen base algunha hoxe. Somos, en moitos respectos, o que nos merecemos como pobo e como sociedade. O instinto basal do depredador esténdese do político corrupto, que alimenta titulares arreo, ao labrador que arrasa bosque para plantar eucaliptos; do mariñeiro que deita pola borda da embarcación todo o plástico que lle sobra, luxando o mar que o alimenta, ao furtivo que non respecta os prazos que marca a natureza. Existe no país unha impermeabilidade social claramente perceptible á educación, a intelixencia, a modernidade, a honestidade e o pensamento colectivo, carencia que eu entendo frontalmente contraria á constitución dunha sociedade civil, sen a cal ningún país é un gran país

Comprometín toda a tarde dun sábado a esperar o tractor de leña que un empresario (¿) do ramo me prometera para as tres da tarde. Chamei ás tres e media. Díxome que ás catro e media. Ás cinco e media volvín chamar e xa nin me colleu o teléfono. O inaudito é que eu lle ía pagar, claro, e que o fulano dedícase a iso, a vender leña. Unha anécdota? Pode. Todo na vida, se ben o pensamos, son anécdotas.