4.1.09

Anderson+Barre

Ninguén discute hoxe o liderado que o rock británico ten exercido internacionalmente. Nos corenta anos que median entre os Beatles e Coldplay houbo de todo: desenvolvementos e propostas para todos os gustos, unhas máis convencionais outras máis rompedoras e outras que a duras penas encaixan nos intentos clasificatorios: pop, mod, rock duro, metálico, heavy, folkrock, jazzrock, rock progresivo, new wave, gothic... A miña melomanía -en calquera caso voraz, indiscriminada e que non sabe de límites- talvez por xeración pero supoño que tamén por inclinación persoal, ten unha débeda especial co rock sinfónico.
Non son poeta de abondo para gabar a excelsitude de producións como o Hamburger Concerto, de Focus, sen dúbida un dos cumios máis sublimes do xénero, Trilogy de EL&P ou Fragile de Yes. Coa perspectiva do tempo, teño para min que, con diferenzas claro entre elas, a maior parte das propostas xurdidas daqueles músicos, virtuosos e clasicistas, cultos e extravagantes, sabiamente rompedores, teñen resistido admirablemente o paso do tempo. The Great Deceiver de King Crimson, The Endless Enigma de EL&P ou algún dos números do álbum dobre de Camel, por poñer un par de tres exemplos, seguen mantendo intacto o fascinante engado que exerceron na miña sensibilidade de adolescente cando os escoitei por vez primeira. Pero a poucas formacións británicas da época atribúo con todo merecemento un adxectivo que, cando aplicado ás obras da arte, resulta moi arriscado, pois pode destilar a máis exquisita sublimidade ou ser explicación do fiasco: desconcertante. Esa formación desconcertante é Jethro Tull, o grupo, liderado polo inclasificable Ian Anderson, que ía nos seus inicios (This Was, 1968, xoia que posúo en vinilo orixinal) para banda de blues. Ningún grupo do que eu teña noticia efectuou un labor de síntese musical comparable (folk, blues, jazz, rock experimental...) destilándoo nun novo produto orixinalísimo e elaborado ata o puntillismo. Na flauta e voz do hiperactivo xoglar Anderson e nas máxicas guitarras de Martin Barre están entrelazadas as melodías das campiñas e bosques, o rechouchío dos paxaros no amencer do cazador, os berros de riña das tabernas medievais, a resoancia das catedrais, os alaridos ingratos do vagamundo e o tépedo veludo da voz do amante.
Cando, con doce ou trece anos, escoitei por vez primeira Aqualung, mentres me deixaba engaiolar polo soprendente deseño externo do álbum e escudriñaba a insondable expresión de maldade do clochard da cuberta, tiven a sensación de que, como dixeron a Bogart, aquilo ía ser o comezo dunha gran amizade. Estaba no certo.

15 comentarios:

Anónimo dijo...

Boa e angustiante tarde de domingo, don Juan: Estiven a ler o seu magnífico post sobre rock sinfónico.
Saudosa frase "Cando, con doce ou trece anos, escoitei por vez primeira Aqualung, mentres me deixaba engaiolar polo soprendente deseño externo do álbum e escudriñaba a insondable expresión de maldade...", que me recorda que por esa altura eu tamén comezaba a dexergar a existencia dos ELP ('Tarkus'), dos Camel ('Mirage'), dos Jethro Tull ('Thick as a brick').
Agora, grazas a youtube, relacionamos esas músicas cos veráns irresponsábeis e eternos, alá no noso principio do mundo, en Lobeira.
Lembro tamén o radiocassette Sanyo monoaural, apoiado na sebe de pedra, acompañando a miña avoa, que andaba a regar no millo, en canto un servidor escoitaba as fitas dos referidos grupos.
As mozas que por alí andaban, solicitaban insistentemente a emisora... Si... EAJ... Radio Orense... La Voz del Miño... Non lle sei, don Juan, aquela emisora onde pasaban as radionovelas, e talvez as necroloxías, tamén. Si. Xa sabe. 'Saldrán cuatro autocares de la empresa Perdiz'... 'Hermana política Eligia ausente en Australia'... E todo ese caldo galego underground e kabuki adobado coas pegañosas exhibicións de teclados dos 'Camel (pop repolo) e/ou as reviravoltas guitarreiras dos 'The Who (pop esgazado).
Uffffffffffffffffffffffff Estáballe saudoso, don Juan, e agora aínda me puxen peor...
Cos meus cumprimentos, saudoso don Juan.-

Anónimo dijo...

Contoume o outro día un colega de fatigas que lle contaba el á súa vez a un amigo que roza os 30 o do seu casete mono e do que lle costara atopar outro para gravar unha cinta poñendo un casete diante do outro, un en rec e outro en play. Mítico. O tipo non daba creto. Ríase e non sabía se lle falaba en broma ou en serio.

Anónimo dijo...

Hai moitos anos, demasiados, que non escoito rock sinfónico. Lembro, por exemplo, os "excesos" de Emerson, Lake & Palmer, ou a Gibson Les Paul Custon de Robert Fripp distorsionada ao bordo da desesperación. Non sei se resistiron ben o paso do tempo. Felizmente xa non gardo aquelas fitas de cassete, das que fala Medela, para comprobalo.

Saúdos.

Anónimo dijo...

Mais sempre permanecerá na memoria aquel Ian Anderson, de longas guedellas e barbas e expresión un tanto alucinada, dobrando a perna cada vez que se achegaba ao micro para tocar a frauta travesera.

juan l. blanco valdés dijo...

É evidente que cando un emite unha opinión ou enuncia un argumento, esa opinión ou argumento deixan de ser só de quen os emite ou enuncia e comezan a ser, inevitablemente, de quen os recibe. De xeito tal, un quixera ser entendido tal e como el mesmo se entende, pero, como é lóxico, a cousa non funciona así. En fin, con todo este galimatías quero dicir que non me gustaría (ollo: non me gustaría, outra cousa é que o que aconteza na realidade) converter estas páxinas nunha sorte de "clube dos poetas moribundos" dirixido a destilar entre cuarentones -como di o amigo anónimo no comentario ao post anterior- saudades dos vellos tempos e evocar melancolías de mocidade, ai!, tan breve e lonxana. Supoño que, como dicía o "atracador" da sen igual peli de Forqué, en bajito, yo también tengo mi público, porque, claro, un escribe para quen escribe e pretender que esta bitácora sexa do gusto dun teenager é pedirlle as pereiras que dean melocotóns. Pero -malia que por veces o ton poida resultar saudosista- nunca escribo dende unha nostalxia fáustica, senón dende o convencemento de que, como era o caso deste post, hai cousas -libros, autores, músicos, elepés, bandas...- que non están asociadas indisolublemente a unha época nin a unha circunstancia concreta: a plasticidade infinita dos clásicos. Se evoco a Jethro Tull non é por solicitar implicitamente do demo o elixir da mocidade eterna (vivo cojonudamente reconciliado cunha esplendorosa madurez..., je, je), senón máis ben por todo o contrario: actualizar aquela música nun contexto radicalmente diferente. Porque a calidade non sabe de épocas. Unha vez no coche houben de poñer ata catro veces seguidas We can work it out por solicitude dos meus fillos (daquela, doce e oito anos). Saúdos.

Anónimo dijo...

Don Juan, a min tamén me aconteceu o mesmo con "Eleanor Rigby" e con "Neverland", dos Marillion.
A miña filla tenlle oito anos.

Anónimo dijo...

Sabían vostedes, que me parece que son moi novos, que o Aqualung de Jethro Tull, estivo proibido en España.
Máis cousas do grupo de Ian Anderson. Cando eran famosos en Francia, Alemaña, Italia e un pouco en España eran casi completamente descoñecidos en England.
Fenómeno normal naquel país, que xa lles pasou cos primeiros Beatles e anos máis tarde con Police.

Anónimo dijo...

Von der Stein: Que opina Vde. dos 'The Kinks'??
E dos 'Yardbirds'?
Saúdos.-

Anónimo dijo...

Amigo Medela, tenme que perdoar pero estoulle aplicado en face-las listas de Lugo, e non teño tempo para falar da prehistoria.

Anónimo dijo...

Sr. Valdés
Xa me disculpei no post anterior. Agora voume meter noutro fregado neste.
Por qué renegamos da morriña (como da familia e do Nadal) se todos nos deixamos caer nos seus brazos (como nos da familia e nos do Nadal)?

juan l. blanco valdés dijo...

Amigo anónimo:

Non facían falta, creo eu, as desculpas nin na miña intención, nin sequera implícita, estaba pedilas: malia que con viveza, exprésase vostede sempre con absoluta corrección. Outra cousa é que as súas opinións poidan resultar molestas ou mesmo ferintes para alguén, pero iso está no xogo, lícito e limpo, de opinar con liberdade.
Verbo da morriña, eu non renego dela, como non renego dos meus mellores amigos, da miña familia: a morriña é para min unha eterna compañeira, unha sorte de deus lar, un demo familiar. E hai unha saudade creativa, positiva (á que non penso renunciar nunca) -que é motor e estímulo de moitos posts deste caderno- e outra mala, negativa, paralizante, que está a un paso do síndrome depresivo.
Acerca do Nadal, en concreto, volvín a descubrir as delicias do recollemento e o fogar (iso que os alemáns chaman, en vocábulo intraducible, Gemütlichkeit, e que ten que ver, por exemplo, co lume dunha boa cheminea nunha cabana de montaña na noite xélida)cando, no canto de vela cos meus propios ollos, comecei a contemplala cos ollos, mestos de ilusión e agrado, dos meus pequenos.
Saúdos e grazas polo afecto e consideración.

Anónimo dijo...

O anónimo das 4:46 AM é GOD

Anónimo dijo...

Non tal, Vanessiña!

Anónimo dijo...

Sr. Valdés
Gracias, pero non me expresei con corrección. Deixeime levar. Vexo no seu post post erior (no chiste non, no seguinte), que o meu comentario fixo sangue. Ben é certo que estamos aquí para polemizar e mover neuronas, pero non se me preocupen, oh! Inda que estean pasados e sexan uns cuarentóns eu quéroos igual!
En canto ao da morriña deume a impresión de que renegaba vostede do ton saudosista que o de Lobeira detectara no seu post.

Anónimo dijo...

A min paréceme chévere e marabilloso e fashion que don Juan tivese subido o post sobre os Jethro Tull.
Coincido con el en todo.
E adoro a saudade, porque me axuda a vivir, como dicían os Pink Floyd, confortablemente insensible e sen compromiso co 'real'.
E continúo: O comentario das 4/46 é fabuloso. Tomara para min esa inspiración.
Cos meus cumprimentos para don Juan e para o Anónimo.-