Unha vida de can

Independentemente do contexto (desavinzas, liortas, convivencias imposibles, vendetas) relativo á relación entre o veterinario de Aguiño e o antropomorfo que maza a paos ao seu can –vin o video e é simplemente estarrecedor: asusta a sistematicidade do acoso, o sangue frío, a asunción plena da violencia perante unha vida sensible e sen defensa–, de novo estamos vendo apenas a punta do iceberg. O fondo é o trato que de media se lles dispensa aos animais non directamente produtivos (outro cantar son as vacas, porcos, ovellas e demais) no medio rural e rururbano do país que é simplemente brutal, cando non, coma no caso que nos ocupa, bestial. O gato rebentado na estrada é, coma o queixo con membrillo, un clásico do país. Fascinante. Saen, entran, pelexan, van e veñen, aparéanse, comen ou non comen, conviven cos da casa sen o máis mínimo control, sen regla algunha. E, claro, con tanta marcha, morren coma moscas, aplastados polos coches, nun país de trinta anos para acó construído á beira das estradas. O palleiro atado a unha cadea desque naceu –ese que ladra xa sen voz, co esófago desfeito pola presión do colar, outro clásico– é un animal simplemente tolo, enlouquecido pola falla de liberdade. Preto de onde vivo -por certo nunha pequena valgada cun regato, unha paisaxe fermosa- hai un chabolo inmundo (palafito de ladrillo e cemento por suposto a medio rematar, outro prodixio da arquitectura galega contemporánea), onde un tipo de aspecto que casa moi ben coa edificación garda algo que evidentemente considera de gran valor, ao punto de ter permanentemente atado diante da porta un fermoso husky –sería igual se fose un palleiro– de ollos azuis. Paseo bastante por aí. Levo vendo o can dende cachorro. Ao principio, ladrábame contento e facíame mil cucamonas ao que me achegaba. Agora xa nin move o rabo cando me ve. Simplemente permanece deitado, inmóbil, cunha expresión de insondable indiferenza. O tipo levalle a comida nunha pota desas vermellas de toda a vida, sen asas. Resulta evidente que, nas condicións de absoluto desánimo do animal, calquera pode entrar no chamizo e levar o que queira (ignoro qué). Como se pode ser tan brutal, tan estúpido? Seguro que esta historia estimula en Vde. outras semellantes. Equivócome?
Ben sei que hai moitos argumentos, contraargumentos e corolarios ao que veño comentando. Erguerse en armas por un can cando os etarras matan aos nosos semellantes pola liberación de Euskalerría ou dous terzos da poboación mundial morre de fame e privacións? E a fiesta nacional? Para cando deixar de torturar touros? E o fenómeno recente e netamente urbano–produto dunha sociedade envaecida, artificial e hiperconsumista– do abandono dos animais cando deixan de ser graciosos, molestan ou simplemente non se sabe que carallo facer con eles?
Xa sei todo iso. Só quero deixar constancia neste local dunha característica moi de aquí, moi nosa, moi enxebre. Como o pan de broa, Los Tamara ou o lume nos montes.
P.S.Quixera non soar tan pesimista, pero, ¿haberá que lembrar outra vez que os optimistas son os pesimistas mal informados?