22.4.15

Asuntos particulares



Eu sosteño que falar e escribir ben (e por ben entendo correctamente, o talento é outra cousa) son dúas manifestacións dunha única magnitude: pensar ben (e por ben entendo coherentemente, o xenio é outra cousa). Claro é que se pode ser un tribuno na oratoria e escribir de pena ou falar que dá noxo e escribir como Cervantes, pois para toda regra existe unha excepcion, pero, de costume, a calidade de pensamento sae ao exterior, como o magma do volcán, en forma de agradable discurso ou de texto cumprido.
En ocasión de enviar un escrito a certo colaborador, este mo devolveu argumentando que lle parecía afectado. Co natural cabreo, e a piques de mentarlle a súa nai, contei ata dez e reflexionei un chisco, concluíndo que por boca do meu colaborador falaba unha xeración de iletrados, ou letrados epidérmicos, que, en efecto, toman por artificio o estilo e por afectación a estética, sen dúbida por manteren unha escasa, ou nula, relación coa literatura de verdade. 
Que alguén cometa trinta faltas de ortografía, puntuación e sintaxe en dezanove liñas de texto non ten nada de particular se o escribinte é un neno de primaria, que está alicerzando a corrección futura na infracción presente, tal e como ocorre con todo proceso de aprendizaxe. Pero se resulta que a escribinte é a concelleira de cultura da cidade de Valencia, a cousa comeza a ser, cando menos, preocupante, e, cando máis, abertamente chusca. Sería algo así como que o mecánico ao que confiamos o arranxo do coche non distinguise o carburador da batería. Pero, tratándose de políticos, en fin, como que hai outra tolerancia… que lles vou contar. O mellor do caso é que a boa señora xustifica o seu atraco á ortografia argumentando que se trataba dun texto privado (unha nota de Facebook), escrito máis co corazón que coa cabeza, eximindo, polo visto, a certos órganos de cumpriren os preceptos de doña Gramática. A ortografía é como a gravidez das señoras: ou se cumpre ou non se cumpre, do mesmo xeito que non se está un chisco embarazada, e non vale atribuír as présas ou á pouca ergonomía do teclado, o que é, sempre e en toda ocasión (palabra de editor), puro desleixo, intolerable en quen profesa ser a adaíl da cultura pública.  
Polo demais, semella que isto do cortalumes informativo está de moda no pepé: a ortografía da Sra. Beneyto é un asunto particular; as trangalladas de Rato son un asunto particular, e  non chegarmos a fin de mes tamén será… un asunto particular.

No hay comentarios: