31.5.16

España va bien



Un amigo meu moi espelido cre que España vai de mal en peor dende que certo expresidente do Goberno, pequeneiro, bigotes e repunante, tivo a feliz ocorrencia de afirmar que España va bien. Aquela simpleza, dita polo máximo mandatario do país e cacarexada polos medios de comunicación ata aburrir, callou no imaxinario popular como un mantra na mente dun yogui e foi orixe de males sen conto, entre eles nomeadamente abrir a espita ao derroche máis impúdico, e daqueles ventos estes lodos. Un derroche que, se acadou sublimes cotas nos diñeiros públicos, afectou tamén ás economías individuais e familiares, pois como España ía ben, o españolito medio acabou por crerse o rei do mambo. O banco emprestaba, o cliente asinaba e, entusiasmado, mercaba o bemeúve e a presumir, pero un bo día, cando a burbulla estoupou e cedeu o enganoso espellismo, se decataba de que ou comía ou pagaba as letras do ‘haiga’, ao que, faltando os cartos, miraba como quen mira a porta do quirófano dende a camilla. Eu lembro unha inmobiliaria ben coñecida que, coa sinatura da hipoteca, agasallaba ao asinante cun Seat Ibiza. O último que souben da tal inmobiliaria é que o seu fundador-propietario está no talego.
Como España ía ben, a economía era unha barra libre onde cada quen se servía ata poñerse malo sen caer na conta de que alguén tería que pagar, ou si ou si, as consumicións. Unha noite de hai ben anos, cunha moza que tiven de nación xermana, saímos na cidade baixosaxona onde viviamos a tomar unha copa acompañados dunha amiga dela. Eu, facéndome de galán, paguei a copa de todos tres. Ao día seguinte, a amiga da miña moza, devolveulle a súa parte, discretamente e sen estar eu diante. Aquel día entendín, mellor que con cen lecións de estrutura económica, as razóns da preponderancia produtiva e financeria da RFA, pois non hai noticia de que a sobriedade e a contención fixeran nunca dano aos pobos e si moito beneficio.
Acaso a máis negra consecuencia daquel estado de optimista conciencia colectiva, rotulado coa famosa frase por don Josemaría, foi a corrupción. Aí empezou todo. Con que España vai ben? Vale, pensou a un tempo unha lexión de galopíns próximos á xestión do diñeiro de todos, pois haberá que aproveitar, que seguro que isto non dura. E non durou, claro, ou durou o tempo de que, un por un, aquela lexión de corsarios, fillos da España que tan ben ía, fartos de roubar, foran caendo para xeral indignación e universal vergoña.
Vou semellar un cenutrio pero xúrolle que hai un sentimento colectivo ao que en España teño moito medo: o optimismo.