27.1.18

O amor, esa forza


Mentres me dirixía á porta de embarque dun aeroporto, asistín a unha escena tan trivial como sobrecolledora. Unha rapaza e un rapaz, que, polas evidentes mostras, levaban separados un tempo (eu supoño que moito tempo, malia que para Cupido un día de separación é a eternidade), atopábanse de novo, corpo con corpo, boca con boca, mans con mans. Mentres eu pasaba, fugazmente, observei que os mozos non falaron durante un tempo pois impedíallo o choro provocado por tan inmensa ledicia. A mera intrascendencia da escena non foi abondo para afogar en min a emocionante sensación da admiración perante o fenómeno máis desgarradoramente humano do que se ten noticia: o amor. O amor é unha forza motriz, un tsunami devastador, unha turbina, un carburador de triplo corpo, só comparable na súa potencia co seu xemelgo do lado escuro: o odio.
O encontro dunha parella de mozos no aeroporto, onde se cruzan constantemente os destinos de milleiros de persoas, dous seres humanos que levan contando os días para voltar a veser e para quen a separación é unha tortura, é deses feitos que serven para poñer orde no caos e para, invocando a monsieur Arouet, lembrar que a forza de ocuparnos de cousas urxentes esquecemos as esenciais.
Na sociedade dixital, os seres humanos convertémonos en algo estraño. Emocionámonos vendo bicarse dous mozos e non sentimos apenas nada cando a tele nos transmite que un fanático suicida matou cincuenta persoas en Afganistán ou que unha patera afundiu con seis nenos dentro. Fixemos da violencia, do sangue, da morte en masa un ente alleo ata que a presenza do mal se fai próxima. Valía máis a vida de Diana Quer que a de calquera dos desherdados anónimos que afogan fronte ás costas de Eldorado? Igual que o amor, tamén o odio ten o seu xeito de facer as cousas. A un meniño subsahariano mátao o mar, as mafias de desalmados que trafican co futuro dos que non teñen nada, un capitalismo despiadado que atribúe ao diñeiro o estatuto dun deus. A Diana Quer matouna José Enrique Abuín Gey, alias o Chicle, de 41 anos, natural de Asados, concello de Rianxo. Cando o mal ten nome e apelidos, o noxo ten a curiosa propiedade de facerse patente, denso, case táctil. E o amor tamén. Porque, a diferenza dun anónimo neno senegalés, o Chicle ten cara. E Diana Quer tamén.
“Dous mozos bícanse no aeroporto tras un ano sen verse”. Imaxina vostede este titular nun xornal? Pois eu, con todo, creo que é, que segue sendo unha gran noticia.

10.1.18

O Nadal: déixao ir!



Entre os remates de decembro e os comezos de xaneiro, con tan só unha semana de diferenza, os catálogos dos hipermercados que anegan as nosas caixas de correo pasan da máis orxiástica invitación ao exceso e os triglicéridos (carnes, peixes e mariscos a prezo de ouro, doces, pasteis e delicatessen de toda caste, viños, cavas, licores e espirituosos sen conto) á exaltación do ascetismo alimentario, a vida cenobítica e o ramadán depurativo (terroríficas máquinas de ximnasia para baixar o bandullo, milagrosas augas minerais, infusións adelgazantes e libros de recetas purgantes). En fin. Que estamos tolos (ou, peor, que somos gilipollas) é algo do que eu xa levo moito tempo convencido. Pero en ningunha época como no Nadal (déixao ir!) a nosa gilipollez colectiva ten unha evidencia máis palmaria. Cando ves o 7 de xaneiro a 50 euros os zapatos polo que o 3 pagaches 80, se che pon unha cara de parvo que dá mágoa, porque o máis pavero do fenómeno é que non ten solución: un pode ir por libre, claro, e alegar que, nunha sociedade laica, celebrar o nacemento do representante divino dunha determinada confesión debera ter unha dimensión netamente relixiosa (para os membros desa confesión) e non converterse nunha convocatoria anual ao consumo paroxístico. Ora, o que xa é de nota é aceptar o kit navideño e pretender ‘tunealo’ ao gusto de cada quen. Que os magos de Oriente, portadores de ouro, incenso e mirra ao meniño divino, eran varóns de pelo en peito semella claramente documentado nos Evanxeos. Pretender ‘épater le bourgeois’ volvéndoos señoras, con ese invento das raíñas magas de non sei qué cidade (creo que Valencia), resulta, de tan absurdo, autenticamente grotesco. 'Épater le bourgeois': velaí o berro de guerra de poetas que atoparon no decadentismo unha forma sublime de cuspir a unha sociedade que odiaban. Alfred Jarry paseábase por París alboreando o século XX cunha lagosta atada a unha cadea de can. Iso era xenial. Máis de cen anos máis tarde, e como a sociedade evolucionou a formas da máis absurda ignorancia e artificiosa estupidez, a alguén se lle ocorre 'épater le bourgeois' convertendo os reis magos en raíñas magas. Iso non 'epata' a ninguén, nin é sublime, nin xenial, nin nada que non caia dentro do que en román paladino chamamos unha mamarrachada. Así nos vai. Polo demais, o ano comeza con signos evidentes da proximidade da Apocalipse. Puigdemont nun holograma e a desaparición de Interviú son dous deles. Non desaproveite vostede os últimos sete días!!