Volver a Maupassant

Signo inequívoco da rareza do seu propietario, ocupan lugar de preferencia neste local aqueles autores que fixeron da heterodoxia profesión (Borrow), personaxes nos que campa a extravagancia (Ignatius Reilly, custodio), obras vertebradas pola anomalía (Lovecraft) e o insondable misterio da noite e o que se nos oculta (Le Fanu & Co.) ou, en fin, editores do bizarro (Valdemar). Un pouco de todo isto ―heterodoxia, extravagancia, anomalía, noite, o que se nos oculta e bizarría― ten Guy de Maupassant, contista de gálica nación e adoecido de mal gálico, sometido á tiranía atroz da migraña, depresivo crónico e probablemente un dos autores que con máis transparencia e sinceridade teñan nunca dedicado a pluma a glosar, non a ledicia de vivir senón o sufrimento insoportable da existencia. O seu conto Suicides (1880), escrito doce anos antes do seu intento de suicidio, é un alegato terrible contra a inanidade da rutina, a insubstancia do máis extremo aborrecemento, o baldeiro da soidade.
Maupassant abandonou para sempre o maldafado valdebágoas no que viviu aos corenta e tres anos da súa idade. Nacera en 1850, un ano despois de falecer Edgar A. Poe, o xenio, con quen tantas concomitancias ten. Cultivou unha grande amizade con Flaubert, bastante maior ca el; en Seul! afirma: Gustave Flaubert, un dos homes máis desgrazados deste mundo, razón mesma pola que foi un dos máis lúcidos, escribía esta frase desesperante a unha amiga súa: «Todos vivimos nun deserto. Ninguén comprende a ninguén».
Non coñezo a obra novelística de Maupassant, pero entendo que, cando a posteridade deu absoluta preferencia á súa faceta como contista, por algo será. Aprecio especialmente a concentrada intensión dos seus relatos curtos. Unha estratexia narrativa de insólita elasticidade e unha intelixente administración da primeira persoa e a corrente de conciencia permiten aos seus contos pactaren co lector a oferta de compartir a intensidade das súas emocións, nunha siniestra gradación que vai da inquietude ao temor, da angustia ao medo, do terror ao paroxismo do suicida.
A perennidade de Maupassant reside na universalidade das súas teimas patolóxicas e destrutivas obsesións. Porque, quen non leva en si un Horla?