20.2.06

Website recomendada (¿recomendado?)


El poder de la palabra: una web dedicada a la prosa poética. Aquí encontrarás fragmentos de 2589 textos literarios, así como la biografía e imágenes de sus autores... Para acompañarte en la lectura podrás ver también obras de arte, imágenes de arquitectura y música clásica y cinematográfica.

Menú do día: un pensamento; un fondo musical; o inicio dunha crítica


O pensamento: A vida é coma os libros: non podemos arrincarlle páxinas pero si tirar o libro enteiro.
Nota: o pensamento non é meu. Escoiteino nunha peli o outro día.
O fondo musical: hai ¡¡31 anos!! (aínda Franco andaba jodendo por aquí) que Keith Jarrett gravou en directo o concerto de Colonia (The Köln Concert, ECM). Jarrett -discípulo de Bill Evans e que formou trío co batería Jack deJohnette e o contrabaixista Gary Peacock (casi ná)- é a oídos de hoxe un clásico. E agora a pregunta do millón de dolares. ¿Que é para min un clásico? É clásica unha obra realizada con vontade claramente estética que é susceptible de ser redescuberta/reclasificada/redenominada... cada vez que se disfruta (ve, escoita, toca...). Polo tanto, unha característica asociada a todo clásico é a súa intemporalidade. A xenialidade de Jarrett (como a de todos os clásicos) reside no seu poder de sobrecoller, de premer no nervi que empuxa as bágoas aos ollos. Probade e falamos.
Ah! E outro día falamos de Mozart. É o que toca; o ano pasado era Cervantes e o Quixote. Cando vin nun iogur a mención patrocinador oficial IV centenario don Quijote, pensei "touché: crin que nunca chegaría este momento pero chegou". Así funciona isto. A golpes. Aquí te pillo, aquí te mato. Persoas a quen hai cinco anos lles preguntabas por Frida Kahlo e aventuraban un tímido "¿non era a amante de Hitler?", hoxe botan tres horas baixo a choiva por ver unha exposición súa, e así nos vai. Convén, en momentos de crise, tomar a medicina:

Porque vivimos a golpes
porque apenas si nos dejan decir que somos quien somos
etc.

17.2.06

A esto hemos llegado. Para reflexionar

Nunca hago demasiado caso (no tengo demasiado tiempo) a la inmensidad de tonterías que rulan diariamente por la red. Pero algunas merecen la pena. Mi buen amigo y compañero Aurelio F. Barreiro me hace llegar esta. Como para pensar.

El chico termina el bachillerato y no tiene ganas de estudiar nada. Como el padre es un tipo de pocas pulgas, lo aprieta:
-¿Ah? ¿No quieres estudiar? Bueno, yo no mantengo vagos, así que vas a trabajar.
El padre, que tiene algunos amigos políticos dada su larga trayectoria, trata de conseguirle un empleo y habla con un amigo:
-Oye, Manolo, ¿te acuerdas mi hijo? Bueno, acabó el bachillerato y no quiere estudiar por ahora. Necesitaría un puesto como para que empiece a trabajar mientras decide si va a seguir una carrera ... El asunto es que haga algo y no vaguee, ¿entiendes?.
A los tres días llama Manolo:
-Oye. Que ya está, he encontrado algo para tu hijo. Asesor de la Comisión de Salud de la Cámara de Senadores. Unos 9000 euros por mes. Está guay, ¿no?
-­¡Nooo, Manolo! ¡Es una locura! Tiene que comenzar desde abajo.
A los dos días, de nuevo Manolo:
-Ya lo tengo. Le conseguí un cargo de Secretario Privado de un Diputado. El sueldo es más modesto, de 5000 euros al mes.
-¡No, Manolo! No quiero que la vida se le haga tan fácil de entrada.Quiero que sienta la necesidad de estudiar, ¿me entiendes? Si gana esa pasta no estudiará nada.
Al otro día:
-Tío, ahora sí: Ayudante del Encargado del Archivo, con algo de informática, claro que el sueldo se va muy abajo ... serían 2800 euros, nada más.
-Pero Manolo, ¡por favor!, consigue algo más modesto. Es un niño aún. Algo de 500 euros.
-No tío, eso es muy difícil ...
-¿Por qué?
-Verás ... esos cargos son por oposiciones, se necesita currículum, título universitario, másters ... ¿Me entiendes? ...

Sin comentarios.

16.2.06

Distancia. Profile der Rückkehr


Lo que sigue es la traducción alemana de mi poema Perfiles del retorno. Gracias, Regelind, por la traducción y el cariño. No sé qué me lleva a colgarlo en el blog. Supongo que verme en otro idioma impone distancia, una sensación turbadora e inquietante.

Profile der Rückkher

Es geht um die Nähe all der Nachmittage, ungeteilter Nachmittage,
Intervalle des Lichts und der Dunkelheit, Hälften von einem Selbst,
in der die umherirrende Melodie der Wasser fällt,
die uns sättigen mit der Farbe Grau und die in Fäulnis bringen die Geranien.

Da nimmst Du die Matrize des Morgens in Empfang und es sind seine Spuren
Abdrücke - so wie Farnkräuter zu Erde werden,
das Unwahrscheinliche tagsüber uns umringend,
in einem Heute, sagen wir einem bruchstückhaften,
die arrhythmische Abtrift suchend
von den alltäglichen und banalen Dingen.

Zurückkehren werden die dunklen Schwalben,
mit Abwesenheit die Herbsttage zu färben
und währenddessen, unschuldig, aus der Dämmerung,
dieser zerbrechliche Vorwand aus blassen Lügen,
hoffen wir weiterhin,
dass ohne Schaden er uns zurückgebe an das Leben wie es immer war.

15.2.06

Mahoma /vs/ occidente

¿Alianza de civilizacións? Un par de argumentos. Occidente leva séculos contendo como pode a agresividade -o digo e o reafirmo: a agresividade- islámica. En 732, o avó de Carlos Magno, Carlos Martel, freou os sarracenos en Poitiers. Oito séculos máis tarde a República de Venecia, España, a Orde de Malta e o Papa asinaron os pactos para armar unha frota internacional e conter de novo a agresividade dos turcos otomanos e a súa cobiza da Sublime Porta mediterránea. O 7 de outubro de 1571, no golfo de Lepanto, escribiuse unha páxina máis dunha historia interminable (e polo visto non rematada). Centos de anos máis tarde, os Estados Unidos de América e as súas meteduras de pata (Guerra do Golfo, invasión de Iraq) -incapaces de aprender a lección de Vietnam ou Corea- seguen poñendo a chispa, o detonante. A gasolina xa a rega a toneladas por Occidente o Islam.
Hai cincocentos anos a Igrexa católica queimou a Servet por afirmar que o sangue circulaba polo interior do noso corpo. Hoxe a curia ten que tragar que os homosexuais casen, que as parellas se divorcien, que as mulleres aborten, que tomen anticonceptivos... En algo evoluíu, digo eu. A diferenza está, polo tanto, en que occidente cambiou, vén cambiando dende séculos ao son dunha sociedade civil permanentemente enfrontada ao inmobilismo de dogmas impostos pola relixión: o Renacemento, a Ilustración, o Racionalismo, a separación da Igrexa e o Estado, a propia invención do Estado de Dereito en 1789... non son senón manifestacións da loita da razón contra a cegueira ideolóxica. ¿En qué cambiou, en qué evoluíu o Islam? ¿Que ten de tolerante, que xermolo posible de mudanza ten un sistema ideolóxico que divide os seres humanos entre musulmáns e infieis? (léase xitanos e payos, euskaldunes e maketos... sempre é a mesma historia). O musulmán de hoxe mantén absolutamente incólume, intacto, o código de comportamento do musulmán que construíu a Alhambra, na seguridade de que a súa yihad será amplamente recompensada no Alén.
Somos nós, Occidente, polo tanto os que temos que deitarnos no leito de Procusto do dogmatismo inamobible e o radical fanatismo que impón o Islam a sangue e lume. Ante as caricaturas de Mahoma (igual ca ante os versos satánicos de Rushdie) o Islam non pide respecto: impón medo, que é distinto. ¿E qué se sae nunha publicación de, non sei, digamos, Líbano unha caricatura de Xesús facendo unha palla? (perdón pola irreverencia, pero hai que lembrar que tamén era home, como hoxe sabemos ben por obra e graza de Dan Brown e as súas paridas). Imaxinade aos cristiáns daneses queimando a Embaixada de Líbano. Eis a diferenza.

13.2.06

Unha lección de natureza




É certo que a capacidade do ser humano para se adaptar a condicións adversas é admirable e de proporcións só mensurables cando ten que enfrontarse realmente a elas. Boa mostra disto é o xeito en que na Galicia contemporánea os seres humanos con sensibilidade cara á beleza (o que comporta, claro, a beleza natural, isto é a paisaxe) nos levamos vendo na obriga de convivir co horror urbanístico e a desfeita sistemática do medio por parte dunha poboación dotada, por termo medio, dunha bagaxe ética e estética absolutamente lamentable. ¿Qué este é un razoamento elitista? ¡Pois claro! Eu pertenzo á elite de quen ve o lixo e lle molesta. Eu pertenzo á elite de quen procura arrodearse de obxectos harmoniosos na súa casa, dentro das posibilidades de cada quen. Eu pertenzo á elite de quen recolle a caquita del perrito nunha bolsa cando o saco a pasear. Eu pertenzo á elite de quen vasoira o lixo diante da súa casa, sen agardar a que sexa o concello quen o faga (esa cousa de vivirmos subvencionados...).
Eis unha -entre un cento- das razóns polas que nunca sería (nin serei) nacionalista: o nacionalismo esixe un miolo de orgullo polo país (lembro a Augusto Assía, quen, á pregunta dunha entrevistadora, sobre se era nacionalista, respostou: Si, eu son nacionalista dos Estados Unidos), orgullo do que, de verdade, me teño que recoñecer por completo carente. Viaxando por Galicia e vendo o que se ve, só sinto mágoa, pena, frustración, e o convencemento de que un país tan sistematicamente mancillado, queimado, ensuciado non ten remedio. É imposible imaxinar sitios tan estremecedoramente feos e sucios coma -a penas dous exemplos entre un abano inmenso deles- Camariñas ou Malpica (non teño ánimo de ofender: digo o que sinto) no seo de paraxes naturais tan sublimemente fermosos.
Neste contexto, atopar recantos de mimo pola natureza e de harmoniosa integración da intervención humana co entorno como a reserva de animais de Marcelle (a uns dez quilómetros de Lugo), é algo completamente excepcional e que o reconcilia a un co país. Pasei onte unha xornada gratísima na compaña de varios amigos e os seus (e os meus) nenos. Cervos asiáticos (axis), cabras tibetanas, emúes (aves australianas semellantes aos ñandús), gacelas de Thomson, linces boreais (animais dunha beleza e elegancia simplemente indescritibles), bisontes, antílopes, dromedarios, cebras, renos, mapaches, porcos coreanos, muflóns, avestruces... en instalacións grandes, coidadas, limpas. Un paseo que se acaba transformando en toda unha lección de natureza nun ambiente de altísimo sentido ecolóxico e de indubidable rendemento didáctico para os nenos. Noraboa ao propietario (trátase dun parque privado). Moitas grazas a Diego, o monitor que nos acompañou na primeira parte da visita, simpático e paciente cos nenos e moi ben informado.
Mención especial para o escultor en madeira encargado de dar o selo persoal á instalación.
Para chegar: A6 ata a saída a Outeiro de Rei. Despois de pasar Outeiro, xa está indicado (Zoo Marcelle). O desvío á dereita está nunha aldea (que cruza a Nacional VI) que se chama San Martín de Guillar.

10.2.06

Mediamorphosis. Máis sobre blogs


Supoño que cunha certa perspectiva histórica —hoxe imposible de adquirir— os cidadáns que estamos vivindo no treito cronolóxico actual acabaremos por considerar un privilexio termos sido testemuñas, cando non protagonistas, da revolución dixital en curso, este proceso imparable moi atinadamente bautizado polo pioneiro da edición de medios dixitais Roger Fidler mediamorphosis. Un novo título colectivo en castelán, e de autores españois, Blogs, la conversación en Internet que está revolucionando medios vén a sumarse á xa rica literatura sobre a blogosfera. Parece moi recomendable. .

5.2.06

Sobre o contexto físico da lectura/escritura

Propón recentemente Brétemas abrir unha rolda de teimas ou manías persoais adxuntas ao acto da lectura/escritura. É evidente que ambas as dúas actividades están poseídas dun fetichismo característico e —na maior parte dos casos— supoño que íntimo e entrañable, e directamente relacionado coa nenez e os anos escolares. ¿Como esquecer o cheiro da tinta fresca e o aspecto impecable dos libros recén comprados, no outono, eterno retorno ao comezo do curso? Cando se producía, esa sensación estaba, ademais, ligada ao feito de que o libro era noso dende o nacemento, e non herdado de irmáns ou curmáns maiores (xa sabedes: Góngora con gafas de sol, Hartzenbusch fumando un pitillo debuxado ou Franco con colmillos de vampiro...). ¿Como esquecer o tacto mol das libretas noviñas e virxes que ata era mágoa desvirgalas? ¡Que empeño en facer unha letra esmerada e unha esctita sen chataduras nos primeiros días, para que o acto do desfloramento libreteiro fose o menos violento posible! Logo, xa a sensibilidade endurecíase e a libreta acababa tan estropeada e sucia coma as de todos os anos.
Se, aínda hoxe, collo un plumier dos meus nenos, o abro, pecho os ollos e aspiro... esa mestura de olores -madeira, tinta, plástico- lévame de novo a aqueles anos do "Grupo Escolar José Antonio", onde o falanxista convivía co crucifixo e el Caudillo na presidencia da aula. Maxia dos obxectos e as sensacións que evocan.
Na lectura hei de recoñecer que son moi pouco sistemático, supoño que como compensación da rixidez e sistematicidade que me impón a lectura profesional como editor. Gusto moito de ler no leito (¡delicia deses dez minutos na extremaunción do día imperceptiblemente invadidos por Morfeo!). Como Brétemas (deformación profesional), son incapaz de deixar pasar unha gralla nun libro sen marcala (con lápis): mesmo lendo na cama, teño que erguerme a sinalar a errata.
No exercicio profesional, leo ou repaso os orixinais armado dun bolígrafo (mellor que rotula) Staedtler vermello. Non me gustan moito os Pilot nin en xeral os instrumentos de escritura que non me permiten "modular" a letra, é dicir cargar ou diminuír a presión de xeito que os trazos da letra resulten desiguais. Escribo moito a man, encántame; esmero especialmente a letra cando teño que escribir adicatorias ou notas de carácter persoal. Para estes mesteres, como Brétemas, gusto moito da pluma, que é indiscutiblemente o artiluxio escritorio que imprime maior personalidade á letra e, polo tanto, ao escrito en si. Na foto deste post aparece, xunta á miña, a pluma que foi do meu avó. Teño tamén unha Parker bañada en ouro de meu pai, fermosa e moi querida pero que chiringa tinta de xeito traizoeiro cano un menos o espera. Debe odiarme...
Aprezo moito a xente que, contra o tsunami tecnolóxico imperante, segue escribindo a man. A este respecto: está por facer un estudo rigoroso sobre o asombroso desleixo na escrita e redacción das mensaxes electrónicas, modalidade da escrita na que, unha vez máis, o esmero, coidado e correcta ortografía falan moito e moi ben do emisor.
Rematando: falta, para min, o elemento principal, substentador -cando non directamente estimulador- de todo acto creativo, lúdico, ou mesmo profesional relacionado coa lectura e a escritura: a MÚSICA. Recoñézome melómano empedernido. Non podo traballar, non podo vivir sen música. A música é o complemento necesario, inspirador, relaxante, suxestivo, evocador... a música éo todo. ¿Cantos poemas debo directamente a unha inspiración musical? Mellor sería preguntar cántos NON debo a unha inspiración musical. Nótese a relación etimolóxica evidente entre musa e música.
Agora mesmo, cando trazo estas liñas ollando ao lonxe o val da Amaía, o monte Pedroso e, un pouco á dereita, as torres da catedral do señor Sant Iago, escoito a Nightnoise (The Parting Tide), se pode servir de orientación.
Por último, unha reflexión acerca do propio acto de crear: dicía Picasso que a el as musas sempre o collían traballando...

1.2.06

Un pioneiro en moitos temas editoriais


O século XVII foi especialmente pródigo en personaxes de grandes intucións, suxestivos, extravagantes, adicados aos mesteres máis raros, e pioneiros en moitos terreos. Juan Caramuel Lobkowitz (1606-1682) -apelidos de estirpe inequivocamente hebraica- vén de ser reeditado nun libro imprescindible para quen sinta algún tipo de curiosidade ou sensibilidade -persoal ou profesional- sobre os aspectos técnicos e intelectuais do libro. Trátase de Syntagma de arte typographica. Tratado del Arte Tipográfico y de los deberes de cuantos publican libros o participan en su edición, edición bilingüe, traducción de Pablo Andrés Escapa, 244 págs. Salamanca, Instituto de Historia del Libro y la Lectura, 2004. O título é simplemente marabilloso.
Tomo esta interesante suxerencia de novo da páxina persoal do bo amigo José Antonio Millán. Aí atoparedesz máis información sobre Caramuel.