Triquini

 

Cando, durante o confinamento, vin o modelo de triquini que nos memes da rede se agoiraba para este verán (parte de arriba, parte de abaixo e máscara), fiando no pensamento popular de que nunca choveu que non escampara, crin que era unha esaxeración e que a tanto non chegariamos pois, de certo, Illa e Simón, que semellan xente seria e sabedora do que fai, axiña poñerían couto ao que, na altura de abril abril, dera xa mostras de ser un bicho ben túzaro. 

Non sendo a tipos raros coma min, capaces de ponderar o engado dunha praia salvaxe ―digamos Soesto, na Costa da Morte― nun día de inverno rigoroso, a imaxe que a praia proporciona ao común dos españolitos está directamente asociada a luminosos días de folganza, crema solar, churrasco, area nos pés, as cañas no chiringuito, festa rachada e niño, deja ya de joder con la pelota. Un modelo de felicidade tradicional, por certo, nada despreciable e que é motivo de internacional envexa e orixe dun movemento turístico, este verán brutalmente xugulado pola impertinencia do microbio. Recoñezo, a este respecto, que os pais e nais da miña quinta reproducimos cos nosos fillos, cando nos tocou, ese modelo de veraneo herdado dos nosos proxenitores e lembro emocionado aqueles días felices da nenez coa friameira dos bistés empanados (logo viría o táper con milanesas, unha cursilada) nun piñeiral da praia das Sinas. 

En fin, ao que vou, que eu prendo nunha silva. Como encaixar, entre tanto hedonismo e xúbilo estival, a puñetería esta da máscara? A máscara, normaliña de pack, estampada, cirúrxica, branca, negra ou colorá, é o símbolo da nova orde social, a punta do iceberg dunha normalidade absolutamente anormal, na que a praia, emblema e paradigma do estío, proporciona unha nova e por demais siniestra, como agora se di, experiencia de usuario: chega un ao areal de Lapamán ou Aguieira ou ás recoletas calas do Carreirón e aquilo semella unha procesión de espectros, unha sorte de Santa Compaña diúrna e untada en factor 30 ou comparsa de Fantomas, na que a ocultación de media cara impulsa exponencialmente a intensidade das miradas. 

E que hai nas miradas? Cal é a paisaxe dende o borde dun tapabocas que acumula o suor no dondo do queixo e a bafarada do noso propio alento (algo así como un sorpresivo concentrado de nós mesmos)? Ollamos máis pantasmas. Intentamos identificar amigos e coñecidos e poñemos por obra unha sorte de caza de bruxas na que a vítima propiciatoria é o herexe sen máscara, que ousa desafiar o maligno poñendo en risco a nosa saúde (e a súa, que, ben mirado, é o de menos, que lle dean bertorella). 

Afágase vostede á nova tendencia: mirar dende o borde do tapabocas. Crimos que, coma sempre, don Estado podería con todo, pero aos poucos imos adquirindo a conciencia de que non, de que aire corrupto e bozal chegaron para quedar, madia a levan.