18 de setembro de 1917

Naceu o 18 de setembro de 1917 nunha pequena vila balnearia do país. O seu pai era o Secretario do Xulgado Municipal de alí. O seu avó, malia non ter máis estudos ca os elementais, tivera inquedanzas políticas (chegou a cartearse con don Emilio Castelar) e culturais, colaborando coa prensa da época en temas de actualidade, sociais e de opinión.
Viviu os anos da súa nenez alternando estadías cun seu tío cura, párroco dunha verde e vizosa freguesía a carón dunha ría das Baixas. O bo presbítero, home recto e grave pero afable, inculcou no pequeno unha lección inesquecible de verticalidade, esforzo e rigor, que, logo, na idade adulta todos lle recoñeceron. Fixo o bacharelato. Veu a guerra e marchou mobilizado a onde lle mandaron, sen preguntar, porque non era moito o que entendía con apenas vinte anos. Puxéronlle un uniforme de sanidade militar ―co que aparece na foto, sen saber disimular o seu rostro a congoxa― e un casco da Wehrmacht, porque Franco no 37 aínda non tiña moito avío. Foi á guerra e volveu para contalo. Tras o eschapazo que o Glorioso Movimiento fixera co maxisterio, habilitaron aos bachareis como mestres, despois dun exame de filfa. Marchou de escolante a unha aldea onde os nenos viñan andando moitos kilómétros, sen abrigo e con zocas, e alí botaban o día sen comer para marcharen despois das clases da tarde. A el dábanlle mágoa e compartía como podía o seu rancho, que tampouco era moito. Cobraba trescientas treinta y tres con treinta y tres. Logo os tempos foron mellorando e estudou a avogado. Rematada a carreira, mediando os cincuenta casou cunha moza que viñera do sur, esguía, alegre e morena coma unha dama moura, filla dun músico, morto prematuramente na flor da vida.
Puxo bufete na vila. Fóronlle nacendo fillos, ata catro. Un compañeiro de armas, que chegara a Gobernador Civil, ofreceulle ser alcalde da vila, cousas da democracia orgánica. Foino once anos e fixo o que puido. Cando tiña que ir á Vila e Corte por cousa do auntamento poñía el os cartos do peto. Levou auga, luz, pistas, escolas, a moitos recantos esquecidos do concello. No "Ano da Memoria" foi tildado por alguén de alcalde franquista. Deixou a vara e retomou, como puido tras tanto tempo, o bufete. Foi chegando pouco e pouco a idade na que os nenos fanse homes, van á universidade e finalmente marchan da casa.
Botou boa parte dos seus últimos anos facendo balance das súas vivencias e lembranzas e poñéndoas por letra nunha vella Olympia que pousaba enriba dun tapetiño verde de feltro. Cartos non deixou moitos, pero papeis!
Cando tiña oitenta e tres anos aínda non ben cumpridos, deitou o alento derradeiro, sen trompeta nin molestar demasiado, coa mesma mesura, modestia e honradez coa que fixo todo na vida. Hoxe cumpriría noventa e un.