Sobre o contexto físico da lectura/escritura

Propón recentemente Brétemas abrir unha rolda de teimas ou manías persoais adxuntas ao acto da lectura/escritura. É evidente que ambas as dúas actividades están poseídas dun fetichismo característico e —na maior parte dos casos— supoño que íntimo e entrañable, e directamente relacionado coa nenez e os anos escolares. ¿Como esquecer o cheiro da tinta fresca e o aspecto impecable dos libros recén comprados, no outono, eterno retorno ao comezo do curso? Cando se producía, esa sensación estaba, ademais, ligada ao feito de que o libro era noso dende o nacemento, e non herdado de irmáns ou curmáns maiores (xa sabedes: Góngora con gafas de sol, Hartzenbusch fumando un pitillo debuxado ou Franco con colmillos de vampiro...). ¿Como esquecer o tacto mol das libretas noviñas e virxes que ata era mágoa desvirgalas? ¡Que empeño en facer unha letra esmerada e unha esctita sen chataduras nos primeiros días, para que o acto do desfloramento libreteiro fose o menos violento posible! Logo, xa a sensibilidade endurecíase e a libreta acababa tan estropeada e sucia coma as de todos os anos.
Se, aínda hoxe, collo un plumier dos meus nenos, o abro, pecho os ollos e aspiro... esa mestura de olores -madeira, tinta, plástico- lévame de novo a aqueles anos do "Grupo Escolar José Antonio", onde o falanxista convivía co crucifixo e el Caudillo na presidencia da aula. Maxia dos obxectos e as sensacións que evocan.
Na lectura hei de recoñecer que son moi pouco sistemático, supoño que como compensación da rixidez e sistematicidade que me impón a lectura profesional como editor. Gusto moito de ler no leito (¡delicia deses dez minutos na extremaunción do día imperceptiblemente invadidos por Morfeo!). Como Brétemas (deformación profesional), son incapaz de deixar pasar unha gralla nun libro sen marcala (con lápis): mesmo lendo na cama, teño que erguerme a sinalar a errata.
No exercicio profesional, leo ou repaso os orixinais armado dun bolígrafo (mellor que rotula) Staedtler vermello. Non me gustan moito os Pilot nin en xeral os instrumentos de escritura que non me permiten "modular" a letra, é dicir cargar ou diminuír a presión de xeito que os trazos da letra resulten desiguais. Escribo moito a man, encántame; esmero especialmente a letra cando teño que escribir adicatorias ou notas de carácter persoal. Para estes mesteres, como Brétemas, gusto moito da pluma, que é indiscutiblemente o artiluxio escritorio que imprime maior personalidade á letra e, polo tanto, ao escrito en si. Na foto deste post aparece, xunta á miña, a pluma que foi do meu avó. Teño tamén unha Parker bañada en ouro de meu pai, fermosa e moi querida pero que chiringa tinta de xeito traizoeiro cano un menos o espera. Debe odiarme...
Aprezo moito a xente que, contra o tsunami tecnolóxico imperante, segue escribindo a man. A este respecto: está por facer un estudo rigoroso sobre o asombroso desleixo na escrita e redacción das mensaxes electrónicas, modalidade da escrita na que, unha vez máis, o esmero, coidado e correcta ortografía falan moito e moi ben do emisor.
Rematando: falta, para min, o elemento principal, substentador -cando non directamente estimulador- de todo acto creativo, lúdico, ou mesmo profesional relacionado coa lectura e a escritura: a MÚSICA. Recoñézome melómano empedernido. Non podo traballar, non podo vivir sen música. A música é o complemento necesario, inspirador, relaxante, suxestivo, evocador... a música éo todo. ¿Cantos poemas debo directamente a unha inspiración musical? Mellor sería preguntar cántos NON debo a unha inspiración musical. Nótese a relación etimolóxica evidente entre musa e música.
Agora mesmo, cando trazo estas liñas ollando ao lonxe o val da Amaía, o monte Pedroso e, un pouco á dereita, as torres da catedral do señor Sant Iago, escoito a Nightnoise (The Parting Tide), se pode servir de orientación.
Por último, unha reflexión acerca do propio acto de crear: dicía Picasso que a el as musas sempre o collían traballando...