26.9.06

G


Lido en Destacados do site da CRTVG

Cambio de forma e fondo na CRTVG como símbolo duns medios públicos modernos, xeneralistas e próximos. "A galega", a nosa, a propia, a auténtica, a única, a de toda a vida, a de sempre, "a galega". Cambio integral de imaxe, con novos logotipos para a TVG e a RG, que serán visibles na pantalla, nos micrófonos, nos vehículos; novos decorados, novos platós de informativos, novas cabeceiras de programas e informativos...Novos signos de modernidade nun dos referentes da sociedade galega actual, os seus medios de comunicación públicos. "A Galega. Mira e verás"


A mensaxe non ten desperdicio. Lean: . Cambio de forma e fondo na CRTVG [...] […] a de toda a vida, a de sempre, a galega. Entón, por que cambio de forma e fondo? Non é a de sempre? Mickey Mouse, o de sempre, convertido nun corvo antipático que asusta os nenos?
Medios publicos modernos, xeneralistas e próximos. Co PP non eran públicos, modernos, xeneralistas e próximos? Non entendo nada. Quen fixo, pois, a auténtica, a única? Que eu saiba o PP leva mandando 16 anos? A TVG ten pouco más de vinte, non? [Nota: danme igual uns ca os outros, non se me alporicen].
A nosa, a propia? A de quen? A dor de ajora? (con gheada e rotacismo, así dicía a miña tía Enriqueta, en paz estea).
Canto custou esta campaña de imaxe? Era necesaria? Realmente, era necesaria? Non hai nada que se consolide alén da politiquilla cociñada nos fogóns dos asesores –líbrenos a providencia dos asesores- de imaxe? Este rollo de tantearnos, reinventarnos, reasignarnos novos corpos... sempre me pareceu cousa de xente un chisco cantamañanas, superficial, acomplexada. Este é o meu selo, signo de por aquí pasei eu. Non vaia a ser o demo que algo siga cheirando ao de antes. Non chega con entrar nas institucións coma elefantes en cacharrería, que nin os emblemas -que é como se dixo sempre ata chegar o palabro logotipo/logo- se respectan? En fin.
Por certo, ao deseñador dese prodixioso G quedoulle a cabeza descansada.

El Alcázar




O que segue chegoume a través do que supoño é un envío masivo vía e-mail remitido, como propaganda do libro –editado, polo visto, por Planeta– dende www.maslibrosmaslibres.com. O seu autor Ángel Palomino.

DEFENSA DEL ALCÁZAR
70 aniversario de la Liberación del Alcázar de Toledo

Las interminables guerras que de antiguo han asolado y forjado a España dejaron en el espíritu español el hábito de encastillarse y resistir lo irresistible. En ciertos asedios y defensas desesperadas, las virtudes hispanas, sobriedad y capacidad de sufrimiento, han eclipsado el tópico de nuestra insolaridad e individualismo Castilla y Cataluña deben su nombre al castillo, presente en su paisaje y señor de nuestra historia. Numancia soriana, Sagunto levantina, Zamora leonesa, Tarifa andaluza con Cádiz, donde "las gaditanas se hacen tirabuzones con las bombas", Gerona catalana, Zaragoza aragonesa, Baler de los últimos de Filipinas y el Alcázar de Toledo son testimonios de una tradición milenaria: la del español que se encastilla, aprieta los dientes y aguanta lo que le echen.
El Alcázar de Toledo es, quizá, la cumbre y el resumen de esta constante hispánica: asombró al mundo, lo puso en pie. Un puñado de hombres, sitiados con sus mujeres e hijos, lo resistieron todo, desde la coacción inhumana, la voladura, la artillería pesada o el asalto a la bayoneta. Y vencieron. Este libro es la historia diaria de unos héroes humildes que "sólo" cumplían con su deber. Dos meses y medio intensos en los que conmovieron al mundo, encastillados al servicio de una idea superior y de la propia estima. Historia de fe. Hoy, setenta años después, Historia de todos.


Fastuoso. Ten que haber de todo nesta vida...
Parece un guión do NO-DO. Estou oíndo aquela voz aflautada: Impresionantes han resultado las celebraciones de la Semana Santa en Zamora. La imaginería de Salzillo, unida al fervor popular... ou aquilo de Su Excelencia, que llegó en un avión Mystère de la subsecretaría de aviación civil... Que tempos!

21.9.06

Fetichismo do libro


Non é a primeira vez que neste blog destaco algunha idea contida nos traballos por min titorizados como fin de Máster de Edición 2004-06 (véxase o post Colapso do coñecemento?). Nesta ocasión, e volvendo sobre o presente e o futuro do libro e da cultura do libro (cousas distintas: soporte /vs/ contexto; obxecto /vs/ convencións a el asociadas; fetiche /vs/ realidade; tradición /vs/ revolución…), interesoume moito a opinión de Álvaro Otero González–licenciado en Filosofía-. Álvaro traballou para o seu fin de Máster nunha tradución e proxecto de edición das Operette Morali ('Pequenas obras morais') de Giacomo Leopardi. No introito de carácter xenérico –literario e editorial- ao traballo afirma:

¿Qué sentido tiene publicar la obra de Leopardi en los tiempos actuales? Quizá podríamos señalar que Giacomo Leopardi es un autor clásico y como tal su obra debería estar traducida y disponible en cualquier cultura que se precie de sí misma. Pero nuestra intención debe inscribirse en un proyecto más amplio y ambicioso; hemos escogido este autor como punta de lanza para ensayar un proyecto de dinamización cultural, con el cual entenderemos la cultura como crítica. De este modo podremos acercarnos a la obra del autor italiano para desenmascarar nuestras propias certezas y para mostrar que todo documento de cultura es al mismo tiempo un documento de barbarie, como muestra el texto sobre Prometeo [refírese á operetta La apuesta de Prometeo] incluido en la selección que mostramos.
Por otra parte nos gustaría insistir en un punto, aunque quizá este no sea ni el lugar ni el momento: la posibilidad -o la imposibilidad- de considerar el libro como un objeto no fetichista. Esto quiere decir que en la actualidad el libro todavía conserva un aura que lo relaciona con lo cultural; ¿pero no es esto una cultura de celebración asfixiante de lo establecido? ¿Tiene otro sentido la subvención de libros, y el dinero que se gasta en ello, que la justificación de una determinada cultura que contiene en sí misma un carácter alienante?¿El libro no es otra mercancía más a la que se le busca el mayor rendimiento en el menor tiempo posible? Y si esto es así, a tenor del volumen de títulos nacidos muertos cada año, ¿no sería necesario una profunda revisión del mundo de la edición y del mercado editorial para afrontar qué es lo que se pretende y que políticas culturales debemos adoptar?¿no sería necesario actualizar de una vez por todas un legado cultural tan amplio como ficticio? Y por último, ¿el editor no tendría que ser la persona que tuviera la intuición necesaria para editar los libros imprescindibles que nos proporcionen las herramientas necesarias para entender el mundo en que vivimos, o por el contrario se seguirá dilapidando el dinero público en libros que ni siquiera se distribuyen?
Sólo queríamos dejar constancia de estas reflexiones que, creemos, deben formar parte de la definición de una política cultural que no caiga, como dijimos al principio, en el fetichismo del libro. A fin de cuentas los grandes editores de nuestro tiempo, como Feltrinelli o Einaudi, son legendarios por haberse arriesgado, el primero incluso vitalmente, a desarrollar proyectos editoriales acorde con los tiempos que les tocó vivir, y no en gestionar de forma alienante fondos que ya han envejecido.

Contundente, pero radicalmente reveladora, a expresión nacidos mortos (sistemática no terreo da demografía) referida aos libros. Paréceme tamén moi interesante, por estar no alicerce de moitos argumentos a prol da cultura tradicional do libro (id est, do libro impreso), esa idea do libro-fetiche (lembremos, das varias entradas académicas ao vocábulo, a máis acaída aos nosos intereses: cousa admirada con exceso e de xeito irracional). Que de racional ten en efecto que a remates do mesmo ano en que foron editados fiquen sen vender máis de 50.000.000 de exemplares de libros, que en dous anos, como moito, pasarán ás casetas das feiras do libro antigo e de ocasión? Este fetichismo do libro aparece, polo tanto, asociado á cultura do exceso, característica do noso tempo. Convivimos co exceso aínda coñecendo os seus riscos e perigos na dimensión poboacional, na dimensión económica, na dimensión ambiental… ao cabo, na dimensión cultural. Porque –un paradoxo máis de entre os moitos desta sociedade enlouquecida- se edita moitísimo e se le pouco. E mal.
Sobre o carácter imprescindible de certas lecturas, e o pouco rendible de asumir a súa edición dignamente, remito a unhas palabras moi oportunas de Juan José Millás das que hai tempo me facía eco tamén nesta bitácora.
Finalmente: no seu proxecto de edición, a editorial ficticia de Álvaro se chama Libros para tiempos sombríos. E a colección, da que o volume I é o libro de Leopardi, titúlase ¿Para qué poetas en tiempos de penuria?
Non se pode ser máis claro.

20.9.06

Os ovos da serpe?


Descerebrados? Violentos? Os ovos da serpe? Mais, de que serpe? Da para tanto a intoxicación ideolóxica? Que apocalípticas ofensas, que históricas vexacións pretenden vingar? Son rapaces que debían estar facendo o amor e disfrutando da vida (ah, mocidade, tesouro que se foi!).De onde carallo vén tanta xenreira?
A nova aquí.

19.9.06

"Cuando el bosque se quema..." ¿Lembran?


En varios notas desta bitácora (19.07.06 – á teor do que ocorreu despois, un poco profética-, 07.08.06 –esta escrita en plena vesania incendiaria- e 07.09.06 –recapitulativa-) referinme ao lume en Galicia. O meu querido amigo, profesor de xenética, divulgador científico, escritor e tradutor, Emilio Valadé envíame unha lúcida reflexión escrita hai algún tempo pero plenamente vixente e acaída a este asunto, sobre todo de cara a comprobar que –mutatis mutandis- o problema non é de onte e ten fonda raigame. O artigo de Emilio fíxome lembrar aqueles tempos do franquismo final e o errado dalgunhas actitudes e comportamentos da oposición ao réxime e, en fin, a figura –para min entrañable- do humorista gráfico máis cáustico, surrealista e ácrata daqueles anos: Jaume Perich (médico, por certo, de profesión). Obrigado, Emilio, por me autorizares a compartir neste local a túa memoria.
* * *
CUANDO UN BOSQUE SE QUEMA…
por Emilio Valadé


En la década de los sesenta, en nuestro país los incendios forestales comenzaron a ser como plagas propias de las estaciones secas. También fue en aquella época cuando apareció una oposición conceptual al régimen político de entonces. Cuando digo conceptual, quiero indicar que tal postura se generalizó entre intelectuales que mantenían una postura crítica relativa a la situación y todo lo relacionado con ella. Esta oposición tenía sus lugares culturales de encuentro, como podían ser cine-clubs, recitales de cantautores, libros de editoriales concretas y determinadas revistas españolas como Triunfo y libros de la editorial francesa Ruedo Ibérico. En este sentido, un humorista catalán, Perich, alcanzó bastante predicamento en estos medios por su manera de enjuiciar la realidad social.
En relación con los incendios provocados, recuerdo que no faltó quien los alabase por considerarlos como un frente más de la lucha política. Por su parte, el gobierno comenzó a alarmarse con su proliferación y puso en marcha campañas masivas de concienciación destinadas a contrarrestarlos, utilizando los medios de comunicación social. Con este motivo nos hizo llegar un mensaje que muchos recuerdan: Cuando un monte se quema, algo suyo se quema. Según mi opinión, el eslogan debería haber tenido mayor fortuna de la que cosechó, pero no fue así y no por la veracidad de su contenido, sino por el bajo nivel de conocimientos ecológicos por parte de aquellos a quienes iba dirigido. Las preocupaciones por los problemas medioambientales aún no habían cuajado entre el gran público.
Para terminar de rematar el poco éxito de la campaña que comento, el bueno de Perich modificó el slogan publicitario para hacer con él un chiste que, sin duda, también recordarán los de edad similar a la mía: al mensaje en cuestión le añadió una coletilla, de forma que aparecía del siguiente modo: Cuando un monte se quema, algo suyo se quema… (Señor conde). Estoy seguro, completamente seguro, de que el bueno de Perich nunca pudo suponer lo desafortunado de la coletilla y de la trascendencia funesta que acarrearía al incidir en los escasos criterios ambientales de la población.
El chiste de Perich se propagó como un reguero de pólvora, tanto por su actitud de rechazo a la política oficial como por el mensaje subliminal que venía a decir que la oposición era muy inteligente y perspicaz, siendo capaz de descubrir la mentira de los mensajes gubernamentales. Parecía como si se le dijese al Gobierno que, en aquel tema, se le había cogido en falta. Automáticamente, por parte de muchos españoles se le confirió total veracidad a la coletilla que comento sin cuestionar para nada el cambio de matiz que introducía en el eslogan. Así, puesto que eran pocos los propietarios de bosques y el problema de los incendios era por completo cuestión suya, ya que cuando un monte se quema, algo suyo se quema, señor conde. La conclusión a la que se llegaba sin mayor dificultad mental era que el señor conde arreglase el problema, que fuese él quien hiciese frente a los incendios y quien intentase erradicarlos, ya que había sido el propietario de lo quemado. Es decir, por obra del chiste de Perich, el incendio forestal no llegó a ser considerado como algo concerniente a todos, pasando a ser de la incumbencia exclusiva de los propietarios de los árboles quemados.
Con estos auspicios conceptuales, se inició una época en la que los incendios estuvieron rodeados de un total desinterés por parte de la mayoría de los ciudadanos españoles. Motivos de toda índole andaban detrás de la mano incendiaria, mientras la mayor parte de la población asistía indiferente a la catástrofe que se producía cada verano. En todo caso, se recordaba al "señor conde" al que se le quemaban árboles.


Tuvieron que pasar muchos años para que los conocimientos ecológicos se extendiesen entre la población. Con el tiempo, comenzó a ser de dominio público el saber que un árbol produce unos beneficios inmediatos, como pueden ser sus frutos o su madera, de los que se aprovecha su propietario, pero que hay otros beneficios producidos, los ecológicos, que revierten directamente en el mantenimiento del ecosistema y de los cuales nos beneficiamos todos los seres vivos. Fue entonces cuando nos percatamos de lo cierto que había en aquel antiguo eslogan: que era verdad que cuando un monte se quema, algo nuestro se quema, pero desde entonces habían pasado muchos años, muchos veranos devastadores que han dejado nuestro paisaje extenuado.
Ahora se vuelve a empezar y, teniendo en cuenta el nivel de conocimientos ecológicos de aquellos a quienes se dirige la campaña, se hace ver el interés que tiene para todos el mantenimiento del medio natural, que hay que defender a toda costa. En este tiempo añoro nuevos eslóganes, buenos por eficaces, que nos vengan a recordar que sí, que cuando un bosque se quema, algo nuestro se quema.

18.9.06

SOS contra o lume - Nunca máis: X


Quen nos ía dicir que en prazo de tres anos -e mediando cambio de goberno: o pauto do demo despois de dezaseis anos de fraguismo- este paisiño noso ía sufrir dous desastres ecolóxicos da magnitude do chapapote de 2003 e o lume de 2006. En fin, la forza del destino.
Isto da mani SOS contra o lume do último domingo en Compostela pretendeu ser unha sorte de catarse pública, de vendetta emocional do PP tras a debacle do Prestige? Son tal para cal. Entón, cando o mar era negro non demitiu nin o primeiro. Agora, cando o que negro é o monte, tampouco. Empatados en salubridade democrática. Grazas, políticos do país polo exemplo.
Non queda outra? Non hai quen os recambie? É tan caro e ingrato o prezo da independencia? Serán chegados os tempos de reinventar a política, esgotado o sistema de representación dos partidos? Abofé que de xulgarmos polo espectáculo de baixísimo nivel que ofrecen os políticos do momento -or de ajora, que diría unha miña tía xa falecida- a resposta á última pregunta é claramente afirmativa.

15.9.06

Unha vida de can


Independentemente do contexto (desavinzas, liortas, convivencias imposibles, vendetas) relativo á relación entre o veterinario de Aguiño e o antropomorfo que maza a paos ao seu can –vin o video e é simplemente estarrecedor: asusta a sistematicidade do acoso, o sangue frío, a asunción plena da violencia perante unha vida sensible e sen defensa–, de novo estamos vendo apenas a punta do iceberg. O fondo é o trato que de media se lles dispensa aos animais non directamente produtivos (outro cantar son as vacas, porcos, ovellas e demais) no medio rural e rururbano do país que é simplemente brutal, cando non, coma no caso que nos ocupa, bestial. O gato rebentado na estrada é, coma o queixo con membrillo, un clásico do país. Fascinante. Saen, entran, pelexan, van e veñen, aparéanse, comen ou non comen, conviven cos da casa sen o máis mínimo control, sen regla algunha. E, claro, con tanta marcha, morren coma moscas, aplastados polos coches, nun país de trinta anos para acó construído á beira das estradas. O palleiro atado a unha cadea desque naceu –ese que ladra xa sen voz, co esófago desfeito pola presión do colar, outro clásico– é un animal simplemente tolo, enlouquecido pola falla de liberdade. Preto de onde vivo -por certo nunha pequena valgada cun regato, unha paisaxe fermosa- hai un chabolo inmundo (palafito de ladrillo e cemento por suposto a medio rematar, outro prodixio da arquitectura galega contemporánea), onde un tipo de aspecto que casa moi ben coa edificación garda algo que evidentemente considera de gran valor, ao punto de ter permanentemente atado diante da porta un fermoso husky –sería igual se fose un palleiro– de ollos azuis. Paseo bastante por aí. Levo vendo o can dende cachorro. Ao principio, ladrábame contento e facíame mil cucamonas ao que me achegaba. Agora xa nin move o rabo cando me ve. Simplemente permanece deitado, inmóbil, cunha expresión de insondable indiferenza. O tipo levalle a comida nunha pota desas vermellas de toda a vida, sen asas. Resulta evidente que, nas condicións de absoluto desánimo do animal, calquera pode entrar no chamizo e levar o que queira (ignoro qué). Como se pode ser tan brutal, tan estúpido? Seguro que esta historia estimula en Vde. outras semellantes. Equivócome?
Ben sei que hai moitos argumentos, contraargumentos e corolarios ao que veño comentando. Erguerse en armas por un can cando os etarras matan aos nosos semellantes pola liberación de Euskalerría ou dous terzos da poboación mundial morre de fame e privacións? E a fiesta nacional? Para cando deixar de torturar touros? E o fenómeno recente e netamente urbano–produto dunha sociedade envaecida, artificial e hiperconsumista– do abandono dos animais cando deixan de ser graciosos, molestan ou simplemente non se sabe que carallo facer con eles?
Xa sei todo iso. Só quero deixar constancia neste local dunha característica moi de aquí, moi nosa, moi enxebre. Como o pan de broa, Los Tamara ou o lume nos montes.
P.S.Quixera non soar tan pesimista, pero, ¿haberá que lembrar outra vez que os optimistas son os pesimistas mal informados?

13.9.06

Unha lectura reveladora


A recreación histórica que leo estes días, Juliano el Apóstata, de Gore Vidal elucida con mestría as confusas orixes do cristianismo a través da figura do emperador que, contra a simpatía dos seus antecesores dende Constantino pola fe galilea (cristiana), abxurou do cristianismo, promulgou un edito de tolerancia –é dicir, a intolerancia era característica dos cristiáns– e alonxou os galileos do mando e administración do Estado e mesmo do ensino. Xuliano, con todo, nadaba contra corrente: o mundo helénico esmorecía e outro paradigma cultural (a idade media romano –ou románico- cristiá) xurdía. Neste sentido, e teimando na raigaña netamente histórica do cristianismo, impresionoume o seguinte treito, especialmente o argumento final.
En Eleusis, preto de Atenas, Macrina, sobriña do mestre de retórica e elocuentísimo orador Proesio, dubida perante Juliano de acollerse aos ritos iniciáticos do culto a Deméter. A tradución, por certo, ao galego é miña:

Juliano: Debedes ser admitida nos misterios, –increpeina, como xa fixera antes.
Pero ela era malvada.
Macrina: Como podo selo? Nin son unha cousa nin outra. Non quero os cristiáns por seren crueis. Non creo nos misterios nin en todo o demais porque non concibo que nada poida axudarnos tras a morte. Ou continuamos dalgún xeito ou detémosnos. Pero iso nada ten que ver co que fagamos, está alén do noso control e non hai xeito de o tratar cos deuses. Considerade os cristiáns, que cren que existe un deus único...
J: En tres partes!
M: Ben, o voso está en mil anacos. De todas maneiras, se por un acaso os cristiáns tiveran razón, daquela todo estaría equivocado –acenou cara ao Telesterion– e vos iriades ao seu inferno antes ca ao voso Eleusis.
J: Pero os galileos están errados.
M: Quen pode dicilo?
J: Homero. Milleiros de anos de verdadeira fe. Imos crer que Deus non existía ata xurdir un carpinteiro da chusma hai trescentos anos? Está fóra de toda lóxica pensar que a época máis grande da vida do home non tivo deus.

12.9.06

Politingüísticamente incorrecto


Na lexicografía os bois van diante do carro, naturalmente. É dicir: primeiro é a fala, é dicir, o xeito en que —a partir de circunstancias sociolingüísticas e históricas complexas— a xente establece relacións libres (e, ollo, lingüísticamente neutrais: traballar coma un negro, enganar a alguén coma a un chino, facer o indio, andades coma gitanos...) entre significados e significantes, e así unha luna é un cristal grande para escaparates, un ladrón un trebello plástico para distribuír enchufes ou unha chilena una virguería futbolística. Despois vén a norma, que, en lexicografía en concreto, quere dicir que o que fala consagrou (a isto se lle chama lexicalización) debe ir ao dicionario. Navegar, como actividade de conexión con websites nun ordenador, aínda non anda nos dicionarios pero é probable que ande en breve. Xa que logo, o dicionario non inventa nada que non exista previamente na fala. Supoño que deben ser antigas (e talvez, en efecto, unha reliquia) as acepcións centroamericanas ‘parvo’ ou ‘tatexo’ da voz gallego. Non gozo do privilexio de coñecer tales latitudes e, polo tanto, non sei da vixencia léxica desas acepcións. Talvez, insisto, sexan un fósil. Ora, de non ser así, pouco se vai conseguir quitándoas do dicionario. A norma nunca fai mudar a fala. É ao revés. Deconstruír, reescibir, poñer valados ao aire, tan de moda hoxe. Vai ser o grande éxito da política lingüística patria. Non haberá nada mellor que facer? A noticia (e comentarios) aquí.

7.9.06

De causa ignis


As fórmulas rápidas deixan, certo é, moitos espazos en branco pero teñen de bo que concentran a atención dun xeito, creo, produtivo nas puntas do iceberg, que é, ao cabo, o que se ve. O resto é material especulable.
En resumo -e como resposta á pregunta que moita xente de fóra do país formula: por que arde o monte?- pode dicirse que cando alguén pon lume ao monte en Galicia entra dentro dunha destas tres categorías (ou parcialmente en todas):
-é un tolo (a piromanía ten bases clínicas moi específicas).
-é un sinvergonza malnacido, que anda tras algún hipotético beneficio ou pretende un mal a outros.
-é un ignorante, vítima dun herdo secular de miseria, xa que non material, si mental e vital, para quen a pregunta non é por que? senón por que non?
A respecto do último argumento, teñamos en conta que un campesino holandés, noruegués ou británico saiu da miseria hai douscentos? anos. Un labrador galego, no mellor dos casos, tena á volta duns anos. Esa miseria relaciónase de maneira directa coa servidume da terra e unha xenreira visceral á improdutividade do mato.
Un amigo e veciño, pertencente a unha familia adicada empresarialmente ao trato da madeira, contábame hai un anaco que en certa bisbarra despois de que o monte arde, acostuman a dicir: agora si que se anda ben por aquí.
O inmenso hiato entre o mundo urbano e o rural é un lastre. Quédanos moito por sufrir.

Eros en Minerva


Alguén moi, moi querido envíame, como parte dunha magnífica .ppt sobre o erotismo en publicidade, este prodixio de imaxinación e delicadeza, que, neste local adicado —entre outra moitas cousas— aos libros, non podo deixar de reproducir. Será que hai erotismo en todo e a chave é a penas un chisco de imaxinación?

6.9.06

Brión 15280. Día 6 de setembro de 2006 ás 19:46 h.


Anotación do capitán no caderno de bitácora.
Segue a calor abafante; baixou, con todo, dende onte. É unha fogaxe que non deixa facer nada, doma a vontade, anica o corpo. A penas pensar é un esforzo. Onte había unha columna de fume inmensa, coma un fungo atómico negro e torvo cara ao poñente. O sol, vermello, de lume, tras a negra cortina fixo exclamar ao meu pequeño: Mira papi, el sol parece un tomate cherry!
Hoxe a siniestra cortina de fume é cara ao leste. Xa case está extinguido a estas horas, o cal nos aforrará o espectáculo dantesco das lapas, movéndose coma carautas de sorriso cruel, na noite, hoxe probablemente iluminada de novo polo plenilunio. Cheira a calor, a verán que agoniza pero –como todo– non quere morrer.
Acabo de rematar a lectura dun libro que me encantou: El curioso incidente del perro a medianoche do exitoso escritor británico Mark Haddon. Todo un ensaio sobre o valor das nosas convencións relativizadas a través da óptica dun neno autista. Escoito High Plains -imprescindible para identificar música e paisaxe calma-, de Philip Aaberg a quen, sen o el saber, debo tanto.
Oio voces lonxanas, ladrar de cans, chapoteos de xente na piscina…
Vaise un día máis, mansa, timidamente. Mañá amencerá de novo. Será unha xornada importante: o primeiro día do resto das nosas vidas.

1.9.06

Síndromes


Persoalmente non padezo moito esa nova patoloxía das emocións que se coñece como síndrome post-vacacional e creo que as súas vítimas deberan reformularse algunhas cousas relativas á súa existencia. Porque, se voltar á vida que facemos durante once de cada doce meses resulta deprimente, entón é que é a nosa vida a que é deprimente e as vacacións unha sorte de oase de frescor nun ermo escuro. O certo é que o estado do benestar no que vivimos (que non é máis ca un eufemismo de “estado de sobreabundancia”) non só non leva acompasada unha mellora do estatus psicoemocional dos cidadáns senón que mesmo estimula o seu empeoramento.
A isto contribúen de xeito senlleiro os media, especialmente, como non, a televisión. Agora toca volta ao cole, créditos persoais exprés e fascículos e coleccionables. Eu paso. Vivimos dirixidos. Dá noxo.