Desatinos

 

 Eu hai un fenómeno derivado da eclosión e extraordinario desenvolvemento das redes sociais que non aturo e que, por certo, se incrementou de xeito exponencial durante a última corentena. Trátase do pelmazo especializado en enviar constantemente vídeos e outras chorradas por WhatsApp ou, o que é peor, en monopolizar en calquera circunstancia propicia unha pobre vítima para botar dez ou quince minutos amosándolle no seu celular vídeos de chistes de andaluces, memes de Donald Trump e paridas polo estilo. É un novo espécime do que, se segue vostede o meu consello, debe fuxir como da peste bubónica. Ora, de cando en vez, moi de cando en vez, unha pérola destas pode resultar interesante ou mesmo suxerente. Non sei se coñecerá vostede un vídeo que rula por aí no que unha meniña chinesa, que, a máis tirar, terá sete ou oito anos, amosa excepcionais dotes de baterista, aporreando tambores e platos coa mestría dun Ian Paice ou Bill Bruford. Vendo a simpática cativa drummer, evoquei uns versos cos que o finado de meu pai me agasallou de neno: En la China un mandarín / tenía en el sobaco un peluquín / y en Vigo un tal Angulo / tocaba el clarinete con el culo. / Moraleja: para los desatinos /no hay como los gallegos y los chinos. Lembrei tan chusco poema tamén estes días lendo o artigo dunha autora chinesa que imos publicar en breve nas actas de certo congreso. Di: Los chinos dicen «sí, sí» cuando quieren decir «no, no». Un día, un señor quería comprar un vaso especial. Describió a la dependienta la forma del vaso, su altura, etc. Mientras él decía todo esto, la chica le decía «sí, sí». Al final, él le preguntó a la chica: «¿Tienes el vaso?» Y esta le contestó: «No lo sé». Eu creo, en fin, que, para alén da evidente retranca da comparación, o, para min, entrañable cuarteto paterno fainos aos galegos fraco favor, porque o que é en materia de desatinos hai en España, en xeral, onde elixir a tutiplén. Digo máis: vivimos no santuario dos desatinos, materia na que nos superamos día a día. Hai unha semana, un partido ultranacionalista púxolle unha moción de censura ao presidente do goberno, un desatino orientado só a dar a chapa, tocar as narices e chupar titulares, pois a cousa era numericamente imposible. É un partido moi curioso cun líder que en twitter dá vivas á garda civil e a Virxe do Pilar. Resulta fascinante ou propio dunha peza de Ionesco que esta pandilla busque censurar un presidente que é presidente grazas a outra caste de fanáticos ultranacionalistas que, supoño, darán vivas á Virxe de Montserrat, mare de Deu, ou a san Sabino Arana, un intelixente intelectual que dividía a humanidade en esukaldunes e maketos. Non me estraña, con este panorama, que o señor Angulo, de Vigo, siga tocando o clarinete ao seu xeito.