Henok

O meu nome non importa, creo que o meu nome non lle importa a ninguén, é un nome como o de calquera, nada máis ca un nome. De neno quería ser novelista e pensaba que, cando chegase a ser un gran novelista, a posteridade lembraríame, como a Melville, polo comezo dunha gran novela que lin de cativo, unha novela na que o protagonista o primeiro que fai é declarar o seu nome: Chamádeme Ismael. Pero agora sei que nunca serei un gran novelista e que o meu nome non lle importará nunca a ninguén, entre outras cousas porque vai ser moi difícil individualizalo entre os milleiros de nomes como o meu, que para a maior parte do mundo son difíciles de pronunciar e, polo mesmo, imposibles de lembrar. 

Teño unhas ganas enormes de facer cousas, de coñecer xente distinta, de viaxar, de sentirme libre e de ampliar a miña perspectiva do mundo, bastante limitada por razóns que non veñen ao caso. Os meus pais fixeron o que puideron, non lles boto nada en cara: déronme o que consideraron xusto darme, aprendéronme o que a eles lle aprenderan os meus avós, sacrificaron a súa vida para que na casa nunca faltara pan e alegría, que xa é bastante, máis do que teñen outros. Rezaban consonte as súas crenzas e morreron en paz co seu deus, que é o meu.  

Reflexiono adoito sobre o destino. Sei que moita xente non cre nel e eu, a verdade, non sei que crer. Ás veces penso no distinta que sería a miña vida pasada e a miña vida futura se o destino dispuxese ter nacido eu noutro lugar do ancho mundo, noutra familia, noutro tempo. Pero é de parvos pensar así. O meu destino trazouse entre os berros de parto de miña nai e estaba escrito cando dela mamei o primeiro leite, branco e doce como o de toda femia.

Quérolle os meus irmáns e irmás, tal vez máis numerosos do que conviña; quérolles co amor calado de quen sabe que, tarde ou cedo, ímonos separar para sempre, sen idea de se algún día poderemos atoparnos de novo. O mundo é grande, o norte é lonxe. Máis ca area, queima a tristura; máis ca o medo, pode a esperanza. 

Nacín en Eritrea, nunha aldea pobre e calcinada, preto de Nakfa, e dentro de tres días atravesarei Sudán e Libia para embarcar con duascentas persoas máis cara á ilusión dunha vida máis feliz. Acaso afogue no Mediterráneo e non pasará nada: nacín reconciliado coa miña insignificancia. Pero, agora que remato estas liñas, a pouco de verlle a cara ao meu destino, encontro algunha razón para reivindicarme a min mesmo: chámome Henok e teño dezaoito anos.