Eu sosteño que falar e escribir ben
(e por ben entendo correctamente, o
talento é outra cousa) son dúas manifestacións dunha única magnitude: pensar
ben (e por ben entendo coherentemente,
o xenio é outra cousa). Claro é que se pode ser un tribuno na oratoria e
escribir de pena ou falar que dá noxo e escribir como Cervantes, pois para toda
regra existe unha excepcion, pero, de costume, a calidade de pensamento sae ao
exterior, como o magma do volcán, en forma de agradable discurso ou de texto cumprido.
En ocasión de enviar un escrito a
certo colaborador, este mo devolveu argumentando que lle parecía afectado. Co natural cabreo, e a piques
de mentarlle a súa nai, contei ata dez e reflexionei un chisco, concluíndo que
por boca do meu colaborador falaba unha xeración de iletrados, ou letrados
epidérmicos, que, en efecto, toman por artificio o estilo e por afectación a
estética, sen dúbida por manteren unha escasa, ou nula, relación coa literatura
de verdade.
Que alguén cometa trinta faltas de
ortografía, puntuación e sintaxe en dezanove liñas de texto non ten nada de particular se
o escribinte é un neno de primaria, que está alicerzando a corrección futura na
infracción presente, tal e como ocorre con todo proceso de aprendizaxe. Pero se
resulta que a escribinte é a concelleira de cultura da cidade de Valencia, a cousa comeza a ser, cando menos, preocupante, e, cando
máis, abertamente chusca. Sería algo así como que o mecánico ao que confiamos o
arranxo do coche non distinguise o carburador da batería. Pero, tratándose de
políticos, en fin, como que hai outra tolerancia… que lles vou contar. O mellor
do caso é que a boa señora xustifica o seu atraco á ortografia argumentando que
se trataba dun texto privado (unha nota de Facebook), escrito máis co corazón que
coa cabeza, eximindo, polo visto, a certos órganos de cumpriren os preceptos de
doña Gramática. A ortografía é como a gravidez das señoras: ou se cumpre ou non
se cumpre, do mesmo xeito que non se está un chisco embarazada, e non vale
atribuír as présas ou á pouca ergonomía do teclado, o que é, sempre e en toda
ocasión (palabra de editor), puro desleixo, intolerable en quen profesa ser a
adaíl da cultura pública.
Polo demais, semella que isto do cortalumes informativo está de moda no pepé: a ortografía da Sra. Beneyto é un
asunto particular; as trangalladas de Rato son un asunto particular, e non chegarmos a fin de mes tamén será… un asunto particular.
No hay comentarios:
Publicar un comentario