Un amigo
xornalista referiume, nun agradable xantar, a seguinte anécdota. En tempos nos
que non exisitía Google (e é mester advertir que si: houbo un tempo en que non
existía Google), traballaba como bolseiro para certo rotativo arxentino un
rapaz, ao que, por casualidade, unha fin de semana tocoulle cubrir a nova dun
pequeno sismo no extremo sur do país. Dubitativo acerca da correcta ortografía
no dialecto nativo da localidade onde fora situado o epicentro, lembrou que a
súa nai vivira algúns anos por aqueles pagos, nos que Cristo perdera o
flequillo, e chamouna para asegurarse se o bendito topónimo indíxena era con h ou sen ela. Pero tampouco a nai soubo
dicirlle. Ao cabo, o tipo arriscouse, púxolle a h ao nome da aldea e así saiu no xornal. Ao día seguinte, recibiu
unha chamada da nai que, moi contenta, lle dixo que, tamén mira que
casualidade, o topónimo ese polo que lle preguntara era con h, que acababa de velo no periódico.
Con esta
anécdota, austral como Yupanqui ou a Cruz do Sur, quería o meu amigo ilustrarme
acerca do poder canonizador dos medios
de comunicación, que, de feito, non é máis ca a versión tecnolóxica e coetánea
dos mentideros, prazas maiores e corrillos tradicionais: cando o sucedido
comentábase no comezo da rúa, a Felipe lle roubaran douscentos pesos e, cando a
cousa chegaba ao final, a Felipe lle asasinaran a nai, violáranlle a unha irmá,
matáranlle a un loro moi coñecido que tiña, que o trouxera de Cuba, e, ademais,
lle roubaran mil pesos.
Que e a
realidade? Hai linguas no mundo nas que non existe un equivalente conceptual do
substantivo verdade, pois, de certo,
non hai concepto máis mentireiro: tres persoas ollan a fachada dunha casa e a
súa verdade ao respecto será
probablemente uniforme nos elementos esenciais (blanca, dous andares e baixo
cuberta, con tellado a dúas augas) pero notablemente diferente nos accidentais
e, xa non digamos, cando entren a valoracións estéticas sobre a súa beleza,
funcionalidade, harmonía… Se a isto engadimos que un dos relatores é o arquitecto,
o outro curmán do construtor e o terceiro está pelexado co arquitecto, imaxinen
a ensalada. Porque iso é unha noticia: unha ensalada, si, pero que que un pide
sen cebola, outro con atún e aquel con moito vinagre.
A web esa do concello de Madrid, bautizada, no colmo da oportunidade Versión orixinal, é, con seguridade, a maior pajaritada da que
tiven noticia nos últimos trescentos anos. E mira que, en tanto tempo, xa che
vin cousas raras.
No hay comentarios:
Publicar un comentario