10.9.12

Un lector opina sobre a obra do autor

Direino de xeito contundente, sen miramentos e que pense cada quen o que queira: Vaidade? Solipsismo? Arelas de autopromoción? Para min, máis ben, trátase do gusto por facer público o diálogo entre un autor e un lector. O que segue é a crítica de lectura do meu poemario Álbum de días, recentemente editado, dun amigo, tan culto e sensible como, de certo, benevolente:
He leído de un tirón tu  neonato poemario. Bien es cierto que para emitir un juicio bien fundado -sobre todo tratándose de lírica- se precisan varias lecturas demoradas. No es esa, por supuesto, mi intención, sino transmitirte, junto con mi gratitud por el regalo y la hermosa dedicatoria, mi humilde opinión a vuelapluma. Aprecio más soltura y oficio que en anteriores poemarios. Has limado, quizás, un poco un cierto exceso de trascendencia que lastraba alguno de tus anteriores poemas. Atiendes más a lo cotidiano, y te secas con frecuencia el sudor del artesano de la palabra, que escoges, mimas y acaricias. Trasciende, es inevitable, tu buen conocimiento del léxico y de la literatura: son patentes algunas alusiones a la Biblia, a los clásicos, a la mitología a los  poetas del renacimiento (Garcilaso sobre todo) y se respira a veces el  aroma antañón y delicado del ¿ubi sunt? Me pareció percibir también el aroma de Rilke (La escritura del dios) y del bueno de Machado. Utilizas brillantemente los recurso y licencias literarias logrando versos refulgentes. Veo que cuidas el ritmo interno del poema; yo aprecio muy especialmente esta valiosísima cualidad literaria que permite al lector deslizarse con plácida y suave musicalidad por cada uno de los renglones del poema. Y desconfío (y no lo leo) del poeta que quiebra a cada paso la cadencia del poema creyéndose así más rompedor, original y nuevo [...]  El libro es muy bueno. Exige, eso sí, lectura atenta y no poco acervo de cultura, sobre todo para descifrar pasajes tan hermosos como herméticos: negando la evidencia de ser al despertarme/el élitro de un Samsa nuevo y aún más triste. O del otro lado estaban/Caronte y su moneda. Vale. 

O contrato que o autor de poesía establece coa súa obra é ben diferente do que impón calquera outra modalidade da creación textual. A reinterpretación -e consecuente reescritura- do texto poético pode devir un proceso ad infinitum. Tras anos de puír, corrixir, retomar, borrar e reformar palabras pensadas e escritas nalgún caso hai moito tempo e baixo estados anímicos moi variados,  a opinión do meu crtítico amigo pareceume simplemente emocionante.

No hay comentarios: