Non é país para vellos

Se un puidese ollar fixamente para as flores dun testo durante meses, non apreciaría ningún cambio sensible, pois as mudanzas debidas ao tempo verifícanse tan de vagar que resultan imperceptibles no momento de producírense. Pero verifícanse, de certo, e tan invisibles semellan no curto prazo como evidentes (e, en ocasións, catastróficas) se manifestan no longo. Cantas veces non terá vostede reprimido unha expresión de sorpresa ao comprobar os estragos do tempo nunha amiga ou amigo que hai anos que non ve! O tempo transcorre, pasan os días, voan as semanas, os meses e, ao cabo, a amnesia dos anos comeza a esvaer os feitos, as persoas, os momentos, pois, como dixo alguén, o pasado é un país estranxeiro onde as cousas se fan doutro xeito. 

Eu, que estou a piques de clavar no merengue cincuenta e cinco velas (que son máis velas ca as que leva un bergantín); eu, que escoitaba a canción do Cola-Cao e vía  as pelis de Maciste nun cine onde olía a zotal; eu, que fun flecha da OJE e militante da Xuventú Comunista de Galicia; eu, que cando o Generalísimo pasaba a mellor vida cumprín quince primaveras, adquiro, case como un xarrón Ming, o valor simbólico dunha peza de museo, representativa dunha xeración, herdeira, por unha banda, dunha longa posguerra que rematou en 1975 e, por outra, dunha Transición que, cando menos emocionalmente, rematou para min o pasado domingo 24 de maio.  

Acaso non me decatei, acaso non nos decatamos, porque as grandes mudanzas operan paseniño, pero os síntomas son os da arribada doutras voces, doutras caras,  doutros nomes, para os cales  a canción do Cola-Cao, as pelis de Maciste, a OJE, a Xuventú Comunista de Galicia, Su Excelencia el Generalísimo e a Transición son zonas desenfocadas dunha vella foto sepia cos cantos roídos polos anos. Hai sombras alongadas que teiman en manter os órganos rectores da acción política nas vísceras: Madrid e Barcelona en mans da esqueda radical non é un titular do 36 senón a portada dun coñecido rotativo nacional do 25 de maio de 2015. Pero seguro que é mera anécdota, non pasa nada. Como calquera, resístome a ceder a miña xuventude ao transcorrer inexorable dos días. Con todo, percibo con serenidade e esperanza ventos de cambio e creo que o mellor é que me bote a un lado. Veñen aires novos que piden tomar o relevo. Non serei eu quen o impida.