28.1.09

Hidrorreflexións

Falando nunha interviú da súa executoria de crápula noctámbulo e os excesos a tal condición anexados, dicía Joaquín Sabina que a obsesión pola saúde é moi mala para a saúde, en referencia a esa caste de individuos e individuas tan habituais que cren inxenuamente que recluírse nunha especie de cápsula de baldeiro -prescindindo de alcol, drogas, tabaco, produtos en sprai, alimentos tratados con pesticidas, comidas de microondas, xel de baño e panga coreana- vai demorar o atroz veredito da Parca, que a toda parte chega. Iso que se deu en chamar vida sana é unha perversión moi propia da sociedade opulenta e hiperconsumista na que habitamos, pois, como é ben sabido, todos os extremos se tocan e todo estado xera o seu contrario. En talante de alimentación, non hai adxectivos que se repitan máis na artillaría publicitaria da caixa tonta que sano e natural. Atreverse a mirar a composición destes produtos, pretendidamente sanos e naturais, é botarlle moito valor á cousa. Outra derivación, xa clásica, da submisión aos temidos asteriscos no colesterol e os triglicéridos é o ximnasio. Non fago eu parte dese bizarro batallón de suxeitos que abrazaron como designio preeminente das súas vidas desenvolver os bíceps, tensores e xemelgos e botan, en consecuencia, unha morea de horas suando a gota gorda entrelazados a un complicado aparello metálico, que, invariablemente, lembra o siniestro potro inquisitorial. Razono, entre outras cousas, que se teño chegado ata aquí, despois de lle meter ao corpo o que lle levo metido -literalmente, se teño sobrevivido- pois malo será non aguantar algo máis. Pero ben certo é que, cando empezamos a endosar moitos dos nosos achaques á pila (á pila de anos que temos), é hora de mobilizarmos un pouco o palmito, máis ca nada para que non adormeza e se acomode á molicie. Eu concíliome ben, e dende hai ben anos, coa natación, que practico sempre que podo. Media hora de crawl a bo ritmo, seu ratiño de sauna e unha ducha fría deixan novo un home. Esta bitácora, ademais, e nunha sorte de agradable simbiose, é debedora indirecta do meu exercicio cotián, pois, como resulta horriblemente aburrido percorrer a piscina largo vai largo vén, entreteño o tempo xestando ou modelando, entre brazadas e abafos, moitos dos posts que logo aquí publico. Ao mellor, como efecto da humidade, algúns saen un pouco amolecidos ou escorredizos de máis.

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Voulle contar unha cousa.
Eu andiven unha tempada metido tamén na ocupación esa de largo ven, largo vai por mor dun achaque xa case esquecido. O problema da piscina é dobre, xa que ao aburrimento propio da disciplina hai que sumar o coñazo de mochila/champú/toalla/espirse/chanclas/gorro/gafas/ducha/vestirse... e todo iso a 30º de temperatura e cunha humidade do 110%.
O que lle ía contar. Eu entraba naquela piscina (nova, de autor) e metíame na auga. Cando miraba ao meu redor vía unhas (imos chamar testosterónicamente) pavas impresionantes. Pero impresionantes. Un nivel maribel. Eu pensaba: "pero onde carallo se meten estas o resto do día?" Porque eu pola rúa non vía aquel nivel nin de coña. Nin de coña.
Un día, por cuestión de entrar en detalles, levei as lentillas á piscina. Porque eu sonlle miope. E claro, topei coa crúa realidade. Aquelas sereas só vivían en Miopía. Quén carallo me mandaría a min poñer as lentillas co feliz que era eu naquela terra!

Juan L. Blanco Valdés dijo...

Unha historia a súa, prezado amigo, digna de figurar nunha obra daquelas do Século de Ouro que se intitulaban "para espejo de incautos y aviso de ignorantes". En efecto, todo o atrezzo e infraestrutura piscinaria -que vostede reflicte moi ben- é, en termos técnicos, un puto coñazo. Pero, qué quere que lle diga: algo hai que sufrir. Perich dicía que prender o cigarillo polo filtro é unha experiencia que curte. Non todo vai ser hedonismo nesta vida.
Polo demais, tanto deporte tenme inmunizado contra as vaidades deste mundo e as tentacións da carne. Ora, comprendo a vostede perfectamente. Por boa fortuna, enter a miña miopía gallopante e as puñeteras gafas de auga, que apretan o nariz de xeito insoportable, non vexo alén da punta das mans.
Saúdos.

Manuel dijo...

Despois de vérmonos na piscina, case espidos, chega un á conclusión que a roupa é unha imposición da maioría. Tense por certo que a vestimenta ten a función de taparnos do frío, pero a verdadeira razón é a de taparnos dos ollos alleos. Non por moralidade, senón igualar o que é ben distinto. Na piscina ves a realidade tal e como é. Con esta moda de roupa frouxa todo se iguala, méteslle unha XL e vía. Pero cun bañador a cousa cambia. Aí vese ben ás claras que se todos somos fillos de deus, uns debemos vir dos deuses hindúes -que non debían ser vexetarianos- e outros de deuses máis á liña. Tamén é fácil e imaxinar, ao ver o bandullo, quen compra o xornal para ilo ler á casa e quen o vai ler ao bar. Por sorte, co gorro e as gafas non recoñeces a ninguén e cando saes pola porta, coa bolsa ao lombo, a sociedade volve ser máis igual, máis xusta.

juan l. blanco valdés dijo...

Magnífica interpretación, amigo Manuel. Ata tal punto iguala o bañador -un adminículo autenticamente comunista- que eu lembro algo que o amigo de certo político ben coñecido me contou que a tal punto chegaba a vaidade deste, que non ía á praia por non ter que sufrir a tortura de que ninguén o coñecera. Moi boa a i maxe dos deuses hindúes e dos outros máis á liña.
Saúdos.

Anónimo dijo...

Os que temos cativos sabemos o difícil que é distinguir incluso aos nosos propios fillos na praia, e os apuros que se pasan consecuentemente. Tiña unha amiga que lles puña os bañadores máis raros e chamativos que atopaba, e incluso gorros da mesma condición. Era inútil.

Anónimo dijo...

Pois a min non me aburre nadar, si me da por ahí penso de largo en largo... ou non. pero cando sales, te duchas e vas a traballar... vas como novo, coma un superman...