Os mundos de Yupi

Dun meu pequeno, con natureza de seu imaxinativa e marcadamente proclive á ensoñación e un certo alleamento da realidade —máxime cando lle cómpre...—, a súa nai e máis meu dicimos con ironía que vive nos mundos de Yupi, evocando co símil unha serie infantil da televisión de hai anos, hoxe felizmente esquecida. A tal punto chega a capacidade do cativo de marxinarse do entorno cando lle peta, que a súa nai estaba convencida de que non oía ben; eu —e a oportuna visita ao otorrino veu a sancionar o meu ditame— sempre mantiven que, ben pola contra, oía perfectamente; o problema é que non escoitaba, que é ben diferente.
Vendo o cotián julepe patrio, non só no que atinxe á gran política estatal e á mediana política autonómica, senón aínda a pequena, e mesmo mínima, política municipal, universitaria, veciñal, e do entorno laboral de cada quen, creo que unha condición sine qua non para encaixar canto máis mellor no exercicio usual da política do momento é vivir, coma o meu pitisú, nos mundos de Yupi. Canto maior sexa a lonxanía que se estableza entre a molesta, vulgar, ruín, túzara, importuna e ingrata realidade —que todos os cidadáns, nos guste ou non, recoñecemos como tal— e a turris eburnea do despacho e o coche oficial, máis posibilidades de manterse incólume no machito. Iso de ser honesto, coherente e veraz, e moito menos—arrenégote!!— iso de adoptar medidas impopulares no curto prazo pero beneficiosas no longo, é algo de antes, como dicir?, demodé. Penso eu —ignorante desta, malia coñecedor doutras, máis de andar por casa— que a erótica do poder debe ser como a carne humana para o tigre. Unha vez que a proba…