Hanami

Os xaponeses chaman hanami á contemplación das flores, un exercicio sen dúbida moi recomendable, pois a beleza e harmonía destas destila, no complexo matraz das emocións, unha paliativa serenidade, de balsámico efecto contra as tensións, angueiras e artificios da vida. O hanami ten, como é lóxico, na primavera un punto de máxima expresión: trátase do sakura-senzen, ou, a fronte dos cereixos en flor, tan enraizada na cultura nipona que é anunciada puntualmente cada ano polo propia axencia meteorolóxica do país. Sen chegar, como no caso do Xapón, a unha tradición secular, tamén en España temos o noso sakura-senzen no val do Jerte cacereño, que anualmente recibe en abril a visita de milleiros de persoas, intensamente seducidas pola violenta fermosura dun océano de cerdeiras floridas, que por San Xoán darán o famoso froito vermello, tan delicioso e apreciado.

Un pensador  (oficio, por certo, hoxe desaparecido) dixo que cunha gran biblioteca, un pequeno xardín e un/ha cónxuxe compracente calquera pode ser feliz. Eu, como usuario paradigmático de chalé acaroado na periferia da cidade, teño un pequeno xardín  (e o demais, grazas sexan dadas, tamén). Nese pequeno xardín , que é pupila dos meus ollos, conviven arces, un laranxeiro, un rododendro, azaleas, hebes, adelfas, gardenias, e, por temporada, alegrías, surfinias, fucsias..., compoñendo en primavera unha paleta de cores, que, en xogo permanente coa luz, dan ocasión ao máis sedativo hanami. O máis emocionante para min (que sempre fun un pouco dado ao animismo) é a comuñón emocional que son quen de establecer coas miñas plantas, ata o punto de sentir o seu agradecemento, a súa alegría, a súa melancolía ou preocupación. Tiña eu un camelio tristeiro e feúcho, sen dúbida por non plantalo en sitio axeitado, que, como reacción a un transplante de urxencia a lugar máis conveniente, me testemuña a súa humilde gratitude co verdor renovado das súas follas e o incremento dos seus gromos. Todo o cal, ben pensado, non ten nada de particular pois falamos de seres vivos, malia desprovistos (ou iso cremos…) de emocións. A min sempre me fascinou aquel elepé, verde como un chícharo, de Stevie Wonder, que se chamaba The Secret Life of Plants, ¿lembra?, e coqueteaba coa idea dun mundo vexetal intelixente. De por parte, nos meus paseos por esta terra da Amaía, tan bendecida, eu sempre saudo as árbores con cortesía.  Non vaia ser.