26.4.15

Hanami



Os xaponeses chaman hanami á contemplación das flores, un exercicio sen dúbida moi recomendable, pois a beleza e harmonía destas destila, no complexo matraz das emocións, unha paliativa serenidade, de balsámico efecto contra as tensións, angueiras e artificios da vida. O hanami ten, como é lóxico, na primavera un punto de máxima expresión: trátase do sakura-senzen, ou, a fronte dos cereixos en flor, tan enraizada na cultura nipona que é anunciada puntualmente cada ano polo propia axencia meteorolóxica do país. Sen chegar, como no caso do Xapón, a unha tradición secular, tamén en España temos o noso sakura-senzen no val do Jerte cacereño, que anualmente recibe en abril a visita de milleiros de persoas, intensamente seducidas pola violenta fermosura dun océano de cerdeiras floridas, que por San Xoán darán o famoso froito vermello, tan delicioso e apreciado.

Un pensador  (oficio, por certo, hoxe desaparecido) dixo que cunha gran biblioteca, un pequeno xardín e un/ha cónxuxe compracente calquera pode ser feliz. Eu, como usuario paradigmático de chalé acaroado na periferia da cidade, teño un pequeno xardín  (e o demais, grazas sexan dadas, tamén). Nese pequeno xardín , que é pupila dos meus ollos, conviven arces, un laranxeiro, un rododendro, azaleas, hebes, adelfas, gardenias, e, por temporada, alegrías, surfinias, fucsias..., compoñendo en primavera unha paleta de cores, que, en xogo permanente coa luz, dan ocasión ao máis sedativo hanami. O máis emocionante para min (que sempre fun un pouco dado ao animismo) é a comuñón emocional que son quen de establecer coas miñas plantas, ata o punto de sentir o seu agradecemento, a súa alegría, a súa melancolía ou preocupación. Tiña eu un camelio tristeiro e feúcho, sen dúbida por non plantalo en sitio axeitado, que, como reacción a un transplante de urxencia a lugar máis conveniente, me testemuña a súa humilde gratitude co verdor renovado das súas follas e o incremento dos seus gromos. Todo o cal, ben pensado, non ten nada de particular pois falamos de seres vivos, malia desprovistos (ou iso cremos…) de emocións. A min sempre me fascinou aquel elepé, verde como un chícharo, de Stevie Wonder, que se chamaba The Secret Life of Plants, ¿lembra?, e coqueteaba coa idea dun mundo vexetal intelixente. De por parte, nos meus paseos por esta terra da Amaía, tan bendecida, eu sempre saudo as árbores con cortesía.  Non vaia ser.

22.4.15

Asuntos particulares



Eu sosteño que falar e escribir ben (e por ben entendo correctamente, o talento é outra cousa) son dúas manifestacións dunha única magnitude: pensar ben (e por ben entendo coherentemente, o xenio é outra cousa). Claro é que se pode ser un tribuno na oratoria e escribir de pena ou falar que dá noxo e escribir como Cervantes, pois para toda regra existe unha excepcion, pero, de costume, a calidade de pensamento sae ao exterior, como o magma do volcán, en forma de agradable discurso ou de texto cumprido.
En ocasión de enviar un escrito a certo colaborador, este mo devolveu argumentando que lle parecía afectado. Co natural cabreo, e a piques de mentarlle a súa nai, contei ata dez e reflexionei un chisco, concluíndo que por boca do meu colaborador falaba unha xeración de iletrados, ou letrados epidérmicos, que, en efecto, toman por artificio o estilo e por afectación a estética, sen dúbida por manteren unha escasa, ou nula, relación coa literatura de verdade. 
Que alguén cometa trinta faltas de ortografía, puntuación e sintaxe en dezanove liñas de texto non ten nada de particular se o escribinte é un neno de primaria, que está alicerzando a corrección futura na infracción presente, tal e como ocorre con todo proceso de aprendizaxe. Pero se resulta que a escribinte é a concelleira de cultura da cidade de Valencia, a cousa comeza a ser, cando menos, preocupante, e, cando máis, abertamente chusca. Sería algo así como que o mecánico ao que confiamos o arranxo do coche non distinguise o carburador da batería. Pero, tratándose de políticos, en fin, como que hai outra tolerancia… que lles vou contar. O mellor do caso é que a boa señora xustifica o seu atraco á ortografia argumentando que se trataba dun texto privado (unha nota de Facebook), escrito máis co corazón que coa cabeza, eximindo, polo visto, a certos órganos de cumpriren os preceptos de doña Gramática. A ortografía é como a gravidez das señoras: ou se cumpre ou non se cumpre, do mesmo xeito que non se está un chisco embarazada, e non vale atribuír as présas ou á pouca ergonomía do teclado, o que é, sempre e en toda ocasión (palabra de editor), puro desleixo, intolerable en quen profesa ser a adaíl da cultura pública.  
Polo demais, semella que isto do cortalumes informativo está de moda no pepé: a ortografía da Sra. Beneyto é un asunto particular; as trangalladas de Rato son un asunto particular, e  non chegarmos a fin de mes tamén será… un asunto particular.

14.4.15

Lindes



Se algo teñen de mérito os artigos desta bitácora é a súa sinceridade, unha prenda á que, por certo, se acollen como última Thule todos os malos escritores (unha vez máis, lembremos a Wilde: todo poema malo é sincero). Estes fragmentos da galaxia, xa que logo tan sinceros, queren ser trasunto de moitos españolitos de a pé que, non podendo entender de todas as materias, xulgan de todas elas cando menos con sinceridade, punto xa deostado como vicio españolísimo por Fígaro: ignorar lo suficiente de ciencias y letras para poder hablar de todo ello con maestría. 
Vaia, así pois, por diante que eu non son xornalista nin profeso de tal, malia dar cada tanto o meu cuarto a espadas nas páxinas deste melancólico furancho sobre os máis diversos asuntos. Teño o xornalismo por unha profesión moi seria, dun grao de especialización moi elevado e, pola súa altísima responsabilidade nunha sociedade mediática e global, provista dun código deontolóxico especialmente sensible e complexo. A realidade é perceptible e, polo mesmo, interpretable de seu en función do perceptor, o cal, sen entrarmos a indixestas fonduras metafísicas, condensa con mestría a sabedoría popular: cada un fala da feira segundo lle vai nela. Por iso, as lindes do xornalista fronte á pulsión da noticia ou os matices da realidade están moitas veces nesa fina raia vermella que resulta doado ultrapasar. O balbordo e a estridencia son elementos que, malia desventuradamente consubstanciais á verbena informativa que hoxe é España, conveñen pouco a un periodismo rigoroso. Secomasí, un xornalista pode ser incisivo sen agresividade; agudo, sen impertinencia; enxeñoso, sen afán de protagonismo; mordaz, sen ofender; contundente pero non sectario.

Nunha recente entrevista que o ministro García-Margallo concedeu á xornalista Ana Pastor na Sexta, tiven un magnífico exemplo de todo o contrario: unha celeb, encantada co seu estrellato, que non dubida en sacrificar o eventual interese das opinións do xefe da diplomacia española (que algo interesante terá no miolo, digo eu) en aras de seguir demostrando á audiencia que o seu é dar caña a quen se lle poña por diante e usando para iso dunha estratexia, que polo visto arrasa, alicerzada máis en ver por onde pode aturdir o entrevistado que no que este poida dicir, unha estratexia que ten algo de interrogatorio policial. 
Sinto saudades de Balbín e a súa pipa. Cousas de facerse maior.