30.9.08

Isto rebenta!

Contan que un multimillonario norteamericano dos anos vinte, sentíndose o home altruísta e con gana de desenvolver un desinteresado mecenado cultural, preguntou a certa autoridade académica de Oxford cal era a receita para ter unha universidade así. O bo do reitor británico lle respostou que, para un home de posibles, era sinxelo: dotar de edificios un campus; enchelo de dependencias, laboratorios, residencias, aulas; deseñar un plano de estudos; contratar profesores e… agardar mil anos.
Non hai nada, en efecto, que poña as cousas no seu sitio coma o tempo, ese mestre sabio, invisible, que, contra vento e marea, moldéao todo e acomoda xentes e cousas, pedras e herbas, mares e montañas ao seu destino inevitable. A historia, que é unha porción de acontecementos variados cos que, para explicar a súa inmensa vastedade, as persoas vestimos o tempo, amósanos, neste sentido, unha eterna lección de circularidade. Nihil novum sub sole quixo o latino. Canta razón tiña! Colla vostede unha moeda de 20 cts. Vale, pois, iso, vale o que custa: 20 cts. Agora agóchea baixo terra, e como coa Oxford University, deixe que lle pase o tempo por riba. Dentro de cinco mil anos, se alguén a atopa, xa non é unha moeda, é historia e o seu valor incalculable.
Na perspectiva histórica nada hai, en efecto, de novo baixo o sol e todo xira e evolúe sen solución de continuidade. Resúltanos imposible porque é agora cando o estamos vivindo, pero, quen sabe se dentro de mil anos, o crack de Wall Street e o buraco sen fondo de Lehman Bros. serán interpretados como os signos da vindeira e insoslaiable apocalipse. De por parte, teño a sospeita (e o medo, máis polos meus fillos ca por min mesmo) de que isto, amigos, non dá para máis. A voracidade deste enlouquecido capitalismo de todo vale, a prédica neoliberal de sálvese quen poida e o que non que se joda están, tal vez, escribindo os compases para que cisne lle cante á «civilización occidental» (e máis altas torres teñen caído, como ben nos ensina Dª Historia).
Tense ao emperador Tiberio, cáncamo e bujarrón, illado na voráxine de vicio que Capri lle proporcionou, como o símbolo preclaro de descomposición dun imperio centenario, que, na súa decadencia espesa e case sólida, anunciaba a oportuna e balsámica profilaxe do cristianismo. Historia.
Acaso que unha bufanda de Prada custe 400 euros ou que a clienta da petshop estea seriamente preocupada pola halitose do seu gato, nun planeta no que tres cuartas partes da poboación se revolven na miseria e sobreviven á enfermidade e a fame, sexan o síntoma co que a historia xulgará dentro de mil anos a decadencia irremediable na que habitamos.

26.9.08

Eternos lectores


«A crise non afecta aos libros porque son necesarios para o eterno lector», pensa o editor de Anagrama Jorge Herralde. Seremos, os «eternos lectores», quen de superar a crise, e, aínda máis, estará o futuro do libro —entre o crescendo imparable de cincocenteuristas e inmigrantes, máis ben pouco dispostos a gastaren cartos en libros —nas nosas mans (é dicir, nos nosos ollos)?

25.9.08

Pragmática


Por moito que esteamos afeitos aos mecanismos pragmáticos da linguaxe ―iso que se ten denominado, con acerto, o "significado invisible", o que nos leva a interpretar correctamente mensaxes como iguales precios barra y mesa ou alquilo piso a estudiante con calefacción―, por veces certas presuposicións resultan impresionantes. No cartel anunciador dunha oferta nun súper leo:
PECHUGA DE POLLO
CON HUESO FAMILIAR
Cando a señora que levaba diante, acollida á oferta, depositou a bandeixa coas peitugas na cinta de cobro, tiven que apartar á vista temendo que a caixeira lle ofrecera o fémur dun curmán envolto en film transparente.

24.9.08

Fallos fallidos

Na desavinza xerada pola impugnación do Premio de poesía González Garcés a D. Eduardo Estévez por parte de D. Xavier Lama, distingo dous aspectos diferentes: o persoal e o estritamente normativo-xurídico.
No persoal, estimo que, nas nosas relacións sociais en xeral, é inevitable ponderarmos a estatura ética dos demais en comparación coa nosa propia e xulgarmos polo tanto os seus actos contrastándoos co que nós teriamos feito en idéntica circunstancia. De xeito que, con todos os respectos para as persoas, me parece simplemente mesquiño, bastante indigno e —no que ten de inevitable «picota» social— pouco intelixente suxeitarse a unha esculca detallística nas bases para impugnar un premio concedido, entendo, en boa lide, un premio que xulga, polo demais, calidades líricas e estético-lingüísticas e non coñecementos prosaicos e obxectivos sobre o Estatuto de Autonomía ou a Lei de Procedemento Administrativo, tipo de concurso onde unha impugnación ten de certo máis sentido. Haberá, quizais, que reformar para o caso que comentamos o oportunísimo proverbio gabacho: chercher l’argent no canto de la femme?
Pero é que, a maior abundamento, a conclusión da amentada esculca detallística á que chegan tanto o impugnador, canto o tribunal xulgador e os asesores xurídicos (lagarto, lagarto!) é errada. Vexamos: a nosa Lei de Propiedade Intelectual distingue con toda claridade, e como conceptos diferentes, entre comunicación pública, reprodución e distribución: Corresponde al autor el ejercicio exclusivo de los derechos de explotación de su obra en cualquier forma y, en especial, los derechos de reproducción, distribución, comunicación pública y transformación, que no podrán ser realizadas sin su autorización, salvo en los casos previstos en la presente Ley (art. 17).
Por reprodución, a lei entende la fijación de la obra en un medio que permita su comunicación y la obtención de copias de toda o parte de ella (art. 18).
Por distribución la puesta a disposición del público del original o de las copias de la obra, en un soporte tangible, mediante su venta, alquiler, préstamo o de cualquier otra forma (art. 19, aptdo. 1). Isto é editar: reproducir e distribuír, para o cal a lei e outras disposicións articulan un conxunto de accións e pronunciamentos, entre eles nomeadamente: a asinatura dun contrato de edición (cap. II, arts. 58-73 da Lei), a indispensable solicitude do Depósito Legal —que vén a ser o DNI persoal, intransferible e característico de toda obra editada—, o ISBN —caso de se destinar á edición á venda— e, facultativamente a xuízo do autor, a inscrición no Rexistro da Propiedade Intelectual. Unha blog por tanto, non é, baixo ningún punto de vista unha edición. Unha blog é unha forma de comunicación pública, que é todo acto por el cual una pluralidad de personas pueda tener acceso a la obra sin previa distribución de ejemplares a cada una de ellas (art. 20), acto que, entre outras, pode revestir a forma de la puesta a disposición del público de obras, por procedimientos alámbricos o inalámbricos, de tal forma que cualquier persona pueda acceder a ellas desde el lugar y en el momento que elija (art. 20, aptdo. j). Ditaminar que unha blog é unha edición -e que polo tanto os seus materiais non son inéditos- é tanto como crer que unha obra de arte exposta nun museo está editada.
Con dificultades, pero podo chegar a entender o grao de indocumentación do tribunal xulgador. O que me resulta inconcibible é o ditame dos asesores xurídicos da institución convocante. Nestas mans andamos.

22.9.08

Re-lector

«Porque vivimos a golpes, porque apenas sí nos dejan decir que somos quien somos…», dicía o poeta e cantaba o cantor hai bastantes anos, aplicando os seus estro e música ás condicións sociopolíticas dun país ben distintas das de hoxe. Pero, porque a poesía é un arma cargada de futuro, velaí que unha voz poética sincera, clarividente e dura coma o pedernal segue recollendo, con esa rara inmanencia dos textos eternos e universais, a realidade dos nosos días. Ou alguén discutiría que, hoxe, a setembro de 2008, vivimos a golpes, e apenas nos deixan dicir que somos quen somos? Eu aínda diría máis (xa o teño dito antes): vivimos, xa non a golpes coa vida senón a ostias con ela. Maldicimos do traballo; do tráfico; da chuvia; da calor (raro); dos horarios; de non termos tempo para nada; de que, cando o temos, estamos tan cansos que o que nos faltan son azos; maldicimos do luns; do remate do verán; desexamos que pase o tempo pero hai mil potingues para lle botar á cara e disimular que o tempo pasa; temos síndromes do máis variado e, mentres todo xénero de cultivadores de filosofías orientais, milagrosas curas antiestrés e cuentistas semellantes fan o seu agosto, somos vítimas dunha sociedade enlouquecida onde apenas hai lugar para nada auténtico nin que fuxa da uniformidade que impón un pensamento único; en resumo: traballa cinco días e consume dous.
Neste caldo de cultivo, eu non sei se ten vostede reparado no desmesurado valor que se lle concede ao novo. Pásmame o incremento de valor que, de seu, se lle supón a todo o novo fonte ao xa existente. A sacralización social da mocidade —hoxe ser novo [cast. joven, para entendérmonos] é sagrado, debendo ser os pais e profesores os que nos acomodemos no leito de Procusto que impón a escala de valores dos dezasete anos, e alá nolas compoñamos— corre parella da canonización de todo o que é novo. Na publicidade, novo é un adxectivo repetido ata cansar, como garantía de máis calidade, mellor confección ou maiores rendementos e resultados en relación ao produto anterior. Porque, non nos enganemos, vivir ao quite de todo o novo significa, en defnitiva, consumir máis.
Eu coñezo a verdadeiras vítimas da novidade. Individuos necesitados de colgarse case perennemente da Internet para atopar o último GPS; a última tecnoloxía mp4; o ordenador máis pequeno e potente; a punta en tecnoloxía blu-ray… considerando que así son cidadáns máis modernos, informados e, por tanto, con máis caché. A síndrome dalgúns amigos e coñecidos, que os leva a devorar cinco ou seis xornais ao día e meter entre peito e espalda todo canto artigo de opinión publican, tenme conducido en ocasións a poñer cara de póquer e facer o típico comentario de carácter máis ben propedéutico —do estilo de manda carallo tamén! ou si, home, si, éche o que hai— como resposta non comprometida a alusións á actualidade de tales eruditos, que supoñen en min idéntico coñecemento, sen saberen que, no fondo e como medida profiláctica elemental, vivo alonxado do nefasto efecto de toda sorte de xornal ou revista de actualidade.
No terreo da edición, esta querencia vesánica pola novidade xa sabemos a onde conduce: 70 000 títulos e 45 000 000 de exemplares non vendidos por ano. Entra un nunha libraría e fica abafado da primeira ollada polo torrente de títulos, autores, coleccións e editoriais.
De por parte, opino que un libro, cando é bo, é coma un vello amigo, tamén cando é bo. Canto máis o coñecemos e tratamos, máis aprendemos a apreciar as súas virtudes e tolerar os seus defectos. Contra o rodillo da novidade, son máis re-lector ca lector e decostume atopo na lectura coñecida un soaz repousado e exento de expectativas, as cales, ao cabo, entre tanta novidade fican frustradas en oito de cada dez casos.
Serán os anos que me fan máis conservador? Serán. Tamén lles digo unha cousa, vendo o que se ve na bipartita feira patria: de progresistas líbreme dios que de conservadores me libro yo.

18.9.08

18 de setembro de 1917

Naceu o 18 de setembro de 1917 nunha pequena vila balnearia do país. O seu pai era o Secretario do Xulgado Municipal de alí. O seu avó, malia non ter máis estudos ca os elementais, tivera inquedanzas políticas (chegou a cartearse con don Emilio Castelar) e culturais, colaborando coa prensa da época en temas de actualidade, sociais e de opinión.
Viviu os anos da súa nenez alternando estadías cun seu tío cura, párroco dunha verde e vizosa freguesía a carón dunha ría das Baixas. O bo presbítero, home recto e grave pero afable, inculcou no pequeno unha lección inesquecible de verticalidade, esforzo e rigor, que, logo, na idade adulta todos lle recoñeceron. Fixo o bacharelato. Veu a guerra e marchou mobilizado a onde lle mandaron, sen preguntar, porque non era moito o que entendía con apenas vinte anos. Puxéronlle un uniforme de sanidade militar ―co que aparece na foto, sen saber disimular o seu rostro a congoxa― e un casco da Wehrmacht, porque Franco no 37 aínda non tiña moito avío. Foi á guerra e volveu para contalo. Tras o eschapazo que o Glorioso Movimiento fixera co maxisterio, habilitaron aos bachareis como mestres, despois dun exame de filfa. Marchou de escolante a unha aldea onde os nenos viñan andando moitos kilómétros, sen abrigo e con zocas, e alí botaban o día sen comer para marcharen despois das clases da tarde. A el dábanlle mágoa e compartía como podía o seu rancho, que tampouco era moito. Cobraba trescientas treinta y tres con treinta y tres. Logo os tempos foron mellorando e estudou a avogado. Rematada a carreira, mediando os cincuenta casou cunha moza que viñera do sur, esguía, alegre e morena coma unha dama moura, filla dun músico, morto prematuramente na flor da vida.
Puxo bufete na vila. Fóronlle nacendo fillos, ata catro. Un compañeiro de armas, que chegara a Gobernador Civil, ofreceulle ser alcalde da vila, cousas da democracia orgánica. Foino once anos e fixo o que puido. Cando tiña que ir á Vila e Corte por cousa do auntamento poñía el os cartos do peto. Levou auga, luz, pistas, escolas, a moitos recantos esquecidos do concello. No "Ano da Memoria" foi tildado por alguén de alcalde franquista. Deixou a vara e retomou, como puido tras tanto tempo, o bufete. Foi chegando pouco e pouco a idade na que os nenos fanse homes, van á universidade e finalmente marchan da casa.
Botou boa parte dos seus últimos anos facendo balance das súas vivencias e lembranzas e poñéndoas por letra nunha vella Olympia que pousaba enriba dun tapetiño verde de feltro. Cartos non deixou moitos, pero papeis!
Cando tiña oitenta e tres anos aínda non ben cumpridos, deitou o alento derradeiro, sen trompeta nin molestar demasiado, coa mesma mesura, modestia e honradez coa que fixo todo na vida. Hoxe cumpriría noventa e un.

16.9.08

...si ten cancelas

Coméntame un amigo con certa preocupación que un seu cativo de catro anos fala pouco. Non é que non fale nin se inhiba da comunicación ―o que podería facer sospeitar aos pais cousa de máis gravidade―, non; o neno fala pouco, comparado cos seus amigos e colegas de xogo. Tan rara economía expresiva conduciu aos sufridos proxenitores ―ai, fillos criados traballos dobrados!― a buscar o ditame do especialista, ditame que, ao cabo, resultou tranquilizador. Non evidenciándose dano neurolóxico nin doutro tipo, haberá que agardar. Xa falará cando lle sexa o tempo.
O asunto lembroume á máxica protagonista da marabillosa película O piano de Jane Campion ―da que se ten falado xa nestas páxinas―. A versión do país da estraña mudez da cinematográfica Ada é a do chiste clásico. Trátase do matrimonio que leva trinta anos de casados. O tipo non deu, nese tempo, palabra, coa conseguinte resignación da ―hai que supoñer― aburrida esposa. Un bo día, ao servirlle esta o café, o camándula do ghicho espétalle:
―Está frío.
A muller, sobrecollida perante tal acceso de locuacidade, exclama:
―Carallo! Falaches por fin!
E o tipo retruca:
―Hasta ajora estivo todo ben.
No comentario ao post de hai uns días, Elías, alias 'Venancio', dende México, contábame que intentou, sen o conseguir, explicar aos seus paisanos como é Galicia a base da info da Güikipedia. Eu probaría a contarlles o chiste.

Ensinar a facer libros

Hai un par de anos, ideando un marcapáxinas promocional para unha das convocatorias do Máster en Edición da universidade compostelá, e de cara a transmitir un concepto dinámico do proceso editorial, ocorréuseme sobrepoñer o verbo editar a un totum revolutum, en diferentes tipografías, de todos os verbos que designan accións dun xeito ou outro relacionados coa edición, e, por tanto, con editar. Velaí van: decidir, promocionar, coordinar, planificar, relacionar, discutir, dialogar, crear, revisar, asesorar, deseñar, dinamizar, suxerir, idear, asumir, escoitar, argumentar, delegar, promover, unificar, actualizar, contrastar, apostar, sinalizar, aprender, confirmar, maquetar, confiar, arriscar, distribuír, informar, imaxinar, propoñer, crer.
Tras tres edicións do Máster propio en Edición (non me dou ceibado da redundancia: algunha suxestión?) da Universidade de Santiago de Compostela, no vindeiro curso 2008-09 vai ter lugar o primeiro POP ―non, non pensen nos Beatles, en Warhol, Kerouac nin Prefab Sprout; POP é Programa Oficial de Posgrao, cousas dos tempos― en Edición coorganizado polas universidades de Vigo e Compostela. Toda a información aquí.
Busque, compare e se atopa outro mellor, matricúlese.

12.9.08

Devanceiros e vellos papeis

Só co tempo decatámonos de canto (ou canto pouco) debemos aos nosos devanceiros. Creo eu que será porque, pouco e pouco, nos achegamos á idade que os nosos proxenitores tiñan cando nós mesmos espertabamos á idade viril (ou feminil, segundo o caso). O eterno retorno.
Escribín hai un anaco a dedicatoria que penso estampar en certo libro de próxima saída; parte da mesma reza: Á memoria de Mario Blanco Fuentes, de quen herdei o amor aos libros. De meu pai, ademais dunha vontade imperceptible pero chea de buen rollo, herdei, en efecto, o amor aos libros, e outros afectos: o amor aos vellos mosteiros do país; o amor á lingua coa que falei con el dende os dezasete anos; deixoume tamén o agasallo do amor calado e a inatinguible lección dunha entrega que, nin nos momentos de maior sedución do lado escuro, cheguei a traizoar.
De meu pai herdei tamén moitos libros e unha morea infinda de papeis de toda laia. Levo anos descubrindo ―e mesmo dando ao prelo― papeis interesantes. Hoxe dou cun mecanoscrito que reproduce un prego rogatorio a un xuíz por causa realmente sorprendente. A sintaxe e o delicioso estilo decimonónico do texto acrecentan, ao meu ver, o valor do documento. Sei que o lin antes pero non dou lembrado onde. A fin do escrito está violentamente quebrada pola rotura do papel. Di:
Francisco Mouriño y Pórtela vecino de San Esteban de Barcia ante Vm. como mejor lugar haya en derecho Digo: Que Andrés Mouriño mi hijo difunto estuvo casado con Isabel Gil durante cuyo matrimo­nio tubieron por hijos a Juan y Benita menores de los doce y ca­torce años: tan lejos de corresponder a la fidelidad y a la santa unión de voluntades que debe reinar en tal contrato que la di­chosa mi nuera con sus impuros deseos ocasionó a su marido tan vehementes sentimientos que prestándole en cama con devoradara calentura le condujeron al frío sepulcro. Ni tan aciago aconteci­miento la despertó del letargo de la concupiscencia en que se su­miera, antes bien, mas obcecada y desenfrenada se entregó a sus sensuales apetitos y se condujo después de la muerte del marido lujuriosa y escandalosamente con diversos sujetos resultando po­nerse embarazada después de haber aniquilado la casa con las co­milonas que solía y suele dar a los Rufianes para atraerles y disponerles a sus desahogos. En medio del laberinto de sus bru­tales pasiones viendo, trataba separar a tal monstruo de mi com­pañía parece trata de acetar la tutela de mis queridos nietos para a su costa vivir engalanada mientras ellos lanzaban suspiros y llantos al cielo con el hambre. Ni yo ni Vmd. porque las Leyes lo prohiben permitiremos desempeñar tal encargo pues que las mujeres por la falta de juicio, reflexión, constancia y experiencia son inhábiles para este oficio público. Es verdad que a la Madre...

O autor do escrito era un crack. E Isabel outro.

9.9.08

Unha crise coronaria

Hai literatura que refresca coma unha laranxa e outra que anega a alma de lúgubre humidade; hai libros abertos, travesos e leviáns coma un pardal e libros de meter o medo; hai libros nenos e libros adultos, e aínda libros vellos e mancornados coma unha sobreira dura e torta. Hai autores que lle alegran a un o día e outros ―así fai un mal viño no xantar― arruínan a tarde, derraman a ledicia. Hai letras de seguir e letras de parar; textos de andar o camiño e textos de botar a sesta. Hai romances longos, letras de chover e gorecerse baixo o palio mol das nubes e romances de lobos, ouveantes e nocturnais, que claman polo sangue de alguén que non coñecen. Hai amores de libro e xenreiras de libro, vidas de libro e ata heroes de libro. Libros de verán e de entretempo; de sol e sombra; de unto e escaseza; de medio pelo e de trapillo; de estraperlo e de amosar coas mans enchidas de esperanza. Hai libros coma regatos, modestos, honrados e cantaruxeiros, e libros grandes e ambiciosos coma ríos que non queren morrer e ofenden o sal da mar.
Todos teñen seu aquel, súa sazón e seu tempo. Todos caben no maxín de quen se lles aperte. Son todos sabedores e golosos, segundo quen e cando, e onde e con quen, e como e por que e por que non.
Dun libro vello, triste, antigo anque moderno, dun autor que dorme xa no limbo da divindade baldeira e fría, teño hoxe o corpo de ficar cun pensamento: se o corazón pensara deixaría de latexar.

8.9.08

Os mundos de Yupi

Dun meu pequeno, con natureza de seu imaxinativa e marcadamente proclive á ensoñación e un certo alleamento da realidade —máxime cando lle cómpre...—, a súa nai e máis meu dicimos con ironía que vive nos mundos de Yupi, evocando co símil unha serie infantil da televisión de hai anos, hoxe felizmente esquecida. A tal punto chega a capacidade do cativo de marxinarse do entorno cando lle peta, que a súa nai estaba convencida de que non oía ben; eu —e a oportuna visita ao otorrino veu a sancionar o meu ditame— sempre mantiven que, ben pola contra, oía perfectamente; o problema é que non escoitaba, que é ben diferente.
Vendo o cotián julepe patrio, non só no que atinxe á gran política estatal e á mediana política autonómica, senón aínda a pequena, e mesmo mínima, política municipal, universitaria, veciñal, e do entorno laboral de cada quen, creo que unha condición sine qua non para encaixar canto máis mellor no exercicio usual da política do momento é vivir, coma o meu pitisú, nos mundos de Yupi. Canto maior sexa a lonxanía que se estableza entre a molesta, vulgar, ruín, túzara, importuna e ingrata realidade —que todos os cidadáns, nos guste ou non, recoñecemos como tal— e a turris eburnea do despacho e o coche oficial, máis posibilidades de manterse incólume no machito. Iso de ser honesto, coherente e veraz, e moito menos—arrenégote!!— iso de adoptar medidas impopulares no curto prazo pero beneficiosas no longo, é algo de antes, como dicir?, demodé. Penso eu —ignorante desta, malia coñecedor doutras, máis de andar por casa— que a erótica do poder debe ser como a carne humana para o tigre. Unha vez que a proba…

4.9.08

Viaje a los girasoles ciegos

Xa teño eu comentado nalgunha ocasión algo sobre os meus hábitos de lectura. Unha destas manías, probablemente a de raigame máis fonda, é a de simultanear a lectura de dúas ou tres cousas. Son un caso patolóxico e declarado de infidelidade lectora e preciso dun serrallo de libros onde, coma o sultán en práctica máis carnal, ir picando aquí e alí segundo o día, o gusto ou a inclinación do momento. Sendo, ademais, como xa declarei nestas páxinas, nictilector e somnívago, na mesilla de noite as moreas de libros compiten por veces en altura coa lámpada coa que conviven en cordial entente.
En ocasións, non moitas, esta condición de picalibros (por analoxía co máis común vocábulo picaflores), conduce ao simultaneo de textos sutil, case sibilinamente relacionados. Vexamos.
Como, supoño, a moita xente, a figura de Cela, CJC, inspírame un pensamento dobre: por unha banda, unha certa antipatía persoal ―escuras manchas no seu pasado, a súa actitude tépeda e equívoca coa ditadura, unha vaidade e prepotencia inatinguibles, o rollo un pouco cáncamo e verderolo da súa vellez…― combinada coa convicción de estar perante un narrador simplemente excepcional. Só por La colmena, La familia de Pascual Duarte e Viaje a la Alcarria, polas tres xuntas ou por calquera delas, merecería sobradamente o Nobel. Calquera das tres constitúe un imprescindible, un deses vinte ou vintecinco libros que decididamente salvaría eu da queima. O Viaje "clava" a cotidianeidade dunha España de posguerra que comezaba a aprender a dura, durísima lección do esquecemento e a desenvolver as habelencias da desmemoria necesarias para seguir adiante. A peripecia viaxeira do protagonista, desenvolta en xuño de 1946, coincide, máis ou menos no tempo, coas historias que narra Alberto Méndez en Los girasoles ciegos, colección de catro relatos que eu lin hai xa tempo, de recente novidade por mor dunha película de estrea, e á que volvín hai días, en curiosa, aínda que involuntaria coincidencia co relato celiano. Este, Viaje a la Alcarria, é un libro amable, destilado no cómodo conformismo dun vencedor. Aquel, Los girasoles, é un libro triste, magnificamente escrito por man dun extraordinario, e malogrado, narrador pero tristísimo, unha antoloxía de medos e escuras certidumes, un testemuño violentamente humano e definitivo sobre a derrota, a fin de toda esperanza e a crueldade vesánica dos vencedores.
Teño agora unha sensación estrañamente dual, algo como observar a mesma casa no verán luminoso e no ingrato inverno ou o pouso un chisco acedo que fica no padal cando rematamos de beber algo que supoñiamos máis doce. É o que ten andar picando.

2.9.08

A little bit of vanity

Un spa de luxo para as nosas mentes preguiceiras e entumecidas pola profusión de discursos tan pobres e monocordes que adoitan publicarse nos medios convencionais. Iso pensa a miña culta e sensible colega blogger Ana Bande desta bitácora. Brillante metáfora dun blog, con independencia da aplicación concreta a estas miñas indefensas páxinas. A verdade é que se trata, en calquera caso, dun spa con ben pouca mentalidade empresarial e, de certo, permanentemente a piques de peche pola súa escasa rendabilidade… Aí estamos. Haberá que pensar en ofertas de fin de semana e circuítos termais?
O alento necesario. Fondamente obrigado, Ana.