CG-15, saída 19

Darlle un revólver a un chimpancé nunca é boa idea. Trazado de autovía para dobre sentido, tampouco: a fórmula non funciona, non pode funcionar e, o que é peor, xa estaba demostrado que non funcionaba. Non o digo agora: díxeno, penseino e comenteino coa miña familia o primeiro día que, coa ilusión de dispoñer do engado do mar  a escasos quince minutos do meu querido Brión onde habito, estreei o corredor de Noia, CG-15, nunha viaxe inaugural á praia de Broña. Curvóns abertos, un peralte perfecto, rectas quilométricas, dobres carrís para adiantamentos, a teórica (pero falsa) seguridade da alta velocidade… para dez mil veículos que diariamente manteñen o delicadísimo equilibrio de non traspasaren unha feble fronteira representada, cando máis contundente, por dúas bandas brancas pintadas no medio da vía. 

Onte, 15 de novembro, ás 16: 50 h, un coche traspasou esa fronteira provocando unha traxedia arrepiante, a mesma traxedia evitable e absurda que hai detrás de cada accidente de tráfico, pero neste caso, ao meu modo de ver, cunha diferenza: este era perfectamente previsible e, polas razóns expostas, só cuestión de tempo e ocasión (no momento do brutal impacto chovía intensamente, algo, claro, moi raro en Galicia...) . 
Cando se inaugurou, en febreiro de 2011, díxose que o corredor nacía “con vocación de autovía”. Non chega coa vocación. Non debeu chegar coa vocación. A seguridade vial é, no mundo de hoxe, case sinónimo de seguridade vital, pois de feito botamos media vida subidos a un coche. Por esa razón, supoño que facer as cousas a medias e/ou ralear cos recursos poderá xustificarse case sempre, menos cando se trata de protexer con infraestruturas públicas a vida de cidadáns que pagan relixiosamente os trabucos.
Pregúntome, de verdade, cal é a maldición dun país no que só as desgrazas son o inmediato revulsivo da ausencia de previsión, algo moi tipicamente, moi traxicamente noso. Non abonda coa certeza de que, tarde ou cedo, ocorrerá unha calamidade: só que ocorra a calamidade aguilloa de xeito inmediato a facer algo, algo que, por suposto, debeu facerse moito antes. Pasou coa vía rápida de Sanxenxo (decenas de mortos, hoxe autovía), pasou coa vía rápida do Barbanza (50 mortos en tres anos, hoxe autovía) e pasará, claro está, co corredor de Noia. Porque que a autovía se fará, iso é seguro, unha vez que a testarudez da realidade (e non hai cousa máis túzara) se impoña. Ao mellor, catro vidas truncadas e tres familias destrozadas na saída 19 levan ao corredor CG-15 a desenvolver dunha vez a súa vocación.