Unha amiga náufraga

Damos por sentadas demasiadas cousas, o cal deriva por vía directa da aceptación social dun determinado discurso ou estado de opinión, que, para non mexarmos fóra do testo, consideramos ‘politicamente correcto’. Hoxe, por exemplo, ser galante cunha señora pode rematar cos nosos ósos no xulgado, porque ha de saberse que, cando as lindes do politicamente correcto se restrinxen progresivamente, comeza a resultar moi difícil delimitar a fronteira entre a corrección política e ser unha gilipollas. Pero, para alén do discurso establecido, cocido ao lume de políticos urbanitas e medios de comunicación ao seu servizo, hai realidades independentes, túzaras e impermeables ás oscilacións do pensamento pretendidamente único e aceptado.
Teño eu unha amiga, entusiasta empresaria dunha explotación rural da Galicia occidental consagrada fundamentalmente ao leite, que, ben ao pesar da súa mentalidade moderna, vive náufraga nunha illa. Nesa illa, o rótulo ‘igualdade de xénero’ xa non é que sexa unha falacia nin que non signifique nada; é, simplemente, unha idea incomprensible, como tantas outras, produto de entes informes e afastados, chamados cidades. Nesa illa, só os homes van á ao bar. Un día, a miña amiga náufraga, que si vai ao bar, observada con receo e mesmo agresividade por seis ou oito circunstantes do establecemento, preguntou a estes se eran viúvos. A miña amiga náufraga fai top-less na praia e imaxina con ironía o que pensarían os seus paisanos se a viran, o que é pouco probable que suceda pois ir á praia para os seus paisanos é cousa da cidade e non vai con eles.  Á miña amiga náufraga non lle dan as horas do día para levar a explotación, alimentar e muxir as vacas; criar a súa filla e atender os pais, xa velloucos e pouco útiles, porque o que é o home, axudar, axúdaa pouco. A miña amiga, náufraga si, pero emprendedora e progresista, séntese atrapada entre forzas opostas: o amor aos seus e a dorosa conciencia de que os seus son usuarios dun inventario de prexuízos, refractarios a toda influencia externa, dos que ela abomina. 
Non é necesario mirar para os países musulmáns para comprobar como noutras culturas (a cursiva é miña) o discurso da igualdade de xénero se fai anacos. A prevalencia da nosa ollada abstracta, urbana, moderna e positiva estórbanos acceder a realidades moi próximas, pero, curiosamente, moi afastadas tamén do foco informativo cotián. 

Ole pola miña amiga náufraga.