31.8.11

José Luis recibe un premio

Creo lembrar -teño agora tal preguiza que non me vou molestar en comprobalo- que nos parágrafos iniciais do meu querido Shanti Andía, o vello mariñeiro, relembrando a singradura da súa existencia, anuncia: Debo hablar de mí. En una autobiografía es inevitable. Hai nese debo unha humildade implícita, unha vaidade represa que acaen ben á captatio benevolentiae que todo autor precisa: non lle gusta falar de si, pero, para os propósitos da novela, resulta imprescindible. Tampouco eu gusto especialmente de aplicarme pomada e creo non telo feito máis ca cando considerei que a trascendencia dos feitos comigo relacionados -logros, actividades interesantes, tendencias...- concedíanme licenza para unha leve vaidade. E isto malia que un blog, pola súa intrinseca natureza de bitácora ou diario, devén moitas veces un repertorio, inane, patético e baldeiro, de inmodestias e egotismos. Todos precisamos do noso pequeno ego, pero en ocasións, en certas personas o tal ego é un xigante de medidas abafantes. O malo é que tamén, por veces, unha excesiva inmodestia pode conducir a unha actitude doadamente interpretable como falsa ou impostada. Deixa que é complicado isto de situarnos no mapa do mundo! Ben. O que quero dicir con todo este introito tan estantarelado é que algunhas das miñas colaboracións no recentemente pechado xornal GALICIA HOXE recibiron un premio. Non vou disimular que, por varias razóns que noutra altura explicitarei, a cousa prodúceme unha íntíma e tépeda satisfacción, que non sei se ten ou non que ver coa vaidade. Penso que non, porque se algo me teñen aprendido os anos é a relativizar o valor das cousas e a non conceder excesiva importancia aos sempre mundanos fastos e ouropeis. Pero si satisfacción, pois semella que, ao cabo, segue habendo quen aprecie ideas frescas para alén da actualidade política e a aburridísima cuestión lingüística, e, sobre todo, para alén das lindes, influencias, intertextualidades e nomes perfectamente coñecidos do inefable circuíto"oficial" do galeguismo cultural, ao cal eu non pertenzo.
Alguén do tribunal faloume de talento. Este é un perigosísimo substantivo tras o cal non hai más ca reflexos sobre a auga. Ora, si podo dicir, con don Pablo malagueño, que a min as musas sempre me pillan traballando. Grazas.
Máis ideas sobre premios.

6 comentarios:

MANOLO DIEGUEZ dijo...

As miñas felicitacións, benquerido "José Luís", polo merecido garlardón. Non faltaremos ao acto de entrega. Até daquela seguirei, coma decote, a frecuentar os Fragmentos a ver que deixas.

juan l. blanco valdés dijo...

Home, Manoliño, ditosos os ollos que te len. Sigo a carreira guitarrística de Pla Vinseiro, que está feito un crá. Dálle saúdos. E para ti, dende esta magestuosa atalia, unha aperta das gordas. Te quiere,
Benedicto Mol

Augus P.R. dijo...

Os meus parabens. Apertas.

juan l. blanco valdés dijo...

Obrigado, Augusto. Apertas.

María Pereiras dijo...

Noraboa Juan,polo recoñecemento do teu traballo.
Moitos bicos dende A Estrada....
fragmento dun fragmento dun fragmento da galaxia.

Juan L. Blanco Valdés dijo...

Bicos tamén para ti, María, e fondamente obrigado polo afecto.