25.9.15

De aniversario

Hoxe, esta bitácora cumpre exactamente dez anos. 982 entradas, 2350 comentarios e case 70000 páxinas vistas. Hoxe, como aquel 25 de setembro de 2005, renovo este exercicio de solipsismo que é manter un blog, enfronto a páxina baleira e transmito para non sei quen (como non o sabía hai dez anos) os meus pensamentos, as miñas reflexións, as dúbidas, algunhas (poucas) certezas, os pros e os contras da existencia e os seus avatares. Como o náufrago desesperado, lanzo con cada post unha mensaxe pechada nunha botella, esperanzado de que a humidade non a murche antes de chegar a mans dalguén que a lea e sabia que, acaso coma el, segue existindo xente que non perdeu a esperanza. Nin as ganas de comunicar. Nin o vicio de pensar. 
Confeso que tentado estiven en moitas ocasións de renunciar e reconciliarme co máis ben escaso éxito destas páxinas. Aquel mariñeiro de Baroja, o capitán Andía, tras colaborar durante un tempo co periódico da súa vila natal, Lúzaro, comprobou, cando deixou de facelo, que ninguén lle preguntou polos seus artigos, cousa que feriu considerablemente, claro, o seu amor propio. Algo así penso que pasaría con estes Fragmentos da Galaxia. Quen os botaría de menos? Teño unha resposta: eu. E non é pouco. 

17.9.15

Corazóns partidos

Perante a tenacidade dos datos, afirman os sociólogos que en Occidente, dos últimos cincuenta para acó anos ninguén cre xa no matrimonio e que todo o mundo casa, no fondo, cunha mentalidade divorcista. O humorista José Mota clávao nun sketch que amosa a un fulano fardado de novio no altar, quen, tras a consabida pregunta do cura acerca de se quere a mengana por esposa, di: «Si, quiero», e tras un anaco, «y, si eso, luego ya yo… , pues, ya lo vamos viendo».
Resulta que no primeiro trimestre de 2015 houbo en España 34.883 nulidades, separacións ou divorcios, é dicir, agárrase, 387 parellas desfeitas por día. Atribuír este crecemento imparable á crise é tentador, claro, pois (deixando de lado que non hai mal actual que non se apoña á crise) é boa verdade que cando os cartos non entran pola porta, o amor sae pola fiestra. Pero eu, que non paro de darlle á cabeciña, intúo motivos máis fondos, que relaciono con fenómenos contraditorios. Casar non é, ao cabo, máis ca un rito de paso, como o primeiro afeitado, en orixe orientado a unha das misións máis transcendentes, cal é a perpetuación da especie. Ora ben, como vivimos nunha sociedade de gilipollas, casar converteuse na quintaesencia dunha felicidade en tetrabrik,  unha especie de película de serie b titulada o dìa máis feliz da miña vida, que, consonte a convención, debe dar comezo na voda, un botellón de luxo ao que se accede previo ingreso na conta corrente dos contraentes dun pastón, que, por regra xeral, nos trinca as vacacións ou o arranxo do garaxe.  A falsidade que se agocha en todas as memeces que hoxe se estilan para o caso (pancarta informativa do evento colgada nunha ponte da estrada cunha mensaxe de vulgaridade insuperable; vídeo musical dos novios; karaoke; disco móbil; «confesionario»…) ten o seu paradoxal correlato en que, en sete de cada dez casos, cando a parella se separa é probable que aínda estean pagando o crédito da lúa de mel en Budapest, que vén moito.
O propio dunha sociedade analxésica, na que o esforzo, o compromiso e a honesta resistencia fronte á adversidade sofren desterro é que se tire a toalla á primeira de cambio. A fin de contas, atopar espazos comúns de entendemento, unha vez se esvae a paixón de cando aínda non hai costumes, é un labor de certo sacrificio, iso tan complexo, difícil e humildemente sublime, que chamamos convivencia. Tampouco é para tanto. O matrimonio é como as mascotas: moi lindas mentres non se descobre que fan caca e pis.