O crocodilo chora con motivo

O xoves 18 de novembro de 2010 aparecía a miña primeira colaboración na contra de Galicia Hoxe, que hoxe (valla a redundancia) sae ao público por última vez. Sen dúbida, unha páxina do xornalismo galego contemporáneo que se pecha, ou, mellor, que rompe malamente. Aquela colaboración outonal chamábase Árbores e referíase a moitos bos amigos vexetais que coñezo de hai anos, a amizade dos cales cultivo nos meus deleitosos paseos polo verxel que é A Amaía. A última é do 23 de San Xoán pasado e falaba da fenda dixital da nosa sociedade. Entre as dúas colaboracións median 33 semanas e 33 reflexións, impresións, puntos de vista, pareceres, impresións, emocións, sentimentos, calafríos, calentóns e estremecementos variados que tiven a ben bautizar Bágoas de crocodilo, título que, creo eu, acaía ben á cousa, pois a columna recollía benevolamente as paparruchas dalguén que non ten moito motivo claro para andar por aí metendo o narís en todo. Literatura, sociedade, tecnoloxía, natureza, poesía, política, cine, universidade, edición... Onte, cando recibín a, digamos, airada carta do director Caetano Díaz, que hoxe reproduce o xornal na contra, fun présa dun sentimento agridoce: por unha banda, remataba para min o peso dun compromiso semanal que, fóra o benéfico cultivo do desinterese e a levísima vaidade de ver as miñas bágoas en letra impresa, non me reportaba maldito o proveito; por outra -rutineiro que é o ser humano-, estaba case acomododado ao agradable tópico hebdomadario de me enfrontar ao "artigo do xoves". Semella, en fin, que a miña carreira como xornalista cultural non está chamada a perdurar. Como París para Rick, sempre me quedará este recuncho, cada vez máis desolado. Non importa. O caso é estarmos ben connosco.
De por parte, non quero entrar a valorar as causas que levaron á desparición final de GH. Supoño que para os seus responsables o máis lóxico é buscar as culpas fóra e reivindicar a bandeira da lingua. Para moitos cidadáns a interpretación é, en troques, doada: cada pau que ature da súa vela, que xa está ben de tanta cultura subvencionada e de tanta cultura da suvbención. A nosa é unha sociedade complexa, con claves, autoimplicacións e imaxinarios que, aos meus 51, me seguen escapando. Eu, para min teño que calquera empresa xornalística agocha un risco altísimo: non conectar ou, tal vez, deixar de conectar co público, que é, como ben saben actores, políticos e fisioterapeutas, o tirano máis grande que existe baixo o sol do mundo. Pero ninguén (nin eu, que xa é dicir) coñece a fin de todos os camiños. Deploro fondamente a situación na que fican os 19 traballadores do medio e agradezo con toda a sinceridade e calor dos que son capaz a inmerecida confianza que os meus amigos Henrique Neira e Miguel Seoane, e tamén o director Caetano Díaz e o subidrector Xavier Cea -dos cales recibín constantes mostras de xentileza e bondade- depositaron en min ao consagrarme un espazo tan privilexiado como a contra, onde puiden sacar os nenos, que normalmente viven zarrapechados neste furancho dixital, de paseo polo mundo adiante.
Hoxe o crocodilo chora con motivo.